บทที่ 35
ม้าพยศ
“หรือว่าคิดถึงครอบครัว”
“...!”
หลี่ไป๋อวิ๋นมิได้ตอบสิ่งใดออกไป คราแรกก็มิได้คิด ทว่าเมื่อถูกเอ่ยเช่นนี้คล้ายกับจะรู้สึกคิดถึงครอบครัวจริงๆ แล้ว ด้วยทิฐิของนางเองทำให้เสียเวลาไปมากทีเดียว กว่าจะรู้ตัวก็มีเวลาอยู่ด้วยกันไม่มากแล้ว
“หากข้าจัดการเรื่องสัตว์ป่าบุกอาละวาดเสร็จเมื่อใด ข้าจะพาไปเยี่ยมครอบครัวดีหรือไม่?”
“จริงหรือเพคะ” ดวงตาคู่งามเป็นประกายวาววับอย่างสดใส พาเอาบุรุษเผลอยิ้มด้วยความเอ็นดูกับท่าทางราวกับเด็กน้อย
“หนึ่งวาจาหนักดุจติ่งทองเก้าชั้น[1] ถ้อยคำของข้าล้วนเชื่อถือได้”
หัวใจของนางเต้นระรัวด้วยความคาดหวัง บนดวงหน้าหวานปรากฏรอยยิ้มกว้าง กดสายตาจ้องมองตงหยางจินด้วยความรู้สึกตื้นตันใจ บุรุษผู้นี้เอาใจใส่นางยิ่งนัก
“ช่วงนี้เจ้าเกิดอุบัติเหตุบ่อยครั้ง ข้าไม่อยากให้เจ้ากระทำสิ่งใดที่เป็นการเสี่ยงจะบาดเจ็บ จึงใจร้ายกับเจ้า อย่าได้นึกน้อยเนื้อต่ำใจ ทุกสิ่งล้วน
