มาเฟียร้ายหวงรัก

เย็นชา

แกร๊ก…..

เสียงประตูห้องทำงานหรูถูกเปิดเข้ามาตามด้วยร่างหนาของเฟยที่เพิ่งกลับขึ้นมากว่าจะลากไอ้หมอหน้ามึนออกไปจากบ่อนได้เล่นเอาเฟยเหนื่อย

สองขาแกร่งหยุดฝีเท้าตัวเองลงทันทีเมื่อรับรู้ได้ถึงกลิ่นอายของความตึงเครียดของคนสองคนในห้องนี้ กระบอกตาคมของเฟยมองสายลมที มองปิ่นทีทั้งสองนั่งทำสงครามสายตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร

“ หนูขอไปทำงานต่อนะคะ “ ร่างบางยืนขึ้นเต็มความสูงสาวเท้าเดินออกจากห้องไปทันที สายลมได้แต่นั่งมองตามแผ่นหลังเล็กเดินออกจากห้องไปนิ่งๆ พลางนึกไปถึงสายตาหวานหยดของหมอหนุ่มทำไมเขาจะไม่รู้ว่าไอ้หมอมันสนใจปิ่น

Rrrrrr….Rrrrrr

ระหว่างที่สายลมกำลังนั่งคิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อยเปื่อยเสียงมือถือราคาแพงของสายลมก็ดังขึ้น มือหนาหยิบมันขึ้นมาดูพบว่าเป็นพี่สะใภ้ของเขาเอง

“ ครับ พี่มีอะไรรึป่าว ” สายลมเอ่ยถามปลายสายออกไป

“ ลมช่วยพาปิ่นไปซื้อรองเท้าหน่อยสิเมื่อวานพี่ลืมไปสนิทเอาไปแค่ชุด พาน้องไปซื้อรองเท้าแล้วส่งน้องกลับเลยนะพรุ่งนี้จะมีช่างไปแต่งหน้าให้ที่ห้อง อย่าให้น้องกลับดึกเดี๋ยวพรุ่งนี้น้องไม่สวย ” รินลดาเอ่ยบอกสายลมออกไป อีกคนนั่งฟังเงียบๆไม่เอ่ยไม่พูดอะไรออกมา

“ ลม ลม ได้ยินพี่ไหม ” รินลดาที่เห็นอีกคนเงียบก็เอ่ยเรียกออกไปหลายครั้ง

“ ครับได้ยิน ทำไมต้องพาไปซื้อสวยก็ไม่เห็นจะสวยแต่งไปก็แค่นั้นคนไม่สวย ” สายลมเอ่ยพูดออกไป เฟยที่ได้ยินคิ้วคมขมวดเข้าหากันทันที

” น้องปิ่นไม่สวยแล้วใครสวยวะ “ ปากหนาของเฟยเอ่ยพึมพำเบาๆออกมาคนเดียว

“ ลม ! ทำไมชอบว่าน้องไม่สงสารน้องบ้างรึไง“ รินลดาเอ่ยถามน้องชายสามีออกไปทั้งสองสนิทสนมกันเป็นอย่างมาก สายลมก็เคารพพี่สะใภ้มากทั้งสองสามารถพูดคุยและปรึกษากันได้ทุกเรื่อง สายลมก็นิ่งเงียบไปอีกครั้งไม่ตอบคำถามของพี่สะใภ้

” ได้ยินที่พี่พูดไหมพาน้องไปซื้อรองเท้าแล้วรีบส่งน้องกลับน้องจะได้ไปพักผ่อนแล้วพูดจากับน้องดีๆได้ยินที่พี่สั่งไหม “ รินลดาเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

” ครับ ได้ยินแล้วขี้บ่นจริงๆยังไม่ทันจะแก่เลย 555” สายลมเอ่ยแซวพี่สะใภ้พลางกลั้วหัวเราะออกมา มือหนากดวางสายพี่สะใภ้ไปทันทีเมื่อคุยกันรู้เรื่อง ใบหน้าหล่อปรับสีหน้ามานิ่งขรึมอีกครั้ง

พรึบ !!

“ ไปห้าง ” สองขาแกร่งยืนขึ้นเต็มความสูง พลางเอ่ยบอกเฟยออกไป

“ ครับนาย ” เฟยที่ได้ยินคำสั่งก็รีบรับคำอย่างว่าง่าย ทั้งสองสาวเท้าเดินออกจากห้องทำงานมาหยุดอยู่ที่โต๊ะทำงานของปิ่น

“ เก็บของ ” สายลมเอ่ยสั่งปิ่นออกไป

“ เก็บทำไมคะ ” ปากเรียวเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจยังไม่เลิกงานจะให้เธอเก็บของทำไม

“ ฉันสั่งให้ทำอะไรก็ทำ อย่าถามมากมันน่ารำคาญ ” เป็นอีกครั้งที่สายลมเอ่ยคำนี้ออกมา ใบหน้านวลสวยแสดงสีหน้าน้อยใจออกมาทันที สายลมที่เห็นก็รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังน้อยใจในคำพูดของเขาแต่ก็ไม่แสดงท่าทีใดๆออกมา ยังคงยืนหน้าตึงจ้องมองอีกคนเก็บของอยู่เงียบๆ

มือเรียวเก็บโต๊ะทำงานจนเรียบร้อยก่อนจะกวาดข้าวของลงกระเป๋าสะพาย เป็นแบบนี้อยู่ทุกวันกับความเป็นระเบียบของคนตรงหน้า สายลมรู้ดีว่าปิ่นเป็นระเบียบเรียบร้อยมากแค่ไหน

สองขาเรียวเดินตามหลังอีกคนมาเงียบๆในหูยังดังก้องไปด้วยประโยคก่อนหน้าของเขา

* ฉันสั่งให้ทำอะไรก็ทำ อย่าถามมาก มันน่ารำคาญ *

กระบอกตาสวยคลอคลึงไปด้วยน้ำสีใสทันทีเมื่อนึกไปถึงประโยคนั้นของเขา ใจดวงน้อยเอาแต่โทษตัวเองที่อ่อนแอกับคำพูดแบบนั้นของเขาอีกแล้ว

มือเรียวยกขึ้นมาปาดน้ำตาที่มันกำลังจะไหลออกจากดวงตาคู่สวยแล้วเชิดหน้าเดินตามเขาต่อไปเงียบๆ เธอจะไม่มีวันให้เขาเห็นความอ่อนแอของเธอเด็ดขาด…

ไม่นานรถสปอร์ตคันหรูของสายลมก็ขับเข้ามาจอดที่ห้างหรูย่านใจกลางเมือง เมื่อรถจอดสนิทร่างบางรีบเปิดประตูลงจากรถทันทีทั้งที่ไม่รู้ว่าเขามาทำอะไรที่นี่ เพื่อไม่ให้อีกคนต้องหงุดหงิดเพราะเธอๆจำต้องรีบไปกับทุกอย่าง

สองขาเรียวเดินตามหลังมาเฟียหนุ่มที่มีส่วนสูงถึง 190 เซนติเมตร เข้าห้างไปเงียบๆแม้จะสงสัยว่าเขามาทำอะไรที่นี่แต่เธอก็เลือกที่จะไม่ถามแม้แต่กับเฟยเธอก็ไม่คิดจะถาม

ร่างสูงเดินนำปิ่นมายังร้านรองเท้าแบรนด์ดังที่สาวๆหลายคนอยากได้ เท้าเล็กหยุดฝีเท้าของตัวเองลงหน้าร้านไม่ยอมเดินตามอีกคนเข้าไป ใบหน้าหล่อหันมามองยังคนด้านหลังที่ยืนนิ่งเป็นศาลพระภูมิอยู่หน้าร้าน คิ้วคมเลิกขึ้นทันที…

“ หนูรออยู่ตรงนี้นะคะ ” ปิ่นเอ่ยบอกสายลมเบาๆในน้ำเสียงหวานๆมันมีความน้อยใจมากมายปะปนอยู่ในนั้น

“ ไปเลือกรองเท้าอยากได้คู่ไหนก็ไปเลือกเอา ” สายลมเอ่ยบอกปิ่นออกไป มันเป็นประโยคคำสั่งที่แสนจะเย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็ง

“ ไม่ค่ะ หนูไม่ได้อยากได้ “ ปากเรียวเอ่ยปฏิเสธออกไปทันที

“ ฉันสั่งให้ไปเลือกรองเท้า ! ” เป็นอีกครั้งที่สายลมเอ่ยบอกปิ่นออกไป กระบอกตาคมจ้องมองอีกคนนิ่ง

“ ไม่ค่ะ มันไม่เหมาะกับหนูหรอกค่ะคุณลมอยากได้อะไรก็เชิญสบายเลยหนูจะรออยู่แถวนี้ ” ปากเรียวเอ่ยบอกสายลม พลางหันหลังจะเดินออกไปจากตรงนั้น

หมับ !!

“ เหมาะหรือไม่เหมาะฉันเป็นคนตัดสินไม่ใช่เธอ อย่ามาทำตัวมีปัญหามันน่าระ…. ” สายลมที่กำลังจะพูดประโยคติดปากที่เขามักจะชอบว่าเธออยู่บ่อยๆหยุดคำพูดตัวเองลงไปทันที เมื่อสมองฉายภาพใบหน้าน้อยอกน้อยใจของคนตัวเล็กก่อนหน้านี้

ร่างบางเดินมาตามแรงลากของอีกคนเข้ามาในร้านรองเท้า แขนเรียวพยายามดึงมือตัวเองมาจากการเกาะกุมของอีกคนแต่คนตัวสูงตรงหน้ากลับกำข้อมือเล็กของเธอไว้แน่น

“ สวัสดีค่ะ ลูกค้าสนใจคู่ไหน แบบไหนดีคะ ” ผู้จัดการร้านเอ่ยถามทั้งสองออกไป ใบหน้าหล่อหันมามองปิ่นอย่างต้องการคำตอบแต่อีกคนก็เอาแต่เงียบไม่แม้แต่จะปรายตาไปมองรองเท้าแพงๆพวกนั้น

“ จะเลือกเองหรือให้ฉันเลือก ” ปากหนาเอ่ยถามปิ่นออกไป

“ ไม่ค่ะ หนูไม่อยากได้ ปล่อยหนูเถอะนะคะหนูเจ็บ ” กระบอกตาคมก้มลงไปมองยังข้อมือเล็กที่ตอนนี้แดงไปหมดจากแรงกำของเขา ก่อนจะคล้ายมือลงแต่ก็ยังจับข้อมืออีกคนไม่ยอมปล่อย เฟยได้แต่ยืนมองทั้งสองเงียบๆ

เมื่อเห็นอีกคนเอาแต่ปฏิเสธ ใบหน้าหล่อหันไปมองยังรองเท้าส้นสูงมากมายตรงหน้าเขาใช้ความคิดอย่างหนักว่าคู่ไหนที่มันจะเหมาะกับคนตัวเล็กข้างๆเขา แม้เขาจะชินกับการพาผู้หญิงมาเดินช้อปแบบนี้แต่เขาก็ไม่เคยเลือกของให้ใครเลย ที่ผ่านๆมาเคยแต่มากับกลุ่มพ่อๆที่พาเหล่าบรรดาแม่ๆมาช้อปก็เท่านั้น

กระบอกตาคมกวาดสายตาไปมองยังรองเท้าตรงหน้าจนเห็นเข้ากับรองเท้าส้นสูงคู่นึงที่เขาคิดว่ามันน่าจะเหมาะกับเธอที่สุด

“ คู่นี้มีคู่เดียวนะคะ มีแค่สาขาละคู่เท่านั้น ” ผู้จัดร้านเอ่ยบอกสายลมออกไปเมื่อเห็นลูกค้าเอาแต่มองรองเท้าคู่นั้น

“ เอาให้เธอลองหน่อยครับ ” สายลมเอ่ยขึ้น

ผู้จัดการร้านรีบหยิบมันออกมาทันที

“ เดี๋ยวเชิญลูกค้าทางนี้นะคะ ” สายลมลากจูงปิ่นเดินตามมานั่งยังโซฟาหรูสำหรับบริการลูกค้า ร่างบางที่ขี้เกียจรำคาญยอมลองรองเท้าอย่างว่าง่าย เท้าเล็กๆกับผิวเนื้อขาวๆเมื่ออยู่บนรองเท้าส้นสูงราคาแพงทำให้ปิ่นสวยและดูดีขึ้นมาได้จนหน้าแปลกใจ

“ ใส่ได้พอดีเลยค่ะ สวยมากๆเลย มีลูกค้าที่มาลองแล้วใส่ไม่ได้ต้องผิดหวังกลับไปเยอะเลยนะคะ ” พนักงานรีบเอ่ยบอกออกไปเมื่อเห็นปิ่นใส่มันได้พอดีราวกับทำมาเพื่อเธอ

“ งั้นเอาคู่นี้ ” สายลมเอ่ยขึ้น เขาเองก็คิดว่ามันเหมาะกับปิ่นมากๆ มือหนาส่งบัตรแบล็คการ์ดสีดำขลับไปให้พนักงาน

“ พรุ่งนี้ใส่รองเท้าคู่นี้ไปงานเลี้ยง ” สายลมหันไปบอกคนตัวเล็กที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆเขา

“ ไม่จำเป็นต้องซื้อแพงขนาดนี้ก็ได้แค่ไปงานไม่กี่ชั่วโมง ” ปิ่นเอ่ยบอกสายลมออกไป เธอไม่เห็นถึงความจำเป็นเลยสักนิด

“ จะให้ฉันควงเธอที่ใส่รองเท้าคู่ละ 199 ไปงานเนี่ยนะ เอาสมองส่วนไหนคิดเธอไม่อายแต่ฉันอาย ” เป็นอีกครั้งที่สายลมเอ่ยพูดแบบนี้ออกไป ในความรู้สึกของคนฟังเธอกลับรู้สึกว่าเขาอายที่ต้องไปกับเธองั้นเหรอ ทั้งที่ความเป็นจริงเธอก็ไม่ได้อยากจะไปกับเขาเลย แต่ปิ่นก็เลือกที่จะนิ่งเงียบไม่เอ่ยไม่พูดอะไรออกมา สายลมก็เงียบไปทันทีที่เห็นอีกคนไม่พูดอะไร

^^