บทที่ 26
เอาอกเอาใจ
“โรคระบาดมิใช่เรื่องเล่นๆ เลย เจ้ารู้หรือไม่ หากเจ้าติดโรคระบาด สกุลหลี่จะเป็นห่วงเจ้ามากเพียงใด ข้าเป็นทั้งสามีของเจ้า เป็นทั้งผู้ปกครองแดนเหนือแห่งนี้ ย่อมมีส้ทธิ์ห้ามเพื่อป้องกันมิให้ผู้ใดได้รับการติดเชื้อเพิ่ม”
สิ่งที่ตงหยางจินเอ่ยออกมาล้วนแล้วแต่เป็นความจริงซึ่งมิอาจปฏิเสธได้เลย ดวงตาของบุรุษจ้องมองนางนิ่ง ทั้งท่าทางและน้ำเสียงตำหนินาง และนั่นทำให้หลี่ไป๋อวิ๋นตาสว่าง...
ที่ผ่านมาหลี่ไป๋อวิ๋นมุ่งมั่นในการคิดค้นสูตรยามากจนเกินไป แม้จะเคยเป็นฮองเอาแต่ใช่ว่าจะใช้วิธีการในช่วงที่เป็นฮองเฮา มาจัดการกับสถานการณ์ได้ทุกที่เสียเมื่อใด ที่นี่นางมิได้มีอำนาจมากมายถึงเพียงนั้น อีกอย่างนางก็เพิ่งมาอยู่ที่แดนเหนือแห่งนี้ไม่นาน
...ใจเย็นก่อนเถิด อวิ๋นเอ๋อร์เอ๋ย... จะมาทะเลาะกับท่านพี่ด้วยเรื่องเช่นนี้มิได้...
“ได้เพคะ ทว่าอย่างที่ท่านพี่กล่าว ยาสมุนไพรหาใช่ยาวิเศษ ต้องใช้เวล
