ตอนที่6
1351 คำ
อติรุจกดโทรหาทิพย์ธาราแต่ไม่ติด ส่งข้อความไปก็ถูกบล็อค เขาร้อนใจรีบขับรถกลับไปที่บ้าน เมื่อไปถึงก็ไม่พบเธอ เขารีบขึ้นไปดูบนห้องมองดูบรรยากาศเงียบเหงาแปลกๆ ลางสังหรณ์ทำให้เขาเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วก็ใจหายวาบ ชาไปทั้งตัวแข้งขาหมดแรง เธอบอกเลิกเขา เธอไม่ได้พูดเล่น แต่จากไปจริง เสื้อผ้าข้าวของเธอก็เอาไปด้วย เขาถึงตระหนักได้ว่าเขาได้สูญเสียเธอไปแล้วจริงๆ ที่ผ่านมาเขาละเลยเธอไม่สนใจความรู้สึกของเธอ เธอคงน้อยใจเขาโกรธเขาจนต้องหนีไปแบบนี้ ถ้าวันนี้เขาไม่รับสายพลอยชมพู ไม่พาไปสมัครงานที่บริษัทไม่รอจนสัมภาษณ์เสร็จแล้วพาเธอไปกินข้าว เขาก็คงจดทะเบียนสมรสกับทิพย์ธาราเสร็จแล้ว ตอนนี้เราคงกำลังนั่งกินข้าวด้วยกันหรือไม่ก็เดินเล่นอยู่ริมทะเล เธอก็คงไม่เลิกกับเขาไม่ทิ้งเขาไปแบบนี้ อติรุจหมดแรงทรุดตัวลงน้ำตาเอ่อคลอ
4เดือนผ่านไป
อติรุจนั่งดื่มเหล้าอยู่ที่ผับ ชีวิตของเขาตั้งแต่ไม่มีทิพย์ธาราก็เหมือนไม่มีความหมาย เขาใช้ชีวิตไปวันๆ เลิกงานก็เข้าผับดื่มเหล้าเมามายแต่ก็ตื่นเช้าเพื่อไปทำงานทุกวัน หลังจากวันที่ทิพย์ธาราทิ้งเขาไปเขาก็ไปตามหาเธอที่บ้านเพื่อนของเธอ แต่ก็ไม่เจอ ไปหาเธอที่บริษัทถึงได้รู้ว่าเธอลาออกแล้ว เพราะได้งานใหม่ที่ต่างประเทศ เขาได้แต่หอบเอาความผิดหวังกลับมา เธอหนีเขาไปไกลขนาดนั้น หมดรักเขาแล้วใช่ไหม เขาไม่โทษใครหรอกโทษตัวเองที่ไม่สนใจเธอละเลยเธอ เห็นคนอื่นสำคัญกว่าเธอ ทำให้เธอต้องน้อยใจ
" เฮ้ยไอ้รุจนี่มึงจะใช้ชีวิตแบบนี้ทุกวันเลยเหรอวะ เลิกงานมาก็กินเหล้า เมาก็กลับบ้านตื่นเช้าก็ไปทำงาน เลิกงานก็มากินเหล้าอีก "
" ก็มันเสียศูนย์ตั้งแต่เมียมันทิ้งมันไปแล้ว กลับไปก็เจอแต่บ้านเปล่าๆไม่มีเมียให้นอนกอด เลยต้องมากอดขวดเหล้าแทน"
" จะว่าไปก็สมน้ำหน้ามันนะ นี่ถ้าเมียมันไม่ทิ้ง พวกเราก็คงไม่รู้หรอกว่ามันมีเมียมาแล้วตั้ง2ปี อยู่ด้วยกันมา2ปีแต่แม่งไม่มีความชัดเจนอะไรให้เขาเลย ถึงไม่ได้แต่งงานแต่อย่างน้อยก็น่าจะพาไปจดทะเบียนสมรสก็ยังดี "
" กูก็กำลังจะจดไง แต่เขาไม่อยู่รอกู"
" โธ่ไอ้ควาย มึงบอกพวกกูว่าเขาไปรอมึงที่เขตแต่เช้า แต่มึงมัวแต่ไปรับไปรอพลอยสมัครงานอยู่ไม่ใช่เหรอ สัมภาษณ์เสร็จก็พาไปกินข้าวไปส่งกลับห้อง มึงใช้เวลาไปกี่ชั่วโมง ใครจะบ้ามารอมึงอยู่ มึงมันไม่ลำดับความสำคัญเอง"
" เออใช่ เมียมึงพูดว่าให้โอกาสมึง นั่นแสดงว่าถ้าพลาดไปก็ไม่มีโอกาสอีกแล้ว แต่มึงแม่งโง่คิดไม่ได้เอง"
" มันไม่ได้โง่หรอกแต่ใจมันมีแต่ผู้หญิงที่ชื่อพลอย บอกเป็นแค่เพื่อน เพื่อนห่าอะไรเกาะติดมึงเสียยิ่งกว่าเห็บหมาอีก"
" กูกับพลอยเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆกูไม่เคยคิดอะไรกับเธอนอกจากเพื่อน "
" แล้วเธอคิดแบบเดียวกับมึงหรือเปล่า กูก็เป็นเพื่อนผู้หญิงกับมึง กูไม่เห็นต้องทำตัวติดกับมึงขนาดนั้นเลย"
ปาลิตาพูดขึ้นมา
" ก็มึงมีผัวไงปลา มึงมีไอ้คิวเป็นผัวแต่พลอยไม่มีใคร"
" เธอไม่มีแต่มึงมี มึงมีเมียแต่มึงไม่ขีดเส้นความสัมพันธ์กับเธอให้ชัดเจน ไม่มีผัวเลยมาง้องแง้งเกาะติดผัวคนอื่นก็ได้แบบนี้เหรอ ถ้าไอ้คิวเป็นแบบมึงกูจะไม่จากไปเฉยๆแบบนี้หรอก กูจะซัดหน้ามันทั้งสองคนเลย"
" อย่าอินขนาดนั้นปลา กูไม่มีเพื่อนผู้หญิง กูคบแต่เพื่อนผู้ชาย แล้วกูก็ไม่มีทางสนใจความรู้สึกคนอื่นมากกว่ามึง"
คีรติโอบกอดปาลิตา พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
" พวกมึงมาที่นี่เพื่อมารุมซ้ำเติมกูใช่ไหม"
" พวกกูอยากให้มึงได้สติคิดได้แล้วก็ปรับปรุงตัว บางทีทิพย์อาจจะกลับมาคืนดีกับมึงก็ได้"
" แต่มึงต้องจัดการเรื่องเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อของมึงก่อน"
" กูกับพลอยไม่ได้ติดต่อกันแล้ว"
ตั้งแต่วันที่ทิพย์ธาราจากเขาไปเขาก็ตัดการติดต่อกับพลอยชมพู เธอจะโทรมากี่สายส่งข้อความมากี่ข้อความเขาก็ไม่ตอบกลับ เธอมาหาเขาที่บ้านเขาก็ไม่เปิดประตูให้ เจอกันที่บริษัทเขาก็ยื่นคำขาดให้เธออยู่ห่างๆเขา ถ้าไม่ใช่เรื่องงานก็ไม่ต้องมาคุยกับเขา ตั้งแต่วันที่เขารู้ว่าทิพย์ธาราไปทำงานที่ต่างประเทศเขาก็พยายามหาข้อมูลของเธอว่าเธออยู่เมืองไหน แต่คนรู้จักของเธอที่บริษัทเก่าก็ช่วยกันปิดบังข้อมูลไม่ยอมบอก เขาจึงต้องจ้างนักสืบ
" ผมขอรับผิดชอบโครงการนี้ได้ไหมครับผมขอร้องเถอะครับ นะครับ ให้ผมไปเจรจาโครงการนี้เถอะ ผมรับรองว่าจะทำให้บริษัทเมต้ายอมร่วมมือกับบริษัทเรา การซื้อขายครั้งนี้ต้องได้รับการเซ็นสัญญาแน่นอน"
อติรุจยิ้มกว้างด้วยความดีใจในที่สุดเขาก็ได้เป็นผู้รับผิดชอบโครงการนี้ เขาจะได้เดินทางไปอังกฤษไปเจรจางานกับบริษัทเมต้า หากทางนั้นยอมตกลงร่วมมือเขาก็จะได้ทำงานที่บริษัทเมต้าในฐานะตัวแทนของบริษัทที่ส่งตัวไป ที่เขาดีใจเพราะนักสืบที่เขาจ้าง ได้ส่งข้อมูลมาให้เขาว่าทิพย์ธาราทำงานอยู่ที่เมต้า เขาจะทำให้เธอกลับมาหาเขาให้ได้ เขารู้ว่าเธอยังรักเขาอยู่ คนรักกันตัดใจจากกันไม่ได้ง่ายๆหรอก
แล้ววันที่อติรุจเดินทางไปอังกฤษก็มาถึง เขาดีใจที่จะได้พบกับทิพย์ธาราเร็วๆ เมื่อถึงเวลาขึ้นเครื่องพนักงานที่จะร่วมเดินทางก็มารวมตัว มีทั้งหมด4คน2ในนั้นมีคีรติกับอนุกรเพื่อนสนิทของเขาด้วย พวกเขากำลังจะเดินเข้าเกท เสียงฝีเท้าใครบางคนก็วิ่งมา รองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดัง ตึก ตึก ตึก ตึก พร้อมเสียงของใครบางคนที่คุ้นหู
" รอด้วย รอด้วย "
ทุกคนพากันหันไปดู อติรุจเบิกตากว้าง
" โทษทีฉันตื่นสายเลยมาช้า นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว "
" พลอย คุณก็ไปกับพวกเราด้วยเหรอ"
" ก็ใช่หน่ะสิ ไม่งั้นฉันจะรีบวิ่งมาทำไม เฮ่อ เหนื่อย"
" พวกเราไม่เห็นรู้ว่าเธอร่วมทีมด้วย "
" รองประธานโม่ให้ฉันเข้าร่วมด้วยเพราะเห็นว่าฉันเคยเรียนที่อังกฤษมาก่อน เรื่องภาษาเรื่องการสื่อสารฉันก็ทำได้ดีจะช่วยทีมได้มาก อีกอย่างฉันอยู่ที่นั่นมา2ปีคุ้นเคยกับสถานที่ต่างๆ แล้วที่สำคัญฉันรู้จักกับคนที่ทำงานในเมต้า จะช่วยให้โครงการนี้เจรจาได้สำเร็จมากขึ้น "
ทุกคนต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย ที่ผ่านมาพลอยชมพูมีความสามารถจริงๆโดยเฉพาะด้านภาษา เธอพึ่งจะทำงานผ่านโปรแต่ผลงานได้รับการยอมรับอย่างมาก งานที่เธอออกแบบถูกสั่งจองยอดข้ามปีเป็นสินค้าขายดีที่สุดของบริษัท อติรุจกัดฟันแน่นข่มความไม่พอใจเอาไว้ เขาต้องการไปง้อทิพย์ธารา หากเธอเห็นพลอยชมพูเขาจะง้อเธอสำเร็จไหม เขาไม่สนใจรีบเดินเข้าเกทไป
- ผู้เขียน
