ท่ามกลางความเงียบงัน ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาใกล้ใบหน้านวลหวานของเหลียนหลิงซือ นางดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดอันแข็งแกร่งดุจคีมเหล็ก
“เจ้าต้องเป็นของข้า” เขากระซิบ แขนแกร่งกระชับนางไว้ในวงแขน
“เพ้อเจ้อ เจ้าพูดจาไร้สาระอันใดกัน” กำปั้นน้อย ๆ เริ่มทุบตีบนอกเขา
“ข้ามีนามว่าซานซิง จดจำนามของข้าไว้ให้ดี”
“ปล่อยข้านะ” นางดิ้นรนออกจากอ้อมกอด
“หากข้าไม่ปล่อยเล่า เจ้าจะทำอะไรได้ แรงเจ้ามีเพียงเท่านี้อย่างนั้นรึ ทุบตีข้าอีกเร็วเข้า” เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ปล่อยข้า ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าเจ้า” นางเริ่มทุบตีบนอกเขาอีกครั้ง ร่างงามดิ้นสุดแรงออกจากอ้อมกอดบุรุษแปลกหน้า
“เจ้าพูดอีกที เมื่อครู่เจ้าเอ่ยว่าอย่างไร” ซานซิงเอ่ยถามด้วยเสียงเค้นเครียด
“ข้าจะฆ่าเจ้า” นางรีบถอยไปยืนห่างชายปริศนาผู้ปรากฎกายพร้อมมวลพลังอสนีบาตสีขาว
“อย่างไรเสียเจ้าก็ต้องเป็นของข้า อย่างเจ้าไม่มีทางฆ่าข้าได้หรอก” เขายิ้มให้นาง
“ข้
