ไม่รู้จักพอ
ทั้งสามคนกลับมาถึงกรุงเทพฯ ประมาณเที่ยงคืนนิด ๆ คืนนี้สุดเขตกับกัญญาวีร์จึงตัดสินใจนอนค้างที่บ้านใหญ่ และพรุ่งนี้ก็จะไปทำงานที่โรงพยาบาลพร้อมกัน ส่วนปกป้องที่ฝากไว้กับครอบครัวสุดโปรดก็คงได้เจอกันตอนเย็นหลังเลิกเรียนทีเดียว จะไปรับมาตอนนี้ก็กระไรอยู่ เพราะโทร. หาตอนสามทุ่มเจ้าหมูน้อยก็อาบน้ำเตรียมจะเข้านอน ป่านนี้ลูกของเธอคงหลับปุ๋ยไปแล้วละ เกรงใจคนบ้านนั้นด้วยหากไปรับดึก ๆ ดื่น ๆ
“วันนี้หมอไปคุยอะไรกับพ่อแม่ฉันคะ” กัญญาวีร์เอ่ยถามเมื่อเห็นเขาอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จ กำลังจะก้าวขึ้นมานอนบนเตียงข้าง ๆ เธอ
สุดเขตนิ่งไปครู่หนึ่ง ด้วยไม่คิดว่าเธอจะรู้ “เห็นเหรอ”
“ค่ะ เห็นว่าหายไปนาน ฉันเลยเดินออกไปตาม เลยเห็นยืนคุยกันอยู่ข้างถนน แต่ไม่ได้ยินว่าคุยเรื่องอะไรกัน”
“ผมขอไม่ให้พวกเขามายุ่งกับคุณน่ะ” ชายหนุ่มตอบไปตามตรง พลางขยับเข้าไปนอนเคียงข้างร่างบอบบาง เลื่อนมือขึ้นไปวางบนหน้าท้อง
