“มึงเป็นไรวะหลิว?”
ต้นหลิวหันไปมองบลูตาปริบ “กูเหรอ?”
“หน้ามึงโคตรแดง ไม่สบาย?”
ไม่สบายอะไร ที่หน้าแดงเพราะเธอกลั้นหัวเราะต่างหาก
“อ่อ กูแค่กำลังอิจฉาลูกแพร์น่ะ ไอ้ภีมโคตรทุ่มเทเลยถ้ากูเป็นลูกแพร์กูก็ใจอ่อนนะแบบนี้” ตอบบลูเสร็จก็เบนสายตาไปที่สามสาวต่างคณะ “แต่ที่บอกว่าสองคนนั้นคบกันตอน ม.ห้า ก็ไม่เด็กแล้วนะ อีกแค่ปีเดียวก็เลือกตั้งได้แล้ว”
ตอนแรกก็ไม่อะไรกับสามคนนี้เท่าไหร่ ก็แค่ขำขันพอจะเข้าใจมูดผู้หญิงขี้อวดเวลาที่เจอหน้าเพื่อนเก่าหรือว่าคนหมู่มากโดยเฉพาะหนุ่มๆที่ตัวเองอยากจะผูกสัมพันธ์ไมตรีด้วย ก็มักจะพูดอวดในไลฟ์สไตล์หรือคอลเลคชั่นของตัวเองที่คิดว่ามันเริ่ดเลอกว่าคนอื่น แค่สงสัยว่าพวกเธอไม่ทำการบ้านกันมาก่อนเลยเหรอคิดยังไงมาพูดเรื่องของแบรนด์เนมราคาหลักหมื่นกับการไปเที่ยวต่างประเทศปีละครั้งให้คนที่เขาเป็นทายาทนักธุรกิจร้อยล้านพันล้านฟัง มันไม่ใช่ปะวะ
ฟังแล้วโคตรตลก
เธอที่ครอบค
