ภีมร์จัดเตียงให้เรียบร้อย ล้มตัวลงนอน แต่สายตายังคงหลับตาไม่สนิท
ความห่วงใยยังคงวนเวียนอยู่ในใจ… แม้จะอยู่ห่างกันเพียงแค่ประตูห้อง
กลางดึก
เวลาผ่านไปเกือบเที่ยงคืน รถของคุณพ่อภีมร์และแม่พลับกลับมาจากงานเลี้ยง
ทำให้ภีมร์ที่นอนไม่หลับอยู่แล้ว ลุกขึ้นมาเปิดไฟหัวเตียงทันที
เสียงคนขับเก็บรถ เสียงฝีเท้าของสองคนเดินเข้าห้อง และประตูปิดเงียบไป
ไม่นานก็มีเสียง ประตูห้องพลับเพาปิดเบาๆ “ปัง!” ให้รู้ว่ามีคนเข้าออก
พลับเพาตื่นขึ้นในจังหวะนั้น ท้องเริ่มร้องอย่างแรง ความหิวแผ่ซ่านเข้ามา
ให้ตายเถอะ…ยัยพลับ เธอพึ่งจะพึมพำกับตัวเอง
หิวอะไรตอนนี้… เสื้อชั้นใน กางเกงชั้นในก็ยังไม่ได้ใส่
แต่ความหิวเอาชนะทุกอย่าง เธอไม่รอเปลี่ยนชุด เดินย่องลงบันไดไปยังครัว ไฟก็ไม่เปิด
ปากก็พึมพำออกมาเอง
“มีอะไรกินบ้าง… หิวจะแย่อยู่แล้ว”
แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้หยิบอะไร ร่างสูงก็ปรากฏอยู่ด้านหลัง
เขายืนดูพลับเพาอย่า
