พยัคฆ์จะพยายามจะผลักเธอออกหรือจะขยับหนี แต่เขาก็ไม่มีแรงที่จะทำแบบนั้น ได้แต่ขบกรามแน่น เพื่อข่มอารมณ์บางอย่างที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่
“ความอดทนฉันมีไม่มากนะ ลงไป”
“ก็ไม่ต้องอดทนสิค่ะ”
น้ำหวานพูดอย่างยั่วๆ แม้เธอจะทั้งอายทั้งกลัว แต่ก็ข่มความรู้สึกนั้นไว้
“หึ! เพราะเธอรู้ใช่มั้ย สภาพผู้ชายที่พิการแบบนี้ มันทำอะไรไม่ได้หรอก”
พยัคฆ์ได้แต่หัวเราะอย่างขืนๆ แม้แต่ช่วยตัวเอง เขายังทำไม่ได้ จะเอาปัญญาที่ไหน ไปทำอะไรเธอ
“นายอย่าพูดแบบนั้น! นายจะต้องหาย! นายอย่าเพิ่งท้อแท้สิค่ะ ถ้าหมอบอกว่าทำกายภาพทุกวัน อย่างต่อเนื่อง เดี๋ยวนายก็จะดีขึ้น”
เมื่อเห็นชายหนุ่มตัดพ้อแบบนั้น เธอก็รู้สึกไม่ดี เธอเข้าใจว่าคนที่เคยเดินได้ แล้วตอนนี้กลับเดินไม่ได้มันเป็นอย่างไร หญิงสาวพยายามปลอบประโลมเขาอย่างใจเย็น แต่พยัคฆ์ขบกรามแน่น จนกรามขึ้นมาเป็นสัน
น้ำหวานใช้มือจังหน้าเขาให้หันมาสบตากับเธอ ก่อนที่จะค่อยๆ ก
