ตอนที่ 27 หม่ามี้ไม่เป็นยักษ์
“หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า ... สิบ หก สอง สาม สี่ ห้า”
ตัดกับท้องฟ้าสีเข้มนั้นหุ่นยนต์นักบินอวกาศ มือน้อย ๆ จับชูขึ้นมาพร้อมนับเลขหนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า ไปจนถึงสิบ แต่นับเท่าไรมันก็หมุนกลับมาที่หนึ่งสองสามอยู่ดี
“ตกลงว่าดาวบนท้องฟ้ามีกี่ดวงครับ” คุณแม่ยังสาวอมยิ้ม เอียงหน้าลงไปหอมแก้มยุ้ยนุ่มนิ่มลูกชาย
“เยอะเลยหม่ามี้”
“ปริญชอบดูดาวหรือเปล่าครับ”
“อืม แต่ว่า ทำไมดาวมันอันเล็กนิดเดียวเองล่ะหม่ามี้”
“เพราะดาวเขาลอยอยู่บนท้องฟ้าไกล ๆ ไงครับ”
“ถ้าปินปิน ขี่เครื่องบินขึ้นไปก็จะจับดาวได้ใช่มั้ยหม่ามี้”
“อืมมมม จับไม่ได้ครับ เพราะว่าดาวเขาลอยอยู่ไกลกว่านั้น เรานั่งเครื่องบินไปไม่ถึง”
“เขาอยู่ในอวกาศเหรอหม่ามี้” มือเล็กแบกางทำท่าทางขยายท้องฟ้านั้นให้กว้างกว่าเดิม
“ใช่ครับ ถ้าปริญอยากไปจับดวงดาว โตขึ้นปริญต้องเป็นนักบินอวกาศ” คุณแม่คนเก่ง จับหุ่นยนต์นักบินอวกาศใน
