“หัวเราะเยอะๆ ไปเลยค่ะ ฉันขอแช่งให้คุณหัวเราะจนกรามค้างไปเลย”
แวบหนึ่งที่คนขับรถกับเลอาหันมามองหน้ากันเมื่อได้ยินปั้นหยาพูดแบบนั้น รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าของทั้งคู่ ก่อนที่จะหันไปมองถนนเบื้องหน้าตามเดิมหากแต่ใบหน้าของพวกเขายังมีรอยยิ้มบางๆ ประดับอยู่ โดยเฉพาะเลอาที่ค่อนข้างถูกใจเป็นพิเศษ ไม่เคยมีใครกล้าต่อปากต่อคำกับเจ้านายของหล่อนมาก่อน ดูเหมือนว่าปั้นหยาจะเป็นคนแรกและอาจจะเป็นคนเดียวก็ได้ หล่อนคิดว่าไม่ช้าก็เร็วหล่อนอาจจะได้เรียกปั้นหยาว่ามาดามเลอร์มาก็ได้กระมัง
“เสียใจด้วยนะที่กรามฉันไม่ค้าง มีแต่อย่างอื่นที่ค้าง”
“พูดบ้าอะไรของคุณ” ปั้นหยาถึงกับแหวเสียงดังลั่น พอเหลือบไปเห็นเลอากับคนขับรถมองผ่านกระจกหลัง หญิงสาวก็รีบยกมือขึ้นป้องปากแล้วเอ่ยด้วยเสียงที่เบาลง “คนบ้า พูดอะไรของคุณเนี่ย”
“ฉันพูดเรื่องจริง”
ราฟาเอลบอกอย่างอารมณ์ดี เขาทิ้งแผ่นหลังเข้ากับพนักพิงเก้าอี้ในห้องทำงานด้วยท่
