เอาเข้าจริง จากที่ตั้งใจว่าจะกลับไปหาคุณหญิงกาหลงที่เรือนเล็ก การะบุหนิงก็ถูกเรียกรั้งเอาไว้ด้วยเสียงเรียกดังลั่นของเพื่อนสนิทที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาตน
“แก้ว นี่ใจคอจะไม่คิดมาหาเราเลยหรือไง ถ้าไม่ใช่แอนวิ่งมาบอกเราก็ไม่รู้นี่ว่าตัวมา”
ทัศนัยต่อว่า ครั้งสุดท้ายที่เจอกันนั้นนานนับเดือนมาแล้ว เขาโกรธหล่อนจึงไม่คิดจะติดต่อไปก่อน ทว่าหญิงสาวก็ดูเหมือนจะไม่รู้เอาเสียเลยว่าเขานั้นก็ห่วงหล่อนเช่นกันจึงไม่ติดต่อหาเขามาบ้าง พอมาวันนี้รู้จากแอนที่แอบวิ่งมาบอกที่บ้านทำให้รีบมาหาหญิงสาว ลืมความขุ่นเคืองก่อนหน้านี้ไปเสียสิ้น
“โธ่...แทค แก้วแค่มาเยี่ยมคุณย่าแป๊บเดียว ยังไงเราก็เจอกันข้างนอกได้นี่นา”
หญิงสาวว่าราวกับว่ามันเป็นเรื่องง่ายที่คีธจะปล่อยให้หล่อนออก
มาเจอทัศนัย
“แหม...ทำยังกะตัวออกมาเจอเราได้งั้นแหละ ไอ้หมอนั่นมันขังตัวเองไว้ไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มมองเพื่อนสนิทราวกับจะค้อน
“แทค...” หญิง
