“ดูไม่ออกเลยว่ะว่าเป็นผู้ชายสันดานเหี้ย”
เสียงพูดคุยของกลุ่มนักเรียนชั้นมัธยมปลายดังออกมาจากศาลาหน้าโรงเรียนในช่วงฟ้ามืด บทสนทนาที่ตึงเครียดชวนให้น้ำเสียงของผู้คนในกลุ่มเต็มไปด้วยความฉุนเฉียว
“ผู้ชายแม่งก็เป็นแบบนี้หมดทุกคนแหละ”
“เฮ้ย ๆ ได้ไง เราไม่ได้เป็นผู้ชายแบบนั้นสักหน่อย”
ผู้ชายคนเดียวในกลุ่มรีบแย้ง แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้ผู้หญิงสามคนที่กำลังเดือดดาลเห็นพ้องไปด้วย
“แล้วแกจะเอาไงต่อวะ”
ฉันหันไปถามยัยอลิซที่เอาแต่ทำหน้าเศร้าหมอง ใบหน้าเคล้าไปด้วยน้ำตาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ก็คงเลิกแหละ”
“ง่าย ๆ เลยเหรอวะ เราบุกไปตบอีนั่นอีกสักรอบเลยดีไหม”
“ใจเย็นก่อน ๆ อย่ามีเรื่องกันเลย แค่นี้ก็ถือว่าหนักแล้ว เดี๋ยวจะเป็นคดีความกันเปล่า ๆ”
คินรีบปรามด้วยสีหน้าเป็นกังวล พลางเอื้อมมือแตะไหล่ให้ยัยเกรซเลิกเดือดดาลแทนเพื่อนรัก
นี่ถ้าฉันไม่เอะใจ แล้วชวนยัยอลิซบุกไปถึงหอ คงไม่รู้ว่าไอ้พี่กวินม
