ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องยอมให้ผู้ชายคนนี้เข้ามามีบทบาทในชีวิตอีกครั้ง ทำไมต้องยอม... ให้เขากลับมานอนข้าง ๆ ทั้งที่สถานะของเราก็ไม่ได้ต่างไปจากคนเคยรู้จักกันเลย
“เกร็งอะไรขนาดนั้น ทำเหมือนไม่เคยนอนด้วยกันงั้นแหละ”
จะไม่ให้เกร็งได้ยังไง ก็เขาเล่นนอนแนบชิดติดไหล่กันเสียขนาดนี้ ถ้าสิงร่างฉันได้ก็คงจะทำไปแล้ว
“ขยับไปหน่อยสิ มันอึดอัดนะ”
“ทีเมื่อวานไม่เห็นพูดแบบนี้เลย”
ฉันหันขวับไปมองอีกฝ่ายทันที แต่ลืมไปว่าเขาขยับเข้ามาใกล้มากจนใบหน้าเราเกือบจะแนบชิดกัน
“จิ๊! เมื่อวานก็เพราะโดนยาปะ อ้อ! พูดถึงเรื่องนี้ก็ดีเลย จะได้เคลียร์”
ว่าแล้วก็ขยับพลิกตัวไปจ้องมองหน้าเขา แม้บริเวณรอบข้างจะถูกปกคลุมด้วยความมืด แต่ความหล่อของเขายังเด่นชัดผ่านแสงจากโคมไฟบนหัวเตียงที่เปิดเอาไว้ในระดับต่ำสุด เพราะฉันเป็นประเภทที่ไม่ชอบนอนในที่มืด เลยต้องเปิดโคมไฟแสงอ่อนเอาไว้ตอนเข้านอนทุกวัน
“ทำอะไรทำไมไ
