ตอนที่7
1320 คำ
ถึงที่หมายทุกคนก็เข้าพักในโรงแรมที่บริษัทจัดให้ แยกย้ายกันจัดเก็บสัมภาระเสร็จก็ออกไปทานข้าว อติรุจยืนสูบบุหรี่อยู่ที่หน้าโรงแรมรอคีรติกับอนุกรเพื่อจะไปหาทิพย์ธารา ถนนหนทางที่นี่เขาไม่คุ้นเคยการมีเพื่อนไปด้วยจึงอุ่นใจกว่า อีกอย่างอนุกรเก่งเรื่องภาษา
" นายมาทำอะไรตรงนี้ทำไมไม่ไปกินข้าว"
" เธอตั้งใจใช่ไหม"
" ตั้งใจอะไร"
" ที่เธอมาที่นี่ตามฉันมาใช่ไหม เธอรู้ว่าฉันต้องการมาตามง้อทิพย์เลยจงใจตามฉันมา อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ "
พลอยชมพูหน้าเปลี่ยนสี ใช่เธอจงใจตามเขามา เพราะรู้ว่าทิพย์ธาราทำงานอยู่ที่เมต้า พอมีโครงการอติรุจจึงเสนอตัวมา เหตุผลจริงๆก็เพื่อต้องการมาตามง้อทิพย์ธารา เธอไม่ต้องการให้ทั้งสองกลับมาคืนดีกันอีก เธอแอบรักอติรุจมาตั้งหลายปี แม้เขาจะทำดีกับเธอแต่ก็ขีดเส้นความสัมพันธ์เอาไว้แค่เพื่อน พอเธอเรียนจบมหาลัยจึงตั้งใจจะตัดใจจากเขา จึงสมัครทุนไปเรียนต่อต่างประเทศ หลังจากนั้นก็คบหากับผู้ชายคนหนึ่งมีความสัมพันธ์กัน และเลิกติดต่อกับอติรุจ เธอรู้ข่าวว่าเขาตามจีบรุ่นน้องคนหนึ่งและคบหากัน ตอนนั้นเธอปวดใจมากและได้รู้ว่าไม่ว่าเธอจะพยายามลืมเขาโดยการมีคนใหม่มาแทนที่ แต่ก็ไม่สามารถลบเขาออกจากใจได้จึงบอกเลิกกับแฟน และตัดสินใจกลับไปหาอติรุจ จะเอาเขากลับมาเป็นของเธอให้ได้ หลังเรียนจบจึงกลับไทยทันที พลอยชมพูดึงสติคืนมาจากความคิดในอดีตส่งยิ้มให้อติรุจ
" พูดอะไรอย่างนั้น ฉันก็บอกแล้วว่ารองประธานโม่เห็นความสามารถของฉันเลยส่งฉันมาร่วมทีมด้วย เรื่องที่เมียเก่านายทำงานที่เมต้าฉันไม่รู้เรื่องเลยนะ ก็พึ่งจะรู้เมื่อกี้ที่นายพูดนั่นแหละ "
ความจริงแล้วเธอแอบได้ยินอติรุจคุยกับเพื่อนๆของเขาว่าการไปเจรจาร่วมทุนครั้งนี้ที่อังกฤษ เหตุผลหลักคือไปตามง้อทิพย์ธารา เพราะรู้มาว่าทิพย์ธาราทำงานที่บริษัทเมต้า เมื่อรู้แบบนั้นเธอก็ยิ่งเจ็บใจคิดไม่ถึงว่าผ่านไปหลายเดือนแล้ว อติรุจก็ยังไม่ลืมเมียเก่า
เธอจึงขอพบรองประธานโม่และให้เขาส่งเธอมาร่วมทีมด้วย โดยอ้างว่ารู้จักคนในบริษัทเมต้า หากเธอเข้าร่วมด้วยการติดต่อและการเจรจาจะต้องสำเร็จแน่นอน อีกทั้งใช้เหตุผลที่เธอเคยอยู่ที่อังกฤษมาก่อนทำให้รองประธานโม่เชื่อใจส่งให้เธอเข้าร่วมด้วย
อติรุจส่งเสียงหึออกมา
" ทำไม นายไม่เชื่อที่ฉันพูดเหรอ "
" โทษทีหว่ะเข้าห้องน้ำนานไปหน่อย ไปกันเถอะ "
คีรติกับอนุกรเดินเข้ามาทั้งสองปรายตามองพลอยชมพู แล้วมองหน้าอติรุจใช้สายตาถาม
" จะไปไหนกันเหรอ ฉันเป็นไกด์ให้ได้นะ "
" ไม่ต้องหรอกไอ้กรมันก็เคยอยู่อังกฤษมาก่อนถนนหนทางมันก็คุ้นชินดี ภาษามันก็คล่อง "
" รุจนายจะไปหาทิพย์ใช่ไหม เธอทิ้งนายไปแล้วยังจะไปหาเธออีกทำไม"
อติรุจไม่สนใจเขาเปิดประตูขึ้นไปนั่งข้างเบาะคนขับ อนุกรขับรถส่วนคีรตินั่งข้างหลัง พลอยชมพูมองดูรถที่ขับออกไป สองมือกำแน่นแววตาฉายความไม่พอใจออกมา เธอจะขัดขวางทุกทางไม่ให้อติรุจได้คืนดีกับทิพย์ธารา
อติรุจมาดักรอทิพย์ธาราอยู่หน้าบริษัทเมต้า ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยงพนักงานหลายคนมักออกไปกินอาหารตรงข้ามบริษัทซึ่งมีร้านค้าขายอาหารมากมาย อติรุจเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อเขาตื่นเต้นจนเหงื่อออกทั้งที่อากาศหนาวเย็น แล้วคนที่เขารอคอยอยากจะเห็นหน้าก็ออกมา ทิพย์ธาราเดินมาพร้อมกับเพื่อนอีก3คน หนึ่งในนั้นมีคนไทยที่เป็นเพื่อนสนิทของเธอเขาจำได้ อีก2คนเป็นต่างชาติ พวกเธอพูดคุยหัวเราะกันคิกคัก รอยยิ้มสดใสของเธอเขาไม่ได้เห็นมันมานานแล้ว ทั้งที่เธอเป็นคนอารมณ์ดียิ้มได้ทั้งวันชอบพูดชอบคุย แต่เมื่อไหร่กันนะที่รอยยิ้มนั้นหายไปแล้วเธอก็กลายเป็นคนไม่ค่อยพูด คงตั้งแต่ตอนที่พลอยชมพูกลับมาตั้งแต่นั้นเธอก็ไม่เคยยิ้มสดใสแบบนี้อีกเลย ตอนนี้เธอสวยขึ้นกว่าแต่ก่อน ผิวพรรรณเปล่งปลั่งขาวใส แลดูอวบอิ่มขึ้นมีน้ำมีนวล
" ทิพย์ "
ทิพย์ธาราได้ยินเสียงคุ้นเคยก็หันกลับไปมอง เห็นอติรุจยืนยิ้มอยู่ เธอไม่อยากเชื่อว่าเขาจะมายืนอยู่ที่นี่ เขามาได้ยังไงกัน
" ทิพย์ ผม"
" คุณมาทำอะไรที่นี่"
" พวกเรามาคุยงานโครงการใหม่ของบริษัทหน่ะ หากการเจรจาสำเร็จพวกเราก็จะเป็นตัวแทนบริษัททำงานที่เมต้าจนกว่าจะจบงาน"
อนุกรอธิบายให้ฟังเพราะเห็นว่าอติรุจเอาแต่จ้องมองทิพย์ธารา
" งั้นเหรอ ขอให้พวกคุณเจรจาสำเร็จนะ ฉันขอตัวก่อน"
" เดี๋ยวสิทิพย์ผมยังไม่ได้คุยกับคุณเลย"
" คุยอะไร ระหว่างเรายังมีอะไรให้คุยกันอีก"
" ผมขอโทษ ขอโทษที่ผมไปช้า ทำไมคุณไม่รอผมก่อน"
ทิพย์ธาราแค่นหัวเราะ เขาบอกทำไมเธอไม่รอเขา เธอรอเขาตั้ง5-6ช.มตั้งแต่เช้าจนเที่ยง ถ้าเขาขับรถตามเธอมาตั้งแต่แรกไม่แวะที่ไหนจะมาช้าได้ยังไง
" ฉันรอคุณตั้งแต่เช้าถึงเที่ยงคุณจะให้ฉันรอถึงไหนรอจนเขตปิดหรือยังไง ก่อนไปฉันก็บอกคุณแล้วว่าจะรอคุณถึงกี่โมงแต่คุณไม่สนใจฟัง ไม่อยากไปมากกว่า"
" ไม่ใช่ ผมรู้ว่าคุณจะรอผมถึงเที่ยง วันนั้นพลอยโทรมาให้ผมพาไปสมัครงานที่บริษัทผมเห็นว่าเป็นวันสุดท้ายที่รับสมัครเลยพาเธอไป แล้วรอเธอจนสัมภาษณ์เสร็จจากนั้นก็ไปส่งเธอที่คอนโด แต่ไม่คิดว่าจะใช้เวลาหลายชั่วโมงแล้วก็ยังรถติดอีก แต่ผมก็รีบไปแล้วผมฝ่าไฟแดงทุกแยกจนถูกตำรวจส่งใบสั่งมาให้ พอไปถึงเขตคุณก็ไม่อยู่แล้ว"
ที่แท้ที่เขามาช้าวันนั้นเพราะมัวแต่พาพลอยชมพูไปสมัครงานนี่เอง เรื่องเธอยังไงก็สำคัญน้อยกว่าผู้หญิงคนนั้นสินะ
" ช่างเถอะ เรื่องของเรามันจบแล้วพูดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร "
ทิพย์ธาราหันหลังเดินออก อติรุจรีบคว้าแขนเธอไว้เธอปัดมือเขาออกทันที
" ทิพย์ผมขอโทษ ที่ผ่านมาผมรู้แล้วว่าผมผิด ผมทำให้คุณโกรธทำให้คุณน้อยใจ คุณยกโทษให้ผมได้ไหม ผมสัญญาต่อไปจะไม่ทำแบบนั้นอีก ตั้งแต่คุณทิ้งผมไปผมก็ไม่ได้ติดต่อกับพลอยอีก ทั้งไลน์ทั้งเบอร์โทรผมก็ลบไปหมดแล้ว คุณไม่ชอบที่พลอยนั่งเบาะข้างคนขับผมก็ถอดเบาะออกทิ้งไปแล้วตอนนี้รถมีแต่เบาะคนขับ ไว้คุณกลับไปผมจะซื้อเบาะมาใส่ใหม่ให้คุณนั่งคนเดียวผมจะไม่ให้ใครมานั่งที่ของคุณอีก เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ กลับมารักกันอีก"
- ผู้เขียน
