ท่านแม่ทัพ ท่านจะเป็นพ่อเลี้ยงข้าหรือสามีข้ากันแน่

ได้รับบาดเจ็บ

ถึงจะมีทักษะที่เก่งกาจติดตัวมาไม่น้อย แต่ด้วยร่างกายของหรูอวี้จากเดิมที่เป็นเพียงคุณหนูในห้องหอไม่เคยได้ออกกำลังกายหรือทำงานหนัก หลังจากสังหารคนไปได้เพียงแค่สามคน นางก็เริ่มที่จะหมดแรงแล้ว

“บ้าจริง!!!” นางกัดฟันแน่น เมื่อความเร็วในการหลบหลีกทั้งความเร็วของอาวุธที่ส่งออกไปลดลงไปมาก

แผลแรกนางก็โดนเข้าที่แขนข้างซ้ายเสียแล้ว คมดาบกดลึกไปที่แขนไม่น้อย หากนางไม่เบี่ยงตัวหลบแขนอาจจะขาดไปเลยก็ได้

“อาอวี้!!!” จ้าวลู่ฉือ รีบวิ่งเข้ามาขวาง พร้อมทั้งสังหารคนร้ายได้ทัน ก่อนที่จะลงดาบซ้ำมาที่ร่างของหรูอวี้

“ปล่อยข้า ท่านไปจัดการคนร้ายต่อเลย ไม่ต้องสนใจข้า” นางดันตัวเขาออกเพื่อให้เขาปล่อยตัวนาง

หากยังเหนี่ยวรั้งกันไว้เช่นนี้อาจจะพลาดท่าทั้งคู่

จ้าวลู่ฉือรวบตัวของหรูอวี้มาไว้กับอกก่อนจะใช้มืออีกข้างตวัดดาบใส่คนร้ายไปด้วย หรูอวี้ทำได้เพียงหยิบอาวุธลับที่ยังเหลืออยู่ในตัวขว้างปาออกไปช่วยเขาอีกแรง

นางเจ็บปวดที่บาดแผลจนเหงื่อซึมออกมาไม่น้อย ไหนจะเสียเลือดไปจำนวนมาก ดวงตาก็เริ่มจะพร่ามัวเสียแล้ว แต่ต้องกัดปากให้เลือดไหล เพื่อเรียกสติไม่ให้หมดสติไปเสียก่อน

“ยังไหวหรือไม่” เขาเอ่ยถามออกมา ทั้งที่มือก็ยังไม่อาจหยุดต่อสู้ได้

“ไม่ต้องสนใจข้า ข้ายังไหว” เสียงของนางแผ่วเบาอย่างน่าเป็นห่วง

ทหารของจ้าวลู่ฉือที่จัดการคนร้ายในบางส่วนได้แล้วก็รีบเข้ามาช่วยผู้เป็นนาย คนร้ายเริ่มจะล้มตายและพากันแยกย้ายเอาตัวรอดไปก่อนแล้ว มีบางคนที่เพียงแค่บาดเจ็บไม่อาจจะหนีไปได้ จ้าวลู่ฉือจึงสั่งให้ทหารจับกุมตัวไว้รอการสอบสวน

เขาจึงได้พาหรูอวี้ที่ดูท่าจะไม่ไหวแล้วกลับไปส่งที่กระโจมของตู้เหลียน

“ปล่อยข้าไว้ตรงนี้ ท่านไปจัดการต่อให้แล้วเสร็จเถิด” หรูอวี้ดึงมือเขาไว้ ไม่ให้พากลับไปที่กระโจมใส่ตอนนี้

หากกลับไปสภาพนี้มารดาของนางได้เป็นลมอย่างแน่นอน

“ไม่ได้!!! อันตรายเกินไป”

“หากข้ากลับไปเช่นนี้ ท่านแม่ข้าคงตกใจไม่น้อย”

จ้าวลู่ฉือชะงักฝ่าเท้า ราวกับเห็นด้วยกับนาง ก่อนที่จะหมุนตัวไปที่กระโจมของตนเอง

“เจ้าอยู่ในนี้ก่อน ข้าจะให้คนไปตามหมอมาให้เร็วที่สุด”

หรูอวี้ไม่ได้พูดอันใด นางได้แต่พยักหน้าน้อยๆ รับคำ พอเห็นเขาออกจากกระโจมไปแล้ว นางก็หายเข้าไปในมิติทันที

ให้รอหมอมารักษา นางคงไม่อาจเหลือชีวิตรอดไปได้ หรูอวี้แบกร่างที่แทบจะล้มลงได้ทุกเมื่อเข้าไปรักษาภายในห้องของนาง

เมื่อภพก่อนนางได้รับบาดเจ็บมาไม่น้อย เรื่องการรักษาบาดแผลย่อมทำได้ด้วยตนเอง ทางองค์กรมีเครื่องมือที่ใช้รักษาบาดแผลแทบจะทุกอย่าง

แต่ร่างกายนี้ของนาง ช่างน่าขันนัก หากไม่อ่อนแอเกินไปนางไม่มีทางพลาดท่าจนเจ็บตัวอย่างแน่นอน

หรูอวี้กัดผ้าไว้แน่น นางต้องเจ็บแผลด้วยตนเอง แผลที่ได้รับลึกไม่น้อยเลย นางเสียเลือดไปไม่น้อย ยังดีที่มียาของทางองค์กรอยู่ จึงระงับเลือดที่ไหลราวกับท่อน้ำรั่วให้หยุดชะงักได้ในทันที

“บ้าฉิบ!!!” นางไม่คิดว่าจะเจ็บปวดทรมานเช่นนี้ พาลให้นึกถึงยากระปุกที่นางโยนทิ้งถังขยะไปขึ้นมา หากยังกินยาตัวนั้นอยู่นางอาจจะเจ็บปวดน้อยลงกว่าที่เป็นอยู่ในยามนี้ก็ได้

จ้าวลู่ฉือที่ออกไปตรวจดูคนร้ายที่ถูกทหารจับกุมไว้ เขาเห็นว่าทหารถอดฟันที่ซ่อนยาพิษออกเรียบร้อยแล้ว ก็สั่งให้คนเร่งไปตามหมอที่อยู่ในเมืองถัดไปมารักษาให้หรูอวี้และทหารที่ได้รับบาดเจ็บทั้งโดยด่วน

พอกลับมาถึงที่กระโจมของตนที่หรูอวี้นางอยู่ เพื่อดูว่าอาการของนางยามนี้เป็นเช่นใดบ้าง ก็ต้องตกใจเมื่อไม่มีนางอยู่ด้านในอย่างที่ควรจะเป็น

“อาอวี้” เขาร้องเรียกนางอย่างเสียขวัญ

ทั้งออกไปถามทหารที่เฝ้าหน้ากระโจมว่านางได้ออกมาด้านนอกหรือไม่ก็ไม่เห็นตัวนาง ทั้งภายในกระโจมก็ไม่มีส่วนฉีกขาดให้นางได้รอดออกไปด้านนอกได้

เขาตัดสินใจเดินไปกระโจมของตู้เหลียนเพื่อตรวจดูว่านางกลับมาที่กระโจมของมารดาแล้วหรือยัง

“คุณหนูตู้นางได้กลับมาที่กระโจมหรือไม่” เขาเอ่ยถามทหารที่เฝ้าหน้ากระโจม

“ข้าน้อยยังไม่เห็นคุณหนูตู้เลยขอรับ”

จ้าวลู่ฉือขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ นางได้รับบาดเจ็บไม่น้อย ไม่น่าจะหายไปที่ใดได้

“เจ้าแน่ใจใช่หรือไม่ ว่าไม่ได้ดูผิดไป” เขายังไม่เชื่อว่าหรูอวี้นางจะหายตัวไปได้อย่างไร้ร่องรอย

“ขอรับ ข้าน้อยเฝ้าหน้ากระโจมของแม่นางตู้ไม่ห่าง ไม่มีทางที่จะไม่เห็นคุณหนูตู้หากนางเข้าไปด้านใน” นายทหารงุนงงไม่น้อย

“หากนางกลับมาเจ้ารีบไปแจ้งข้าทันที เข้าใจหรือไม่” เขาเอ่ยย้ำ ที่ไม่เข้าไปสอบถามตู้เหลียนด้านใน ด้วยกลัวว่าเรื่องหายตัวไปของหรูอวี้จะยิ่งทำให้นางกังวลใจมากกว่าเดิม

“ขอรับ”

จ้าวลู่ฉือเดินกลับไปที่กระโจมของตนเอง เพื่อหาร่องรอยการหายตัวไปของหรูอวี้ หากนางถูกคนร้ายจับตัวไปยอมต้องทิ้งร่องรอยไว้ให้เห็นไม่มากก็น้อย

แต่เมื่อเข้ามาด้านใน เขาก็ต้องตกตะลึงอีกครั้ง เมื่อเห็นหรูอวี้นางอยู่ภายในกระโจมของเขา

“เจ้าหายไปที่ใดมา” แม้แต่เสื้อผ้าของนางก็ถูกเปลี่ยนเป็นชุดใหม่แล้ว ดูเหมือนว่านางจะจัดการรักษาบาดแผลตนเองเรียบร้อยแล้ว หากมองผ่านๆ ก็ดูเหมือนนางจะไม่ได้รับบาดเจ็บที่ใด นอกเสียจากใบหน้าที่ซีดขาวจากการเสียเลือดเยอะเท่านั้น

“ตอนนี้ข้าไม่เป็นอันใดแล้ว ขอตัวกลับที่พักก่อน ประเดี๋ยวท่านแม่จะเป็นห่วงได้ ขอบคุณท่านมากที่ช่วยชีวิตข้าเจ้าค่ะ” หรูอวี้เลี่ยงที่จะตอบคำถามเขา ฤทธิ์ยาเริ่มจะออกแล้ว ตอนนี้นางต้องการนอนพักให้เร็วที่สุด

“ประเดี๋ยว แผลเจ้าเป็นเช่นใดบ้าง”

“ข้าจัดการเรียบร้อยแล้ว ท่านแม่ทัพอย่าได้กังวล” นางเดินเซเล็กน้อยออกนอกกระโจมไป

จ้าวลู่ฉืออดจะเป็นห่วงไม่ได้ ด้วยกลัวว่านางจะเป็นลมระหว่างทาง จึงได้พาเดินตามนางไปส่งที่กระโจม

ตู้เหลียนเมื่อเห็นว่าหรูอวี้นางกลับมาแล้ว จึงได้รีบร้อนออกมาดูนาง นางจับตัวหรูอวี้สำรวจดูว่านางได้รับบาดเจ็บที่ใดบาง

มือของตู้เหลียนจึงไปโดนเข้าที่แผลของหรูอวี้อย่างไม่ตั้งใจ นางกัดฟันไว้แน่นเพื่อไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมา แต่แผลที่เพิ่งผ่านการเย็บมาใหม่ถูกกระทบกระเทือนเข้า ย่อมเกิดการปริแตก เลือดจึงได้ไหลซึมออกมาอีกครั้ง

“อวี้เออร์!!!” ตู้เหลียนกรีดร้องเสียงดัง

“ท่านแม่ ข้าไม่เป็นอันใดมากท่านอย่าได้กังวลไป มีท่านแม่ทัพคอยช่วยเหลือข้า” นางส่งสายตาไปขอความช่วยเหลือจากจ้าวลู่ฉือ ด้วยไม่ต้องการให้มารดาตกใจจนเสียขวัญ

“ให้นางพักเสียหน่อยเถิด” จ้าวลู่ฉือเห็นใบหน้าที่ซีดขาวเพิ่มขึ้น ทั้งยังเห็นเลือดที่หยุดไหลไปแล้วซึมออกมาก็มองที่บาดแผลด้วยความเป็นห่วง

แม้ไม่รู้ว่านางใช้วิธีใดที่รักษา ทั้งยังเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใหม่ได้อย่างไร แต่เวลานี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรจะเอ่ยถามขึ้นมา

“เช่นนั้น เจ้าเข้าไปพักเถิด” ตู้เหลียนต้องการจะตรวจดูบาดแผลของหรูอวี้ แต่ด้วยยังมีจ้าวลู่ฉืออยู่จึงไม่สะดวกที่จะตรวจดู

“ประเดี๋ยวท่านหมอมาถึงข้าจะให้มาตรวจนางอีกครั้ง”

“ขอบคุณท่านแม่ทัพมากเจ้าค่ะ” ตู้เหลียนเอ่ยขอบคุณเขา ก่อนจะพาหรูอวี้เข้าไปด้านใน