ตอนที่ 27 ความเกลียดชัง อันแสนเย็นชา
“...!...!...!...”
หลังจากผมตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล ที่ไม่รู้ว่าตัวเองหมดสติไปนานเท่าไหร่ สิ่งแรกที่ร่างกายรับรู้ คือแขนขานี้ถูกพันธนาการเอาไว้แน่นจนไม่อาจขยับ ปากถูกอะไรบางอย่างรัดมัดเหนี่ยวจนขากรรไกรปวดไปหมด
“อื้อออ” สิ่งแรกเมื่อลืมตา ผมเห็นผู้ชายหน้าตาไม่คุ้นยืนอยู่ห่างไปไม่มากนัก เสียงร้องของผมเมื่อครู่ ทำให้มันหันกลับมามอง จากนั้นผิวปากเกิดเป็นเสียงแหลมเหมือนมันกำลังส่งสัญญาณบอกใครอื่นที่ยืนอยู่ห่างออกไป
ที่นี่ไม่ใช่บ้าน และไม่ใช่บนเรือของคุณคิริน แต่มันเป็นเหมือนลานกลางแจ้งตั้งอยู่ชิดติดหรือใกล้กับทะเล เพราะผมได้ยินเสียงคลื่นพัดมาอยู่ไม่ห่างไปมากนัก กลิ่นเค็มของน้ำทะเลกับลมเย็นพัดแรงจนยอดไม้สูงไหวลู่ ผมจำได้ว่าตอนที่เกิดเรื่องบนเรือนั้นเป็นช่วงกลางดึก แต่เวลานี้ท้องฟ้าเบื้องบนมันกำลังเป็นสีเทาอมฟ้าหม่น คล้ายกำลังพ้นเข้าช่วงเช้าของวันใหม่ นั่นหม
