Chapter 7 | โดนยา
1602 คำ
ครืด ครืด
ควันหลงลืมตาตื่นขึ้นมาในเวลาในเวลาเกือบสองทุ่ม เนื่องจากวันนี้เขาไม่มีเรียน ทำให้นอนหลับพักผ่อนอยู่บนเตียงทั้งวันไม่ได้ออกไปไหน
ชายหนุ่มขยับตัวดันลุกขึ้น พร้อมกับเดินมาหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโซฟาหรูกลางห้อง ที่มันดังสั่นรบกวนอยู่ ขึ้นมาดูว่าใครโทรมา โดยพอเห็นรายชื่ออยู่บนหน้าจอ ก็พบว่าเป็นราชา เพื่อนสนิทของเขา ควันหลงจึงตัดสินใจกดรับสาย
(มึงอยู่ไหน)
"ห้อง"
(เพิ่งตื่นเหรอ ทำไมเสียงเป็นแบบนั้น)
"อืม ตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์มึงนี่แหละ"
(เวลานี้เนี่ยนะ นอนอะไรขนาดนั้นวะ)
"ก็วันนี้ไม่มีเรียน ก็เลยนอนแค่นั้นเอง แล้วนี่มึงโทรมาทำไม"
(จะชวนไปดื่ม ยังไงวันนี้ก็วันเกิดมึง ไปฉลองกันหน่อยสิ)
"ชวนไปดื่ม หรือหาข้ออ้างไปเฝ้าเมียมากกว่าวะ" เขาตอบออกไปอย่างรู้ทันปลายสาย
(เออน่า... ไปดื่มกัน เดี๋ยววันนี้กูเลี้ยงเอง)
"มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว"
(งั้นเจอกันเวลาเดิม)
พอเขาตอบอะไรสายไปแบบนั้น ก็รีบกดตัดสายไปเลย
ในระหว่างที่เขากำลังวางโทรศัพท์ลงอยู่นั้น หางตาก็ชำเลืองไปเห็นสายที่ถูกโทรเข้ามาแล้วเขาไม่ได้รับ ซึ่งพอกดเข้าไปดูก็พบว่าเป็นเบอร์ของวิเวียน พอเขาเห็นแบบนั้นก็เลือกที่จะไม่สนใจ วางโทรศัพท์ลง และรีบเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำทันที
โดยพอกลับออกมาสวมใส่ชุดพร้อมกับเซ็ตผมเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็รีบเดินไปหยิบกุญแจรถ และโทรศัพท์ พร้อมกับเดินออกมาจากห้องเพื่อจะไปยังสถานที่นัดหมายของเขากับเพื่อน
ใช้เวลาไม่นาน ควันหลงก็ขับรถเข้ามาจอดบริเวณโรงจอดรถของผับ แล้วลงจากรถ และเดินอ้อมมายังบริเวณโซนด้านหลังพร้อมกับขึ้นบันไดหลังร้านมา
เขาเดินไปอยู่ห้องห้องหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องประจำของเขาที่เอาไว้ดื่มกับเพื่อน ๆ พอเข้ามาด้านในแล้วก็เห็นเพื่อนทั้งสองของตัวเองกำลังนั่งดื่มอยู่
ซึ่งพอพวกมันเห็นเขาก็เอ่ยเรียก เขาจึงเดินไปนั่งลงที่ว่าง
ปราชญ์จึงรีบชงเครื่องดื่ม โดยพอชงเสร็จก็รีบยื่นมาให้กับเขา ซึ่งเขารับมาก็รีบยกดื่มรวดเดียวโดยทันที พร้อมกับยื่นแก้วกลับไปให้มันชงให้เขาอีก
"ของขวัญของมึง ที่กูกับไอ้ปราชญ์ตั้งใจซื้อให้ กูให้คนไปส่งไว้ที่คอนโดมึงแล้วนะ" ราชาที่นั่งดื่มเงียบอยู่นานก็พูดขึ้นมา
"ไม่เห็นต้องลำบากเลย บอกแล้วไงว่าไม่ต้องซื้อ"
"วันเกิดมึงทั้งทีจะไม่ให้ได้ยังไงล่ะ เอาไปเถอะ พวกกูต้องไปเลือกให้มึงเลยนะเว้ย"
"พวกมึงซื้ออะไรให้กู"
"กลับไปดูเอง"
"ถ้าเป็นอะไรที่พิเรนทร์ ๆ พวกมึงโดนแน่"
โดยพอเขาพูดออกมาแบบนั้น ปราชญ์ก็หัวเราะออกมาเสียงดัง แต่ระหว่างนั้นเอง เขาก็สังเกตเห็นราชาที่นั่งจ้องไปยังโซนด้านล่างด้วยสายตาไม่กะพริบเลย ชายหนุ่มจึงมองตามเพื่อนลงไป
"ทำไมวันนี้เมียมึงได้ไปอยู่ข้างล่างวะ"
"กูก็อยากรู้เหมือนกัน ทำไมเวียงพิงค์ได้ไปอยู่ข้างล่าง" ราชาหันมาจ้องมองปราชญ์
"ก็วันนี้เวรเมียมึงอยู่ข้างล่างไง แต่ละอาทิตย์เขาก็คละเปลี่ยนกันไป"
"ย้ายกลับมาอยู่ข้างบนเหมือนเดิม"
"มึงก็รู้ว่าทำไม่ได้"
"แล้วทำไมจะทำไม่ได้ เป็นถึงน้องชายเจ้าของผับ"
"ถึงกูเป็นน้องชายเจ้าของผับ กูก็ใช้อภิสิทธิ์สับเปลี่ยนคนไปทั่วไม่ได้"
"มึงบอกว่าอยากได้รถใหม่ใช่ไหม"
"ทำไม พูดแบบนี้คือจะซื้อให้กูใช่ไหม"
"อยากได้รุ่นไหนก็ส่งมาในข้อความ เดี๋ยวกูจะให้คนจัดการให้ แต่มึงต้องย้ายเมียกูขึ้นมาข้างบน"
"โอเคเพื่อนรัก กูรักมึงมากเลยว่ะไอ้ราชา" ปราชญ์ขยับเข้าไปหาราชา แต่ราชาดันผลักมันออกอย่างแรง
"มึงมากอดกูทำเหี้ยอะไร ขนลุก"
"อ้าว ก็เพื่อนอุตส่าห์จะซื้อรถให้นี่หว่า มันปลาบปลื้ม"
"พรุ่งนี้กูต้องเห็นเมียกูกลับมาอยู่ข้างบน"
"รู้แล้วน่า เดี๋ยวจะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้เลย" ปราชญ์พูดออกมา ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องที่เขานั่งดื่มกันอยู่
"ทำไมมึงยอมให้เวียงพิงค์มาทำงานแบบนี้วะ"
"กูไม่ได้อยากให้มาเลย ห้ามแล้วแต่ไม่ฟัง"
"ปกติเรื่องแค่นี้มึงจัดการได้ไม่ใช่เหรอ"
"กูไม่อยากบังคับเธอมาก กูกลัวเธอหนีกูไปอีก" ราชาพูดกับเขาทั้งที่มองไปยังด้านล่าง
ส่วนเขาก็ไม่ได้สนใจอะไร หยิบแก้วขึ้นมาดื่มชงเหล้าของตัวเองต่อ
จนเวลาผ่านมาเกือบยี่สิบนาที ปราชญ์ก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับมีร่างของหญิงสาวที่แต่งตัวเซ็กซี่เดินประกบข้างของมันมาหลายคน
"กูเห็นว่าถ้าดื่มกันแค่สามคนมันจะเหงาเกินไป ก็เลยพาสาว ๆ เข้ามาดื่มด้วย สาว ๆ ไปนั่งเลือกได้เลยครับว่าอยากนั่งกับใคร" โดยพอมันพูดแบบนั้น ผู้หญิงที่เดินมากับมันก็ต่างเดินมานั่งประกบทั้งเขาและราชา ซึ่งเขาเห็นแบบนั้นก็ไม่ได้ผลักไสอะไร แต่กับราชาแล้วก็แสดงสีหน้าไม่ค่อยพอใจ
"ออกไป"
"ทำไมเหรอคะ"
"ฉันไม่ชอบให้ใครมาจับตัว ออกไป"
ซึ่งพอมันพูดแบบนั้นปราชญ์ก็รีบเรียกเด็กที่นั่งข้างราชาไปนั่งกับมันแทน หลังจากที่เห็นสีหน้าไม่ค่อยพอใจของเพื่อน
"น้องลูกชุบมานี่ดีกว่าครับ เพื่อนพี่มันอารมณ์ไม่ค่อยดี" หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างราชาก็รีบเดินไปนั่งข้างปราชญ์ทันที พร้อมกับขยับไปชงเหล้า
เราทั้งสามคนก็นั่งดื่มกัน ไปเรื่อย ๆ จนเวลาผ่านมาเกือบตีหนึ่ง ในห้องก็จะเหลือแค่เขากับปราชญ์ และเด็กของมันที่กำลังนัวเนียกันอยู่ เพราะก่อนหน้านี้ราชาได้ขอกลับไปก่อน เนื่องจากอดีตคนรักอย่างเวียงพิงค์ได้เลิกงานไปแล้ว
"กูไปเข้าห้องน้ำก่อน" เขาเอ่ยบอกปราชญ์ มันก็ไม่ได้สนใจคำที่เขาพูดเท่าไหร่เพราะยังนัวเนียกับเด็กมันอยู่ เขาจึงรีบเดินที่ห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลจากห้องที่เขาอยู่
ซึ่งใช้เวลาในห้องน้ำไม่นาน เขาก็เดินกลับออกมาเพื่อจะกลับห้องที่เพื่อนนั่งดื่มกันอยู่ แต่ระหว่างที่เดินออกมาอยู่นะก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังยืนดักเขาอยู่ ซึ่งเขาจำได้ดีว่าเธอคนนี้คือใคร
"พี่ควัน ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ"
"มีอะไร"
"วันนี้ไปต่อกันไหมคะ"
"ฉันเคยบอกแล้วไงว่าฉันไม่เคยกินใครซ้ำ"
"ณัฐเป็นข้อยกเว้นไม่ได้เหรอคะ" ณัฐชาเดินมาหยุดตรงหน้าเขา พร้อมกับจับมือของเขามากำที่หน้าอกของเธอ
"ณัฐเพิ่งไปเสริมมาใหม่เลยนะคะ พี่เป็นคนแรกเลยที่ได้จับของใหม่"
"ขอโทษด้วยนะ ฉันชอบธรรมชาติมากกว่า" โดยพอเขาพูดออกไปแบบนั้น คนตรงหน้าก็หน้าเสียนิดหน่อย
ส่วนเขาก็ไม่ได้สนใจ เดินผ่านเธอออกมาเลย พร้อมกับเดินกลับมาที่ห้องที่เคยนั่งดื่มอยู่กับเพื่อน แต่ตอนนี้เพื่อนอย่างปราชญ์และเด็กที่มันกำลังนัวเนียอยู่ก่อนหน้านี้ได้หายกันไปแล้ว ในห้องก็จะเหลือแค่หญิงสาวที่คอยชงเหล้าให้เขาอยู่เหลือเพียงคนเดียวเท่านั้น
"เพื่อนฉันไปไหน"
"ไม่รู้ว่าไปไหนค่ะ แต่ออกไปพร้อมกับพี่ลี่กับพี่หมวย"
เขาได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย ก็ไม่ได้พูดอะไรกลับไป แต่เลือกที่จะมานั่งลงที่เดิมของตัวเอง พร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มที่เหลือ
"ถึงเวลาเลิกงานแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมยังไม่กลับอีก"
"กะ...ก็รอไปต่อกับคุณไงคะ"
"ฉันยังไม่ได้พูดเลยว่าจะไปต่อกับเธอ ไปยกเหล้าเข้ามาให้ฉันเพิ่ม แล้วก็กลับไปได้แล้ว" เขาพูดออกไป ก็นั่งดื่มต่อ สาวที่นั่งอยู่ด้านข้างก็แสดงสีหน้าไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ยอมลุกเดินออกไป ไม่นานก็เดินกลับมาพร้อมกับเครื่องดื่ม พอวางลงแล้ว เธอก็เดินกลับออกไปอีกครั้ง
หลังจากที่นั่งดื่มต่อมาสักพัก เขาก็รู้สึกร่างกายของเขาเริ่มร้อนแปลก ๆ ซึ่งความรู้สึกแบบนี้ ชายหนุ่มก็รู้ดีเลยว่าตัวเองน่าจะโดนยา
จึงรีบลุกขึ้นวิ่งออกมาจากห้อง เพื่อจะขึ้นไปยังห้องรับรองข้างบน ควันหลงก้าวเดินอย่างไม่มั่นคงนัก บางจังหวะร่างกายก็ร้อนวูบจนแทบทรงตัวไม่อยู่ ดวงตาคมเลื่อนลอยด้วยฤทธิ์ยา
ชายหนุ่มพยายามคลำทางพร้อมเร่งฝีเท้าเพื่อเดินไปให้ถึงห้องพัก โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนกำลังเดินตามมา
- ผู้เขียน
