ยั่วผู้ชาย
1344 คำ
สายลมนั่งหน้าตึงอยู่ในห้องทำงาน จนเฟยที่อยู่ด้วยรู้สึกอึดอัดขึ้นมาอีกคน ทุกครั้งเวลาสายลมกับปิ่นมีปัญหากันรอบๆตัวของสายลมจะอบอวนไปด้วยความครุกรุ่นแบบนี้ตลอด เฟยที่รู้ดีว่าแค่กับปิ่นเท่านั้นที่สายลมจะมีอาการแบบนี้ออกมา
ระหว่างที่ร่างหนากำลังนั่งหงุดหงิดหัวเสียอยู่นั้น กระบอกตาคมเห็นเข้ากับหมอหนุ่มที่เดินยิ้มกว้างเข้ามาหาปิ่นที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ ….
“ น้องปิ่น ไม่เจอกันหลายวันเลยสบายดีไหมครับ ” หมอหนุ่มที่เป็นหมอประจำของบ่อนเอ่ยทักทายปิ่นออกไป เขามักจะมารักษาคนในบ่อนของสายลมอยู่เป็นประจำ
“ สบายดีค่ะ พี่หมอก็สบายดีใช่ไหมคะ..วันนี้มีคนป่วยฉุกเฉินเหรอคะ ” ปิ่นเอ่ยถามออกไปเพราะถ้ามีเหตุฉุกเฉินเธอจะต้องรู้ไม่เฟยก็เธอนี่แหละจะต้องเป็นคนเรียกหมอมา
“ พี่แค่จะมาชวนปิ่นไปกินมื้อเย็นด้วยกัน“หมอหนุ่มเอ่ยบอกปิ่นออกไป
” แต่ปิ่นยังไม่เลิกงานเลยนะคะ อีกหลายชั่วโมงเลย “ ปิ่นเอ่ยตอบยิ้มๆ ทั้งสองสนิทสนมกันเป็นอย่างมาก
” พี่รอได้ครับ “ หมอหนุ่มที่ไม่คิดจะยอมเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ทุกการกระทำและเสียงพูดคุยของทั้งสองตกอยู่ในสายตาของสายลมทั้งหมด มาเฟียหนุ่มนั่งฟังบทสนทนาของทั้งสองผ่านกล้องวงจรปิดที่ชัดทั้งภาพและเสียงนิ่งอยู่ในห้องทำงาน
“ ตายแน่ไอ้หมอมึง มึงไปมีปัญหากับคนอื่นเถอะมึงอย่ามามีปัญหากับนายกูเลย แม่ง…นอนอยู่บ้านดีๆไม่ชอบมึงจะได้ไปนอนห้องดับจิตก็คราวนี้แหละวะ ” เฟยที่นั่งรู้เห็นทุกอย่างอยู่เอ่ยพึมพำเบาๆออกมาคนเดียว
กลับกัน..กรามหนาของสายลมบดเข้าหากันแน่นกระบอกตาคมดำขลับไปทันทีเมื่อเห็นทั้งสองทักทายกันอย่างสนิทสนม ร่างหนานั่งข่มความหงุดหงิดหัวเสียอยู่ที่โต๊ะทำงานเป็นนานสองนาน
“ ให้ผมไปไล่ไอ้หมอมันกลับไหมครับนาย ” เฟยที่เห็นสายลมนิ่งเงียบไปเอ่ยถามขึ้น สู้ให้นายฟึดฟัดซะยังดีกว่านายเงียบไปแบบนี้ การเงียบของสายลมมันหมายถึงภัยพิบัติใหญ่กำลังจะมาเยือน
พรึบ !!
แกร๊ก….
สายลมไม่เอ่ยไม่พูดอะไรออกมาสองขาแกร่งยืนขึ้นเต็มความสูงมือหนาดึงลิ้นชักโต๊ะทำงานที่ด้านในมันมีปืนประจำตระกูลเก็บอยู่ในนั้น
“ นะ นายจะไปไหนครับ ” เฟยเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งแต่ผู้เป็นนายกลับไม่เอ่ยไม่พุดอะไรออกมา มือหนาหยิบปืนประจำตระกูลลำกล้องสีเงินเงาวาวออกมาจากลิ้นชัก เฟยที่เห็นท่าไม่ค่อยดีรีบวิ่งออกนอกห้องไปอย่างเร็ว….
“ ไอ้หมอ มึงรีบกลับไปเลย ” เฟยเอ่ยบอกหมอออกไป
“ ผมมารับน้องปิ่นไปกินข้าว ” หมอที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเอ่ยบอกเฟยด้วยสีหน้างุนงง
“ ข้าวมื้อสุดท้ายของมึงแน่ถ้ายังไม่กลับ กูบอกให้มึงกลับไป ” เฟยเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ปิ่นที่นั่งนิ่งอยู่เข้าใจในความหมายของเฟยดี
หมับ !!
ปากเรียวตั้งท่าจะอ้าปากบอกให้หมอกลับไปแต่ก็ช้ากว่ามือหนาของสายลมอยู่ดี ร่างหนาเดินออกจากห้องทำงานมาได้จับหมับเข้าที่ข้อมือเล็กของปิ่นแล้วออกแรงดึงอีกคนให้ลุกออกมาจากเก้าอี้โต๊ะทำงาน ก่อนจะพาปิ่นเดินกลับเข้ามาในห้องทำงานของตัวเองอีกครั้ง
“ คุณลม ปล่อยหนูนะคะ ” มือเรียวพยายามแกะมือหนาที่กุมข้อมือเธอแน่นออกแต่แรงเท่ามดอย่างเธอจะไปทำอะไรเขาได้
ตุบ !!
อ๊ะ !!
มือหนาเหวี่ยงคนตัวเล็กกระเด็นลงไปบนโซฟาหรูในห้องทำงาน
“ อย่าออกมาเด็ดขาดไม่งั้นเธอโดนแน่ ! ” สายลมเอ่ยเสียงเย็นออกมาแล้วสาวเท้าเดินออกจากห้องทำงานไปอีกครั้ง กระบอกตาคมจ้องมองไปยังหมอหนุ่มที่ยืนมองมาทางเขานิ่ง ในมือหนายังกำมือประจำตระกูลไว้แน่น เขาก็ไม่รู้ว่าที่โมโหจนฟิวส์ขาดนี่มันคืออะไรแต่เขาเกลียดสายตาหวานเยิ้มที่ไอ้หมอนั่นมันมองเลขาของเขา
“ ใครเรียกมึงมา ” สายลมเอ่ยถามหมอออกไป
“ ผมมารับน้องปิ่นไปกินข้าว ” หมอก็ไม่คิดยอมเอ่ยบอกในสิ่งที่ตัวเองต้องการออกมา เขาตั้งใจมารับปิ่นไปกินข้าวจริงๆ เพราะเขาสนใจในตัวสาวน้อยน่ารัก
“ หึ ! กลับไปซะไม่ได้เรียกก็ไม่ต้องเสนอหน้ามาที่นี่อีก บนนี้มึงก็ห้ามขึ้นมาอีก ” ปากหนาเอ่ยบอกออกไป สายลมพยายามมาก พยายามที่จะไม่ทำอะไรรุนแรกกับคนตรงหน้า
“ แต่ผม… ”
“ หรือมึงอยากตาย ! ” หมอพูดไม่ทันจะจบประโยค มือหนายกปืนขึ้นมาพลางเล็งปลายกระบอกปืนไปยังหมอหนุ่ม
“ ไอ้หมอ ถ้ามึงยังดื้อด้านใครก็ช่วยมึงไม่ได้นะเว้ย กลับไปและอย่ามายุ่งกับน้องปิ่นอีก “ เฟยเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอีกคนยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
” ทำไม น้องปิ่นไม่ได้มีใคร เธอโสดผมมีสิทธิ์“ แม้ใจจะกลัวมากแต่ก็อยากสู้สักครั้งเพื่ออีกคนที่อยู่ในห้อง เฟยหันมองตาผู้เป็นนายเขาเห็นดวงตาสีเทาคู่คมดำขลับไปทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้นของหมอ
“ มึงกลับไปซะ ในตอนที่กูยังใจดีกับมึงอยู่ ” สายลมเอ่ยบอกหมออกไป กรามหนาบดเข้าหากันแน่น มือหนาก็จะเล็งปืนไปที่หมอ เขาพร้อมลั่นไก่ทุกเมื่อถ้าหากอีกคนยังไม่ออกไปจากตรงนี้
“ มาเลยไอ้หมอ มึงอย่าไปยุ่งกับน้องปิ่นเลย มึงเชื่อกู “ เฟยทั้งดึงทั้งลากหมอลงมาจากชั้น 2 ของบ่อน พลางเอ่ยบอกหมอออกไป เขาไม่อยากให้มันเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่
” คุณลมเป็นอะไรกับน้องปิ่น ? “ หมอเอ่ยถามเฟยออกไป คำถามนั้นทำเอาเฟยเงียบไปทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่านายของตัวเองกับเลขาหน้าห้องไม่ได้เป็นอะไรกันเลย
ภายในห้องทำงานหรูของสายลมมีปิ่นที่ยังนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาหรู ใบหน้านวลสวยเอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่แม้แต่จะเงยขึ้นมามองอีกคน ภายในห้องทำงานปกคลุมไปด้วยความเงียบ ทั้งสองไม่มีใครเอ่ยหรือพูดอะไรออกมาจนเป็นปิ่นเองที่รู้สึกอึดอัดกับสถานการณ์นี้…
“ หนูขอออกไปทำงานต่อนะคะ ” เสียงใสเอ่ยเบาๆออกมา ก่อนจะค่อยๆปรายตาไปมองยังสายลมที่นั่งนิ่งอยู่อีกคนก็ยังคงนั่งเงียบเอ่ยไม่พูดอะไรออกมา
” อยากไปกินข้าวกับมัน ” สายลมเอ่ยถามออกไป เขาก็อยากจะรู้ว่าแม่เลขาหน้าห้องจะตอบเขาว่ายังไง
“ ไม่ค่ะ ”
“ ไม่แล้วทำไมไม่ปฏิเสธมันไปจะปล่อยให้มันนั่งรอทำไมหรือตั้งใจอยากยั่วผู้ชาย ” สายลมเอ่ยถามปิ่นออกไปอีกครั้ง มือเรียวสองข้างกำเข้าหากันแน่นเมื่อได้ยินประโยคนั้นของสายลม
“ ใช่ค่ะ หนูอยากจะยั่วพี่หมอ ก็สนุกดีนะคะยั่วผู้ชาย ” ปากเล็กเอ่ยบอกอีกคนออกไป เขาอยากให้เธอเป็นแบบไหนเธอก็จะเป็นแบบนั้น ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงแบบนั้นในสายตาของเขาเธอก็จะไม่ขอแก้ตัวอะไรอีก สายลมได้แต่นั่งกัดกรามแน่นตาคมจ้องมองอีกคนนิ่ง เขาพยายามควบคุมตัวเองเป็นอย่างมากที่จะไม่ให้ทำรุนแรงกับเธอ
^^
- ผู้เขียน
