"อย่างผม...หรือจะกล้าอาจเอื้อมท่านเจ้าสัว ชีวิตผมท่านชี้เป็นชี้ตายได้เพียงกระดิกนิ้ว คงไม่มีค่าพอให้ท่านมาขอโทษ"
เปาจ้องท่านทรงชัยด้วยแววตาเรียบเฉยจนคาดเดาไม่ได้ เขายอมรับว่ายังตั้งรับกับฐานะอันแท้จริงของตัวเองไม่ทัน เขาถูกท่านเจ้าสัวเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก ฝึกจนเก่งกาจจนได้รับความไว้วางใจ ให้เป็นบอดี้การ์ดให้ท่านและลูกชาย แต่มาวันนี้เขากับอาสี่กับถูกยกฐานะขึ้นมาเป็นหุ้นส่วนใหญ่ ถ้านี่ไม่ใช่เรื่องโกหก ก็คงเป็นเขาที่กำลังฝันไป
"ลุงขอโทษ" ท่านเจ้าสัวเอ่ย
"ทำไมคุณพ่อต้องขอโทษมัน มันปากดีขนาดนั้น"
เบตงที่นั่งฟังด้วยความหงุดหงิดใจเอ่ยขึ้นอย่างเหลืออด ที่ทนเห็นพ่อของตนเอ่ยขอโทษคนที่เคยชุบเลี้ยงมา
"แกหุบปาก!"
"คุณพ่อ!" เบตงนั่งลงกับเก้าอี้อย่างหัวเสีย
"แค่เรื่องที่แกก่อมันก็สาหัสพอแล้ว ไม่ต้องสอดปากสอดคำมาสร้างปัญหาอีก"
"งั้นก็อธิบายทุกอย่างให้ผมฟังที ว่ามันคืออะไร ทำไมอยู่ๆ อาสี่กับไอ้เปาเกี
