“อุ๊ย…โอ๊ย…”
สิบแปดมงกุฎคนนั้น หงายลงไปที่พื้น พลางร้องโอดครวญไม่หยุด บนหน้าผากเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ คนอื่นๆ ไม่มีใครสนใจ ต่างคิดสมน้ำหน้าเขา กรรมตามสนองทันตาเห็น แต่เมิ่งเฟยถอนใจเฮือกหนึ่ง จากนั้นจึงเดินเข้าไป และนำมือไปจับที่มือของเขา
“ตอนนี้คุณไม่ได้เป็นอะไร ประธานเจียงเป็นคนดี ช่วยโทรศัพท์ให้คุณ อีกไม่นานรถพยาบาลก็คงจะมาถึง คุณไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลให้หาย หายป่วยแล้ว ก็ห้ามไปหลอกลวงใครอีก”
เมิ่งเฟยไม่ได้เอ่ยอะไรมาก เขาจึงลุกยืนขึ้น แล้วหันไปมองหน้าทุกคน ทุกคนต่างก็ไม่ได้เอ่ยอะไร แต่สำหรับนิสัยส่วนตัวของเมิ่งเฟยแล้ว พวกเขาจึงทำความเข้าใจใหม่
ไม่นาน เวลาก็ผ่านไปสิบนาที รถพยาบาลก็มาถึงแล้ว หลังจากที่หามนักต้มตุ๋นคนนั้นออกไปแล้ว ภายในบ้านก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง
“เสี่ยวเฟย นายทำได้ดีมาก ที่เข้าใจสัจธรรมว่าเอาบุญคุณตอบแทนแค้น ช่างเป็นบุคลิกที่น่านับถือจริงๆ ฮ่าๆ…ใช่สิ เมื่อกี้ที่โดนหมอน
