พยัคฆ์ค่อยๆ ทำกายภาพบำบัด บวกกันใจที่ต้องการเดินได้อย่างแรงกล้า ทำให้เขาหักโหมที่จะกายภาพเพื่อทำให้เดินได้ แต่ทุกครั้งที่เขายืน เขาก็ล้มลงทุกครั้ง จนชายหนุ่มได้แต่นึกโกรธตัวเองทำไมสองขาที่เคยประคองตัวเองเดินได้ มาวันนี้มันกลับขยับไม่ได้ดั่งที่ใจเขาคิด แถมยังไร้เรี่ยวแรง ไม่ว่าเขาจะพยายามสักเท่าไหร่ก็ตาม
น้ำหวานพยายามมาเยี่ยมและจะมาเฝ้าเขาแต่โดนชายหนุ่มตะเพิดออกไปทุกครั้ง ซึ่งเธอก็ร้องไห้ตลอดที่โดนเขาไล่อย่างรังเกียจ วันนี้ก็เช่นกัน เธอต้องออกไปร้องไห้อยู่หน้าห้องพักฟื้นของเขา พยายามที่จะไม่เอาคำพูดของเขามาคิด แต่มันก็อดน้อยใจไม่ได้
สิงหราชเป็นฝ่ายที่ทนไม่ไหว จนเขาต้องเดินเข้ามาหาพี่ชายที่นอนเจ็บอยู่ที่โรงพยาบาล แต่พยัคฆ์ก็ไม่ยอมมองหน้าเขาสักนิด ด้วยความโกรธที่ยังสะสมอยู่ในใจ
“ไอ้เสือ มึงก็รู้ ตั้งแต่กูกับมึงเกิดมาพร้อมกัน มีสักครั้งมั้ย ที่กูจะแย่งของของมึง! มึงไล่น้ำหวานไปแบบนั้น เธ
