น่ารำคาญ
1618 คำ
ร่างบางออกมานั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง รอยยิ้มหวานๆฉายชัดอยู่บนใบหน้าสวยเธอดีใจที่จะได้กลับไปเรียนอีกครั้ง
“ ปิ่น ” รินลดาเอ่ยเรียกอีกคนออกไป
“ ค่ะ พี่รินอยากได้อะไรไหมคะ ” ปิ่นเอ่ยถามออกไป เธอมีมารยาทมาก อ่อนน้อมกับทุกคนจนกลุ่มพ่อๆแม่ๆเอ็นดูเธอ รินลดาดึงเธอเข้าไปอยู่ในไลน์กลุ่มสาวๆด้วย แต่เธอไม่เคยพิมพ์อะไรหรือพูดคุยกับใครในกลุ่มนั้นเลย เพราะในกลุ่มไลน์แม่ๆมันมีสายลมเป็นสมาชิกอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย เธอทำเพียงอ่านไลน์จากที่แม่ๆคุยกันเท่านั้น
“ ไม่ได้จะเอาอะไร แต่พี่จะให้ปิ่นไปลองชุดนะ ” รินลดาเอ่ยบอกออกไป พายุพาเธอมาด้วยเพราะจะต้องไปเลือกชุดให้ปิ่น ที่จะใส่ไปงานคืนพรุ่งนี้
“ ลองชุด ชุดอะไรเหรอคะ ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันทันที พลางเอ่ยถามออกไป บนใบหน้านวลสวยมีแต่เครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด
“ ก็ชุดที่จะใส่ไปงานเลี้ยงกับลมพรุ่งนี้ไง ” รินลดาเอ่ยบอกคนตรงหน้ายิ้มๆ
“ ไปงานกับคุณลม ไม่นะคะพี่ริน ปิ่นไม่ไป ปิ่นไม่ไปกับคุณลมนะคะ ” ปากเรียวรีบเอ่ยปฏิเสธออกไปยกใหญ่ ให้เธอไปงานกับเขาเนี่ยนะ ตายๆ เธอต้องอึดอัดตายแน่ๆ
“ ไม่ได้นะ ปิ่นไม่ไปแล้วใครจะไปพี่พายุให้ปิ่นไปนะ ” รินลดาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอีกคนตั้งหน้าตั้งตาปฏิเสธ
“ งั้นเดี๋ยวปิ่นไปบอกคุณพายุเองนะคะ ” ใบหน้าสวยเคร่งเครียดเป็นอย่างมากเมื่อรู้ว่าจะต้องไปออกงานกับสายลม เธอไม่อยากไปไหนกับเขาเลย ไวกว่าคำพูดขาเรียวสองข้างรีบสาวเท้าเดินเข้าห้องทำงานหรูของสายลมไปทันที
ก๊อก ! ก๊อก ! ก๊อก !
แกร๊ก…
แม้จะรีบร้อนขนาดไหนแต่มารยาทเธอไม่เคยลืม มือเรียวผลักประตูห้องทำงานเข้าไป กระบอกตาสวยจ้องมองสายลมที พายุที….
” คุณพายุคะ คือปิ่นไม่ไปงานกับคุณลมได้ไหมคะ” ไม่รอช้าปากเรียวรีบเอ่ยบอกพายุออกไป พายุที่ได้ยินได้แต่หันไปมองยังน้องชายตัวเองที่นั่งหน้าตึงอยู่
“ ทำไมวะ ไปกับฉันมันจะตายรึไง ” สายลมที่ได้ยินประโยคนั้นควันออกหูขึ้นมาทันที ปากหนาเอ่ยถามเสียงดังออกไป ตาคมจ้องมองไปยังปิ่นอย่างเอาเรื่อง อารมณ์หงุดหงิดหัวเสียเริ่มเกิดขึ้นกับมาเฟียหนุ่ม เฟยที่นั่งอยู่ใจเต้นแรงขึ้นมาเขาแค่เสียวสันหลังแทนปิ่น
“ คุณพะ…. ”
ปัง !
ปิ่นตั้งท่าจะเรียกพายุ มือหนาของสายลมตบโต๊ะอย่างแรงจนร่างบางสะดุ้งตกใจ กระบอกตาคมของผู้เป็นพี่หันไปมองยังน้องชายอย่างเอาเรื่องกับการกระทำเมื่อกี้
” อย่ามามีปัญหา อย่าทำตัวน่ารำคาญเธอทำงานกินเงินเดือนจากฉันมีสิทธิ์อะไรมาปฏิเสธ“ สายลมเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ปิ่นได้แต่ยืนนิ่งเมื่อได้ยินประโยคนั้นในใจเอาแต่คิด ….
* ใช่เธอทำงานกินเงินเดือนจากเขาๆจะจูงจมูกเธอไปทางไหนก็ได้ เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ *
“ ทำไมมึงชอบใช้อารมณ์กับปิ่นวะ ” พายุเอ่ยถามน้องชายออกไป ปิ่นที่ยังยืนอยู่ที่เดิมได้แต่รอฟังคำตอบว่าเขาจะตอบพี่ชายเขายังไง
“ ก็เพราะน่ารำคาญไง ” ปากหนาเอ่ยตอบออกไปอย่างไม่คิดอะไร ตาคมจ้องมองไปในดวงตาสวยหวานนิ่ง แต่กลับกันคนฟังกลับรู้สึกเสียใจที่ได้ยินอีกคนบอกว่าเธอน่ารำคาญ หญิงสาวรู้ตัวเองดีว่ารู้สึกยังไงกับสายลมแต่เพราะความต่ำต้อยของตัวเองเธอเลยต้องเก็บทุกอย่างเอาไว้ในใจมีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้และรู้สึกอยู่ฝ่ายเดียว
“ ปิ่นออกไปลองชุด ” พายุที่เห็นสีหน้าไม่สู้ดีของปิ่นเอ่ยบอกให้อีกคนออกไปทันที สองขาเรียวสาวเท้าเดินออกจากห้องทำงานหรูไปอย่างว่าง่าย
” ปิ่นเป็นอะไร ? “ รินลดาเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นอีกคนเดินหน้าไม่สู้ดีออกมา กระบอกตาสวยมีน้ำสีใสคลอคลึงทันทีที่ได้ยินประโยคคำถามนั้น เธอต้องการใครสักคนที่คอยเป็นห่วงเป็นใย ใครสักคนที่คอยรับฟัง ใครสักคนที่เข้าใจเธอก็เท่านั้น
” ปะ เปล่าค่ะ “ ปากเรียวเอ่ยตอบออกไป พลางกลืนก้อนสะอื้นลงคอไปอย่างยากลำบาก แม้จะอยากระบายความอัดอั้นตันใจมากแค่ไหนแต่เธอก็พูดได้เพียงคำว่า เปล่าค่ะ
” ไปลองชุดกันเถอะนะคะ “ ปิ่นเอ่ยชวนรินลดาขึ้น มือเรียวหยิบชุดราตรียาวสีครีมเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่เต็มใจนัก
ร่างบางยืนหันซ้ายหันขวาอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ กระบอกตาสวยมองตัวเองก่อนจะฉายยิ้มกว้างออกมา
“ ชอบไหม ปิ่นสวยมากเลยนะพี่ว่าแล้วว่าชุดนี้ต้องเหมาะกับปิ่น ” รินลดาเอ่ยขึ้น ร่างบางผิวกายขาวเนียนกับชุดราตรีเกาะอกสีครีม อวดหุ่นสวยชุดส่งคนหรือคนส่งชุดก็ไม่รู้แต่ที่รินลดารู้คือปิ่นสวยมาก
“ พรุ่งนี้จะมีช่างแต่งหน้าไปแต่งให้ที่คอนโดเดี๋ยวพี่ไปอยู่เป็นเพื่อน ในงานคืนพรุ่งนี้ปิ่นจะต้องสวยที่สุด “ รินลดาเอ่ยขึ้นอย่างภูมิใจ
” แต่ปิ่นไม่อยากไปเลยค่ะ “ ใบหน้านวลสวยเศร้าสร้อยลงไปทันทีเมื่อนึกไปถึงวันพรุ่งนี้
” ทำไมละ มีอะไรไม่สบายใจบอกพี่นะปิ่น อย่าเก็บไว้คนเดียวเล่าพี่ ระบายกับพี่ได้ทุกอย่างปิ่นลืมไปแล้วเหรอว่าปิ่นยังมีพี่สาวคนนี้อยู่อีกคนนะ“ ประโยคยาวเหยียดของรินลดาทำให้ปิ่นที่ยืนฟังอยู่น้ำตาไหลทันที นี่แหละคือสิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดในชีวิต ใครก็ได้ที่เห็นเธอเป็นครอบครัว
” ปิ่นไม่อยากไปเป็นตัวน่ารำคาญให้กับคุณลมค่ะ ฮือ !!! “ ร่างบางปล่อยโฮออกมาทันที พลางเอ่ยบอกรินลดาออกไป
” คุณลมใจร้ายกับปิ่น เขาไม่เคยใจดีกับปิ่นเลยทำไมละคะ ปิ่นมันแย่จนขนาดที่เขาจะพูดดีๆด้วยไม่ได้เลยเหรอค่ะ ถ้าปิ่นเลวขนาดนั้นฆ่าปิ่นเลยได้ไหม ฮือ….“ ใบหน้านวลสวยก้มลงไปมองปลายเท้าของตัวเองพลางเอ่ยบอกความอัดอั้นตันใจออกมา
” ไม่เป็นไรนะปิ่นอย่าร้องไห้ “ สองแขนเรียวของรินลดาดึงร่างบางของปิ่นเข้ามากอดแน่น ความอบอุ่นจากอ้อมกอดที่เธอไม่เคยได้สัมผัสมันเลยตั้งแต่ที่ผู้เป็นแม่จากเธอไปมันทำให้เธอผ่อนคลายลงไปได้มาก
“ ส่วนลมเดี๋ยวพี่จะจัดการเอง ” มือเรียวของรินลดาลูบไปที่แผ่นหลังบางของปิ่นเบาๆพลางเอ่ยบอกออกไป
“ ไม่นะคะพี่ริน อย่านะคะเดี๋ยวคุณลมจะคิดว่าปิ่นมาฟ้อง ” ปิ่นรีบปฏิเสธขึ้นทันที รินลดาก็เงียบไม่เอ่ยไม่พูดอะไรออกมาอีก เสียงที่ทั้งสองพูดคุยกันอยู่ในห้องน้ำดังพอให้พายุที่ยืนรอจะพาเมียกลับบ้านอยู่ได้ยิน
ร่างหนาสาวเท้าเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานของน้องชายอีกครั้ง
“ อ้าว คิดว่ากลับไปแล้ว ” สายลมที่เห็นพี่ชายเดินกลับเข้ามานั่งที่เดิมเอ่ยขึ้น
“ ปิ่นร้องไห้ เพราะความใจร้ายของมึง รู้ตัวบ้างไหมว่าตัวเองร้ายกาจแค่ไหนทำไมวะไอ้ลม ?” พายุเอ่ยขึ้นเขาก็ไม่เข้าใจสายลมเลยจริงๆ คนที่ควรจะโกรธปิ่นจริงๆแล้วควรเป็นเขาไหมไม่ใช่มัน
“ สำออย ” ปากหนาเอ่ยตอบพี่ชายออกไป
“ มึงมองว่าปิ่นเป็นผู้หญิงแบบนั้นจริงเหรอวะ ผู้หญิงที่ต้องดิ้นรนสู้ชีวิตเพียงคนเดียวไม่มีแม้แต่ครอบครัว เธอไม่มีใครเลยสักคนในชีวิตของผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียว พวกเรายังมีพ่อแม่พี่น้องเพื่อนให้คอยพูดคุยปรึกษากันแต่ปิ่นไม่มีนะลม มึงยังมองว่าปิ่นสำออยได้อีกเหรอวะ ” ผู้เป็นพี่เอ่ยบอกน้องชายออกไป อีกคนกลับนั่งนิ่งไม่แสดงความคิดเห็นใดๆออกมา ไม่แสดงทางที่ใดๆออกมา
” ก็ดี งั้นพรุ่งนี้ไปงานกูจะฝากให้อาทิตย์กับเมฆหาดูคนรู้จักที่พอจะฝากฝังปิ่นไว้ได้ มึงจะได้ไม่ต้องรำคาญเขาอีก หน้าตาปิ่นก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร สำหรับกูปิ่นคือผู้หญิงที่น่าสงสารมากคนนึง ” พายุเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
พรึบ !!
“ ไปละ กูไปคุยกับสองคนนั้นก่อน ส่วนมึงก็เตรียมตัวหาเลขาที่ถูกใจไว้ได้เลย ” สองขาแกร่งของพี่ชายยืนขึ้นเต็มความสูงเอ่ยบอกน้องชายออกไป ก่อนไปก็ยังไม่วายทิ้งระเบิดไว้ให้สายลม
ร่างหนาก็ยังนั่งพิงเก้าอี้ทำงานราคาแพงนิ่ง ในใจกลับรู้สึกหงุดหงิดไม่ชอบใจกับคำพูดของพี่ชายเอามากๆ แต่ก็ไม่แสดงท่าทีใดๆออกมา เฟยที่อยู่ในห้องนั้นด้วยได้แต่นั่งฟังทุกอย่างเงียบๆใจอยากจะเสริมเติมแต่งในประโยคที่พายุพูดก็ไม่กล้าเพราะดูจากแววตาของผู้เป็นนายแล้วถ้าขืนเขาพูดมากคนที่จะได้ไปคนแรกคงไม่ใช่ปิ่นแต่คือเขาเอง
^^
- ผู้เขียน
