ตอนที่4
1334 คำ
อติรุจถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
" ทิพย์ผมบอกแล้วไงว่าจะบอกแต่ยังไม่ไช่ตอนนี้ ผมขอทำงานตั้งตัวได้ก่อน ตอนนี้ผมกำลังจะได้เป็นผู้จัดการ เมื่อถึงวันนั้นหน้าที่การงานผมมั่นคง แล้วผมจะพาคุณไปแนะนำกับครอบครัวผม แต่ตอนนี้ทุกคนก็รับรู้ถึงการมีอยู่ของคุณแล้วไง"
" คุณคิดจะแต่งงานกับฉันไหม "
" คิดสิ ผมก็บอกคุณนี่ไงว่าหลังจากที่ผมได้เป็นผู้จัดการแล้วเงินเดือนผมก็จะเพิ่มขึ้นคราวนี้ผมก็จะเก็บเงิน แล้วเราก็จะแต่งงานกัน "
" ไม่ต้องแต่งก็ได้ แค่จดทะเบียนสมรสก็พอฉันอยู่กับคุณมา2ปีแล้วแค่อยากมีหลักประกันบ้าง "
อติรุจนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะตอบสนอง ทิพย์ธาราเห็นท่าทีลังเลของเขาก็เจ็บปวดใจ ไม่คิดว่าเขาจะไม่จริงจังกับเธอขนาดนี้ ที่ผ่านมาเธอคงเป็นได้แค่คนคั่นเวลาของเขาอย่างที่แม่เขาพูดสินะ ตอนนี้ตัวจริงเขากลับมาแล้วนี่ แถมเกาะติดกันเสียยิ่งกว่าเห็บหมาอีก
" ได้ ได้สิ วันไหนว่างๆเราก็ไปจดทะเบียนกันเลย "
" พรุ่งนี้เป็นไง ลางานสักวันจดทะเบียนเสร็จก็ไปเดินเล่นที่ทะเล ถือเป็นการซ้อมฮันนีมูน "
" พรุ่งนี้ พรุ่งนี้เหรอ ผม คือว่าพรุ่งนี้ผมไม่ว่างเป็นวันอื่นได้ไหม "
" วันอื่นฉันไม่ว่างเเล้ว ว่างพรุ่งนี้แค่วันเดียว"
" งั้นเราก็เลื่อนไปก่อน เป็นวันไหนก็ได้ที่เราว่างตรงกันดีไหม"
" คุณไม่อยากจดทะเบียนไม่อยากแต่งงานกับฉัน ไม่อยากมีฉันในชีวิตก็บอกมาตามตรง อย่ามาอ้างนู่นอ้างนี่"
" ไม่ใช่นะ ทิพย์ทำไมวันนี้คุณแปลกๆคุณเป็นอะไรไปไม่สบายตรงไหนรึเปล่า "
" ฉันเหมือนเดิม มีแต่คุณนั่นแหละที่เปลี่ยนไป ตั้งแต่เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อของคุณกลับมา คุณเคยสนใจฉันบ้างไหมว่าฉันเป็นยังไงเคยแคร์ความรู้สึกของฉันบ้างไหม แม้แต่ของที่ฉันชอบ คุณก็ลืมมันไปหมดแล้ว "
" คุณโกรธผมเรื่องข้าวต้มกุ้งใช่ไหม ผมขอโทษที่ลืมว่าคุณแพ้กุ้ง หรือว่าโกรธผมเรื่องวันเกิด ผมจะจัดย้อนหลังให้คุณแล้วแต่คุณปฏิเสธเองนี่"
" จัดย้อนหลังโดยมีคนอื่นไปด้วยเนี่ยนะ"
" พลอยกับผมเราเป็นแค่เพื่อนกันคุณอย่าคิดมากได้ไหม เธอไม่ได้อะไรเลย วันนั้นเธอลื่นล้มในห้องน้ำมันเป็นอุบัติเหตุเธอไม่มีญาติมีเพื่อนที่ไหน มีแค่ผม ถ้าผมไม่ไปดูแลเธอแล้วจะปล่อยให้เธออยู่คนเดียวได้ยังไงจะให้ผมใจดำไม่สนใจแล้วอยู่ฉลองวันเกิดกับคุณอย่างสนุกสนาน ทั้งที่เธอนอนเจ็บอยู่โรงพยาบาล ผมทำไม่ได้หรอก ผมไม่คิดว่าคุณจะยังติดใจเรื่องนี้อยู่ ทำไมคุณถึงได้เห็นแก่ตัวแบบนี้"
" ใช่ ฉันมันเห็นแก่ตัวงี่เง่าเอาแต่ใจ ไม่น่ารักน่าเอาใจใส่เหมือนพลอยชมพูของคุณ เรื่องรถก็เหมือนกัน เงินซื้อรถเป็นของฉันครึ่งหนึ่ง รถฉันก็เป็นเจ้าของร่วมด้วย แต่ตั้งแต่เธอกลับมาฉันก็ไม่มีสิทธิ์จะได้นั่งข้างหน้า "
" พลอยเขาก็บอกแล้วว่าเขาเมารถ ก็แค่นั่งไม่กี่ครั้งเอง"
" จะกี่ครั้งฉันก็ไม่ชอบ"
" ได้ ได้ ต่อไปผมจะไม่ให้เธอนั่งหน้าอีก จะบอกเธอว่าที่นั่งตรงนั้นเป็นของคุณคนเดียวพอใจยัง "
" คุณไม่ต้องมาประชด ต่อไปฉันจะไม่นั่งรถคันนั้นอีกแล้ว เชิญคุณรับส่งเธอตามสบาย"
ทิพย์ธาราเดินเข้าห้องไป อติรุจส่ายหน้าลำบากใจรีบเดินตาม
" ฉันจะรอคุณอยู่ที่เขต คุณจะมาก็มาไม่มาก็แล้วแต่คุณ "
" คุณจะไปให้ได้เลยใช่ไหม อยู่ด้วยกันมา2ปีแล้วจะมาอยากจดทะเบียนอะไรวันพรุ่งนี้ จะมาอยากแต่งงานอะไร "
" ฉันอยากแต่งงานอยากจดทะเบียนสมรสมานานแล้ว ฉันรอให้คุณเป็นคนเอ่ยปากพูดก่อนแต่คุณก็ไม่พูดสักที จน2ปีก็ยังไม่วี่แววหรือคุณเห็นฉันเป็นคนคั่นเวลารอให้พลอยชมพูกลับมาเหมือนอย่างที่แม่คุณพูด"
" ไม่ใช่อย่างงั้น แต่ผมไม่อยากลางานในช่วงนี้ ผมบอกคุณไปแล้วว่าผมกำลังจะได้ขึ้นเป็นผู้จัดการ เรื่องขาดลามาสายมีผลกับการประเมิน คุณอย่าทำให้ผมลำบากใจได้ไหม"
" เป็นเรื่องของฉันคุณลำบากใจ แต่ถ้าเป็นเรื่องของพลอยชมพูคุณเต็มใจสินะ"
" ทิพย์ผมว่าเรายิ่งพูดก็ยิ่งคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วหล่ะ"
อติรุจเดินหนีไปเข้าห้องน้ำแต่ก็ต้องชะงักเมื่อทิพย์ธาราพูดขึ้นมา
" คุณบอกว่าไม่อยากลางานกลัวจะมีผลกับการประเมิน แต่วันก่อนก็ยังมีเวลาไปเดินช็อปปิ้งที่ห้างเป็นเพื่อนพลอยชมพู"
วันก่อนเธอออกไปพบลูกค้า บังเอิญเจออติรุจกับพลอยชมพูเดินเล่นอยู่ในห้างสองคนเดินคู่กัน พูดคุยส่งยิ้มให้กันกระหนุงกระหนิงเหมือนคู่รัก พลอยชมพูควงแขนอติรุจอย่างแนบชิดหน้าอกแบนๆถูไถแขนเขา ส่วนอติรุจก็ถือถุงใส่ของให้เธอเต็มมือ
อติรุจหน้าเปลี่ยนสี วันนั้นเขาทำงานอยู่แต่พลอยชมพูโทรมาบอกว่ามีเรื่องอยู่ที่ห้างเขาจึงรีบลางานออกไปหาเธอ พอไปถึงปรากฎว่าเธอหลอกเขา เรื่องที่ว่ามีของเธอก็คือไม่มีเพื่อนกินข้าวไม่มีเพื่อนช็อปปิ้ง เลยขอให้เขาเดินเล่นกินข้าวเป็นเพื่อนเธอ เพื่อเป็นการไถ่โทษที่หลอกให้เขามา เธอจึงเลี้ยงข้าวเขาและซื้อเนคไทให้ ทีแรกเขาก็โกรธ แต่ในเมื่อลางานมาแล้วจะกลับไปก็ไม่ได้ จึงได้แต่อยู่เป็นเพื่อนเธอ ไม่คิดว่าทิพย์ธาราจะเห็นเขา
" ทิพย์วันนั้นคือผมอธิบายได้"
" คุณไม่ต้องอธิบายอะไร ฉันให้โอกาสคุณอีกครั้ง พรุ่งนี้ฉันจะรอคุณอยู่ที่เขต ชั่วโมงเดียว ฉันขอเวลาคุณแค่ชั่วโมงเดียว"
" ได้ ผมรับปากพรุ่งนี้ผมจะลางานแล้วจะอยู่กับคุณทั้งวันเลย"
พูดจบก็หันหลังเดินเข้าห้องน้ำไป เธอมองตามเขาน้ำตาไหลลงมา พึมพำเบาๆ
"นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่ฉันจะให้คุณ ถ้าคุณไม่ไป เราจบกัน"
ตอนเช้าทำธุระส่วนตัวเสร็จ ทิพย์ธาราก็คว้ากระเป๋าจะออกจากห้อง อติรุจเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี
" คุณลงไปรอผมข้างล่างก่อนผมแต่งตัวแป๊บเดียว"
" ฉันบอกแล้วไงว่าจะไปรอคุณที่เขต"
"ทำไมไม่ไปพร้อมกัน ก็แค่รอผมใส่เสื้อผ้าแป๊บเดียวไม่เสียเวลาหรอกน่า"
" ฉันไม่นั่งรถของคุณ รถคันนั้นมันไม่มีที่ว่างให้ฉันแล้ว"
" ทิพย์ นี่คุณยังคิดเรื่องนั้นไม่เลิกอีกเหรอคุณจะให้ผมทำยังไงให้ถอดเบาะออกเลยไหม "
" ฉันจะรอคุณอยู่ที่เขตตัดสินใจให้ดี แต่ไม่ว่าคุณจะไปหรือไม่ฉันก็จะรอคุณอยู่ที่นั่นจนถึงเที่ยง"
ทิพย์ธาราเปิดประตูออกไปอติรุจรู้สึกว่าวันนี้เธอดูแปลกไป เขารู้สึกไม่สบายใจยังไงก็ไม่รู้ เขารีบแต่งตัวแล้วลงไปข้างล่างแต่เธอก็ไม่อยู่แล้ว ขับรถออกมามองหาเธอก็ไม่เห็น ไม่รู้ทำไมถึงได้ไปไวแบบนี้ เขาจึงขับมุ่งหน้าไปที่เขต
- ผู้เขียน
