เด็กดื้อก็ยังเป็นเด็กดื้ออยู่วันยังค่ำ พระรามใช้ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มยุ้ยที่เคี้ยวเค้กร้านปันไม่หยุด แล้วงอแงไม่นั่งในบ้านด้วยนะ เพราะคนน้องงอแงบอกว่าอยากออกมาสูดอากาศในสวน
เฮ้อ ดื้อจริงๆ เลยนะ
ร่างสูงเพียงแค่บ่นรำพึงอยู่ในใจ แม้จะอยากดุภรรยาตัวน้อยมากแค่ไหนเขาก็ทำไม่ลงหรอก ที่ไม่อยากให้ออกมาตากแดดตากลมก็เพราะกลัวว่าน้องจะป่วย โดนเขารังแกหนักขนาดนั้นยังดื้อออกมาซนนอกห้อง แทนที่จะนอนอยู่เฉยๆ
ดวงตาคมกริบหลุบตามองคนที่เอนหลังพิงเขากินเค้กอย่างสบายใจ ริมฝีปากสวยระบายยิ้มออกมาน้อยๆ เมื่อได้ลิ้มรสชาติของเค้กร้านโปรด
แมวเด็ก
“ยังเจ็บสะโพกอยู่ไหม?”
พระรามเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มือขยับโอบกอดเอวบางให้แน่นมากยิ่งขึ้น
“ก็นิดนึงแหละ งับ”
คนน้องตอบจบก็งับเค้กเข้าปากไปอีกคำ
จันทร์เจ้าไม่ได้โกหก เขายังเจ็บสะโพกอยู่ แต่ตอนนี้เจ็บไม่มากแล้ว อาจจะมีแสบๆ ตรงนั้นอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับต้องนอนซมแบบในน
