ตอนที่ 16 ยอมรับ
1509 คำ
หลังจากฟาริดาเข้าห้องน้ำไป เอลเลริคก็เดินไปเลือกเสื้อผ้าให้กับหญิงสาวแล้วเอาไปแขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้า ก่อนจะเดินออกมานั่งรออยู่ที่โซฟาเงียบๆ ไม่นานหญิงสาวก็ออกมาในชุดเดรสแขน 3 ส่วน ความยาวคลุมเข่าสีขาวไข่มุก
หญิงสาวรวบผมมัดสูง และแต่งหน้าบางๆ ทำให้เอลเลริคพอใจกับภาพที่เห็นไม่น้อย เขายิ้มออกมาก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและผายมือเชิญ คนตัวเล็กรับมุกด้วยด้วยการวางมือลงบนมือหนาแล้วทั้งสองหนุ่มสาวก็พากันเดินออกจากห้องไป
เมื่อลงมาข้างล่าง ดาหลาก็แอบตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเอลเลริคเดินลงมาพร้อมกับเจ้านายสาวของเธอ
“มุกไปนะคะป้าดา”
“ค่ะ เดินทางปลอดภัยค่ะ”
หลังจากฟาริดาและเอลเลริคขึ้นรถไป เด็กคนอื่นในบ้านก็เดินออกมาเมื่อทำงานเสร็จ หนึ่งในนั้นถามดาหลาแขกที่ฟาริดาพามา แต่พวกหล่อนก็ถูกดาหลาดุจึงพากันแยกย้ายไป
“เดี่ยวผมพาคุณไปบ้านก่อน เสร็จแล้ววันนี้เข้าบริษัทกับผม”
“ไปทำไมคะ”
“ประชุมจ้ะ”
“.....ค่ะ” ฟาริดาแอบตกใจเมื่ออยู่ๆเขาก็พูดคะขากับเธอ
ฟาริดานั่งเงียบไปตลอดทาง แต่เธอไม่ได้เกร็ง ดวงตากลมโตมองนั่นมองนี่พลางอมยิ้มไปตลอดทางจนกระทั่งมาถึงคฤหาสน์หรู
“รอผมก่อนนะ เดี๋ยวผมมา”
“ค่ะ”
เมื่อมาถึงที่หมาย เอลเลริคก็พาหญิงสาวมานั่งรอในห้องรับแขก ก่อนที่เขาจะเดินขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนของตัวเองเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกครั้ง
ทางด้านฟาริดา เมื่อเธอหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา ก็มีแม่บ้านนำน้ำมาเสิร์ฟให้เธอพร้อมกับของว่าง ก่อนจะเดินหายไปพร้อมกับอีริคที่เดินเข้ามา
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณมุก”
“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณอีริค”
“รับอะไรทานรองท้องก่อนไหมครับ เห็นนายว่าคุณยังไม่ได้ทานอะไรมา”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวตอนออกไปค่อยสั่งอาหารไปทานที่บริษัทก็ได้ค่ะ”
“ขอโทษนะครับที่ต้องรบกวนคุณบ่อย ช่วงนี้งานกำลังคืบหน้าเลยครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ งานมุกจะยุ่งไม่กี่วันหรอกค่ะ อีกอย่างไม่นานมุกก็ต้องไปเปิดร้านที่ตึกที่พวกคุณอยู่นี่คะ”
“ก็ใช่ครับ”
“งั้นอย่าคิดมากนะคะ”
“ครับผม”
อีริคมานั่งคุยเป็นเพื่อนฟาริดาจนกระทั่งเอลเลริคเดินลงมา พวกเขาจึงพากันเดินทางไปที่บริษัทด้วยรถคนละคัน
“อีริค แจ้งไปด้วยว่าวันนี้ต้องการผลความคืบหน้าที่ชัดเจน”
“รับทราบครับ”
“อ้อ วันนี้คุณมุกเข้าประชุมด้วย”
“ครับผม” อีริครับคำสั่งแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับแฟ้มงานในมือ
ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นจากเก้าอี้เมื่อสั่งงานเสร็จ เขาเดินมานั่งลงที่โซฟาพอดีกับที่ฟาริดาจัดการกับอาหารที่สั่งมาส่งเสร็จพอดี
“จะอร่อยเหมือนที่ร้านคุณไหม”
“ร้านนี้อร่อยนะคะ มุกทานบ่อย”
“.....ทั้งที่คุณเปิดร้านอาหารเนี่ยนะ”
“ก็.....มันก็ต้องมีเบื่อกันบ้างแหละค่ะ เหมือนที่คนทานก๋วยเตี๋ยวอาจจะไม่สามารถทานได้ทุกมื้อ คนชอบทานยำอาจจะไม่สามารถทานได้ทุกมื้อ ประมาณนี้ค่ะ”
“จ้ะ อธิบายเสียละเอียดเชียว”
“ทานเถอะค่ะ เดี๋ยวต้องเข้าประชุมนะคะ”
ฟาริดาจัดแจงหยิบช้อนส้องใส่มือเขาเมื่อเห็นเขาไม่หยิบช้อนเส้อมเสียที ก่อนจะตักอาหารวางในจานให้เขาก่อนที่จะตักใส่จานของตัวเอง
“คุณ มุกถามคุณได้ไหม”
“ได้ ว่ามา”
“รับปากว่าจะตอบมุกตรงๆ”
“ครับ รับปาก”
“คุณชอบมุกเหรอ”
“.....ใช่”
“ค่ะ”
สองหนุ่มสาวนั่งทานอาหารท่ามกลางความเงียบ แต่มันเป็นความเงียบที่ไม่อึดอัด เอลเลริคให้เวลาฟาริดาในสิ่งที่เขาเพิ่งยอมรับ ฟาริดาเองก็ใช้เวลาในการทบทวนทุกอย่างที่ผ่านมาว่าเขาพูดจริงหรือโกหกเธอ
หลังจากมื้ออาหารจบลง ฟาริดาก็เคลียเก็บถ้วยจานวางใส่ถาดเพื่อรอให้ผู้ช่วยของเอลเลริคเข้ามายกออกไป ก่อนที่เธอจะลุกไปเข้าห้องน้ำส่วนตัวของเขา บ้วนปากและแต่งแต้มใบหน้าเล็กน้อยเพื่อเตรียมตัวเข้าประชุมกับเขา
“ไปประชุมจ้ะ”
ไม่นานเอลเลริคก็เรียกหญิงสาวพร้อมกับใส่สูทและจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับฟาริดาที่เดินตามเขามา
หลายชั่วโมง กว่าที่การประชุมจะจบลง งานที่เขาต้องการเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง แบบที่บรรดานักออกแบบได้เขียนมาให้เหลือเพียงแค่แก้ไขรายละเอียดและจะถึงเวลาของการลงมือผลิต หญิงสาวมองแบบอัญมณีที่ออกแบบจากการเป็นเธอแล้วก็แอบตื่นเต้นไม่น้อย
เมื่อเข้ามาในห้องทำงาน เอลเลริคเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา อีริคเดินเข้ามาวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะ เขาเห็นฟาริดาอยู่คนเดียวก็เข้ามานั่งคุยด้วย
“คุณมุก ผมขออนุญาตยุ่งวุ่นวายหน่อยได้ไหมครับ”
“คะ ทำไมเหรอคะ”
“คุณเรย์อาจจะไม่เคยบอกคุณ แต่ผมคิดว่าคุณคือคนที่คุณเรย์ยอมรับนะครับ”
“ยังไงคะ”
“คุณเรย์ไม่พาใครหรืออนุญาตให้ใครไปที่บ้านง่ายๆนะครับ ขนาดคุณมีนายังคบกับคุณเรย์เป็นปี กว่าที่คุณเรย์จะพาเธอไปที่บ้านเลย และที่สำคัญ ไม่เคยมีใครได้ขึ้นไปชั้นบนของบ้านครับ คุณเป็นคนแรก ที่ยังไม่ได้คบกัน และคุณเรย์พาไปที่บ้านในเวลาไม่นาน รวมทั้งไปค้างบ้านของคุณด้วย”
“คุณเรย์เคยบอกว่าไม่เคยไปค้างบ้านใคร จริงเหรอคะ”
“ครับ ไม่เคยไปค้างบ้านใครเลยแม้แต่ครั้งเดียวผมถึงต้องไปไหนมาไหนด้วยตลอด เพราะหากคุณเรย์เมา ผมจะเป็นคนขับรถกลับบ้านครับ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
ฟาริดายิ้มให้อีริค เธอรู้ว่าเขากลัวเธอคิดมากจึงบอกข้อมูลกับเธอ อันที่จริงเธอกับเอลเลริคก็ยังไม่ได้คบกัน แต่การกระทำต่างๆราวกับกำลังศึกษากันอยู่ทั้งที่ไม่เคยได้เอ่ยปากคุยกันตรงๆ
เอลเลริคเดินออกมาพอดีกับที่อีริคลุกขึ้นจากโซฟา เขาได้ยินที่ลูกน้องคุยกับหญิงสาว แต่เขาไม่อยากออกมาขัด จึงปล่อยให้ทั้งคู่คุยกันให้จบถึงค่อยออกมา
“คุยอะไรกัน”
“ความลับค่ะ”
“อีริค.....” เอลเลริคแกล้งเรียกลูกน้องเสียงเข้ม
“ให้คุณมุกเป็นคนบอกครับ ผมไปก่อน”
อีริคพูดจบก็รีบเดินออกจากห้องไป แต่สิ่งที่เขารู้สึกได้คือเจ้านายหนุ่มของเขาได้ยินเรื่องที่คุยกันแน่นอน ไม่เช่นนั้นคงไม่แสดงท่าทางเก๊กขรึมแบบนั้น
ใบหน้าหล่อเหล่าส่ายไปมากับความมาดเยอะของเจ้านาย ก่อนที่เขาจะนั่งที่หลังโต๊ะทำงานของตัวเองเพื่อจัดการงานกองโตที่วางอยู่บนโต๊ะต่อไป
ทางด้านเอลเลริค เขาแกล้งนั่งมองหน้าหญิงสาวเพื่อกดดันเธอ แต่เขารู้ดีว่าเธอจะไม่พูดอะไร ถ้าหากเธอไม่ได้เต็มใจ แต่ดูเหมือนเธอเป็นคนที่รักษาความลับดีเสียด้วย
“อะไรคะ”
“จะไม่บอกเหรอ ว่าคุยอะไรกัน”
“ไม่ค่ะ”
“แต่คุณคุยความลับกันในห้องทำงานของผมนะ”
“แล้วยังไงคะ”
“ก็ผมเป็นเจ้าของห้อง ผมมีสิทธิ์รู้”
“ไม่ใช่ความลับอะไรหรอกค่ะ คุณอีริคแค่บอกว่าคุณไม่ค่อยพาใครไปบ้านค่ะ”
“ก็ใช่ ผมหวงความเป็นส่วนตัว คุณก็รู้”
“ค่ะ พอรู้บ้าง”
“บ้างเองเหรอ”
“ค่ะ เรื่องส่วนตัวของคุณ นิสัยลึกๆของคุณ มุกจะไปรุ้ได้ยังไงล่ะคะ”
“งั้นเดี๋ยวต่อไปก็ค่อยๆรู้เอง”
“ยังไงล่ะคะ”
“ต้องบอกด้วยเหรอ”
“ยังดีกว่าค่ะ มุกยังต้องการเวลาค่ะ”
“ครับ”
“แล้ววันนี้ว่างพามุกไปเดินดูสถานที่ทำงานใหม่ของมุกไหมคะ มุกอยากเห็นช่วงเวลาที่มีคนค่ะ ว่าบรรยากาศเป็นยังไง”
“ด้วยความยินดีครับคุณนาย”
“ประชดหรือเปล่าคะ”
“เปล่า ก็อนาคตคุณนาย”
“.....” ฟาริดานิ่งไป เธอมองสบตากับดวงตาคมดุ มันไม่มีแววล้อเล่นแม้แต่น้อย
“ไปเลยไหม”
“ได้ค่ะ”
“งั้นเชิญครับ”
ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน รอจนหญิงสาวลุกขึ้นและจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เขาก็พาเธอเดินออกจากห้องทำงานไป โดยมีสายตาของอีริคมองตามพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆด้วยความดีใจ
- ผู้เขียน
