ตอนที่ 6 ขอบคุณนะ เราชอบมาก
1220 คำ
เช้าวันจันทร์...
สองวันที่ผ่านมาเป็นสองวันที่นอนดึกกว่าปกติก็เลยตื่นสายไปตามระเบียบ วันนี้เลยตั้งใจจะตื่นแต่เช้าเพื่อไปช่วยงานที่ร้าน ทว่าพอเอาเข้าจริงก็เกือบสิบเอ็ดโมงที่ลูกแพร์โทรให้พี่สาวขับรถมารับไปที่ ‘ร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดรสเด็ดลุงแซม’ ก๋วยเตี๋ยวเป็ดเจ้าดังแสนอร่อยซึ่งเป็นกิจการของครอบครัวที่อยู่ห่างจากบ้านแค่สี่ร้อยเมตร พอไปถึงที่ร้านก็เริ่มทำหน้าที่เด็กเสิร์ฟก๋วยเตี๋ยว แต่ทว่าเสิร์ฟได้แค่สองโต๊ะก็ต้องหยุดให้กับแรงสั่นของโทรศัพท์ที่ยัดอยู่ในกระเป๋ากางเกง
คนที่ส่งข้อความมาก็คือภีมที่ตอนนี้คงจะกลับมาจากสิงคโปร์แล้ว
PheeM : ทำไร?
Look-Pear : ทำงาน
PheeM : ทำงาน?
PheeM : งานอะไร? การบ้าน?
Look-Pear : ทำงานจริงๆ
ลูกแพร์สวิตโทรศัพท์ไปกล้องถ่ายรูป กดถ่ายบรรยากาศภายในร้านส่งเข้าไปที่ห้องแชทที่คุยค้างอยู่กับภีม
Look-Pear : ส่งรูปภาพ (บรรยากาศร้านก๋วยเตี๋ยวที่พนักงานกำลังยกก๋วยเตี๋ยวไปเสิร์ฟ)
PheeM : อยู่ร้านก๋วยเตี๋ยว?
Look-Pear : อืม อยู่ร้าน เรากลัวภีมไม่เชื่อว่าเราทำงานเลยส่งรูปให้ดูไง
PheeM : รูปคนอื่นทำงาน?
Look-Pear : เราคุยกับภีมมั้ย? แล้วจะเสิร์ฟได้ไง
Look-Pear : ส่งสติกเกอร์หน้าโกรธ
PheeM : ไปหาได้ปะ?
Look-Pear : จะมาร้านเรา?
PheeM : อือ
PheeM : ไปได้มั้ย?
Look-Pear : ได้สิ
Look-Pear : จะมาเลยมั้ย? ถ้ามาแพร์จะรอกินมื้อเที่ยงด้วย
PheeM : อือ เดี๋ยวขับรถไป
Look-Pear : ร้านแพร์อยู่ที่...
Look-Pear : มาถูกใช่มั้ย?
PheeM : ครึ่งชั่วโมงน่าจะถึง
ลูกแพร์มองดูข้อความล่าสุดที่ภีมส่งมา อมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปบอกมารดาที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ว่าเพื่อนจะมาหาที่ร้าน และจะอยู่ทานมื้อเที่ยงด้วย
เพราะเป็นเวลาเที่ยงทำให้บรรยากาศในร้านค่อนข้างวุ่นวาย ทั้งลูกค้าที่เข้ามานั่งทานในร้าน ลูกค้าที่รอซื้อกลับบ้าน หรือกลุ่มลูกค้าเดลิเวอรี่ต่างจับจองที่นั่งแทบไม่มีที่ว่าง พนักงานสิบกว่าคนที่คอยบริการหน้าร้านแทบไม่มีใครว่างเลย
ลูกแพร์เห็นว่าคนเยอะกลัวภีมมาถึงแล้วจะไม่กล้าเข้าไปในร้าน พอใกล้จะถึงเวลาเลยออกมายืนรออีกฝ่ายที่หน้าร้านแทน ครึ่งชั่วโมงพอดิบพอดีที่ภีมขับรถบิ๊กไบค์สีดำพาดเขียวเข้ามาจอดที่หน้าร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดลุงแซม
ลูกแพร์ยืนมองภีมที่นั่งอยู่บนรถบิ๊กไบค์อย่างอึ้งๆ เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาขับบิ๊กไบค์ ร่างสูงในชุดเสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยแจ็กเก็ตยีนส์สีเข้ม กางเกงยีนส์สีดำ และรองเท้าผ้าใบสีขาว ไม่มีอะไรขัดตาสักนิดสำหรับการแต่งตัวของเขา เพราะมันเท่ห์และมีเสน่ห์มากๆ
ถ้าอยู่ที่โรงเรียนภีมคือหนุ่มฮอตวัยใส ตอนนี้เขาก็คือหนุ่มฮอตดาร์ก
ทว่าคงไม่ใช่แค่ลูกแพร์คนเดียวแล้วมั้งที่อึ้งให้กับลุคนี้ของภีม ลูกค้าในร้านของเธอต่างก็มองมาที่ร่างสูงด้วยสายตาสนใจไม่แพ้กัน บางคนถึงขั้นสะกิดเพื่อนที่มาด้วยกันให้หันมามอง
“ขับรถมาเองเลยเหรอ?” ลูกแพร์อมยิ้ม เอียงหน้ามองภีมที่เดินมาหยุดตรงหน้าหลังจากที่ถอดหมวกกันน็อค ถุงมือ และเสื้อคลุมอออกเรียบร้อย
ภีมมองลูกแพร์ที่ออกมายืนรอ ยื่นมือไปหยิบเอาถุงของฝากที่ตั้งใจซื้อมาส่งให้ “ของฝาก ไม่รู้ว่าจะชอบหรือเปล่า”
ลูกแพร์ยิ้ม ยื่นมือไปรับเอาถุงของฝากมาถือไว้ เธอแค่แซวเล่นไม่คิดว่าภีมจะซื้อของฝากมาให้จริงๆ “อะไรน่ะ? ของเราหมดเลยเหรอ?”
เพราะมันมีสองถุงก็เลยต้องถามย้ำเพื่อความแน่ใจ ถ้าเป็นของเธอทั้งหมดก็คือเยอะมาก
“ถุงนี้” ภีมชี้มือไปยังถุงที่ตัวเองตั้งใจเลือก “อีกถุงเป็นของพ่อแม่กับพี่สาวเธอ”
“อ่อ” ลูกแพร์พยักหน้าขึ้นลง ‘ถุงนี้’ ของภีมคือถุงกระดาษสีขาวที่ด้านหน้าเขียวว่า ‘GUCCI’ ส่วนอีกถุงเขียนว่า ‘CHANEL’
“เราเปิดนะ?”
“อือ”
“ภีมเลือกเอง?” ลูกแพร์เงยหน้าขึ้นมองคนให้ เมื่อเห็นว่าของข้างในที่เป็นของเธอคือกระเป๋า Gucci GG Marmont small shoulder bag สีชมพู ส่วนอีกถุงเป็นเช็ตน้ำหอมและเครื่องสำอาง มันเป็นของผู้หญิงมากๆ จนเธอไม่แน่ใจว่าภีมจะเป็นคนเลือกของพวกนี้เอง
“เฉพาะของเธอ ส่วนอีกถุงพี่เภเป็นคนเลือก”
และคำตอบของภีมก็ทำให้ลูกแพร์ยิ้มกว้าง
อยากจะเห็นตอนที่เขาเดินเลือกกระเป๋าใบนี้จริง
ผู้ชายตัวสูงกับกระเป๋าใบเล็กสีชมพู ตอนที่เขาบอกคนขายมันคงจะน่ารักมากๆ
“ขอบคุณนะ เราชอบมาก” ลูกแพร์พูดเสียงใสหลังจากที่ก้มมองดูกระเป๋าในถุงอีกครั้ง “เข้าไปในร้านกัน เราบอกแม่แล้วว่าภีมจะมากินข้าวด้วย แต่ต้องกินกันสองคนนะคนอื่นเพิ่งกินข้าวเช้าตอนสิบโมงเอง”
คนอื่นที่ลูกแพร์หมายถึงก็คือแม่กับพี่สาว รวมถึงบิดาที่ออกไปดิวกับโรงงานเรื่องการผลิตก๋วยเตี๋ยวเป็ดสำเร็จรูปล็อตใหม่ และยังไม่กลับ
ลูกแพร์พาภีมเดินตรงเข้าไปหามารดากับพี่สาวที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์แคชเชียร์ ทั้งสองคนละสายตาจากหน้าจอไอแพดเพื่อหันมามอง ร้านของเธอใช้ระบบคิดเงิน POS ที่ไม่เพียงแต่ช่วยจัดการระบบหน้าร้าน ทว่ายังครอบคลุมไปถึงระบบหลังร้าน สามารถดูการขายแบบเรียลไทม์ รวมไปถึงการคุมสต็อกสินค้า
“แม่ พี่ลูกหว้า นี่ภีมที่แพร์บอกว่าจะมากินข้าวเที่ยงด้วย” ลูกแพร์พูดกับมารดาและพี่สาว ก่อนจะหันมาพูดกับภีมที่ยืนอยู่ข้างๆ “แม่กับพี่สาวเรา”
“สวัสดีครับ” ภีมยกมือไหว้มารดากับพี่สาวของลูกแพร์ ซึ่งทั้งสองคนก็รับไหว้ทันทีเช่นกัน
“สวัสดีจ้ะ”
“สวัสดีภีม เห็นลูกแพร์บอกว่าไปเที่ยวสิงคโปร์มาเหรอ?” ลูกหว้าเอ่ยทักเพื่อนของน้องสาวที่ดูท่าแล้วน่าจะไม่ใช่แค่เพื่อน
“ครับ”
“อ่อ นี่ค่ะของฝาก ภีมซื้อมาให้ทุกคนด้วย”
ลูกหว้าที่อยู่ใกล้เป็นคนยื่นมือออกไปรับเอาถุงของฝากมาถือไว้ หันไปมองสบตากับมารดาเมื่อเห็นว่าของที่อยู่ในถุงคืออะไร เธอมีของใช้ของแบรนด์นี้อยู่หลายอย่างจึงรู้ดีว่าราคาของมันไม่ใช่ถูกๆ อีกแบรนด์ที่อยู่ในมือของน้องสาวราคาก็ไม่ต่างกัน ยิ่งถ้าของที่อยู่ในถุงที่น้องสาวถือเป็นกระเป๋า แน่นอนว่าราคามันไม่มีทางต่ำกว่าห้าหลักอย่างแน่นอน
ซึ่งเรดาร์เธอก็ไม่เคยพลาด
อา...อิจฉายัยลูกแพร์ตอนนี้ทันมั้ยนี่
อยากมีเพื่อนซื้อของฝากให้บ้าง
- ผู้เขียน
