ข้างนอกที่ว่าก็คือคฤหาสน์หลังใหญ่ ที่ใหญ่กว่าเรือนหอของเขากับพี่รามอีกงั้นเหรอ...
“เข้าไปข้างในกัน”
เท้าทั้งสองข้างแข็งทื่อราวกับมีก้อนหินมาถ่วงไว้ เหงื่อซึมข้างขมับ และเสียงหัวใจที่เต้นรัวเร็วเหมือนกับมีคนมารัวกลองในอก จันทร์เจ้ากำลังประหม่า และใช่ ที่นี่คือบ้านของพี่ราม
“พี่ราม...”
เสียงหวานเอ่ยขึ้นแผ่วเบา มือข้างหนึ่งจับชายเสื้อผู้เป็นสามีไว้แน่น ราวกับว่ามันจะช่วยให้เขาลดความประหม่าที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันลงได้
“ไม่ต้องกลัวนะ”
พระรามขยับเข้ามาสวมกอดร่างเล็กเพื่อให้น้องได้คลายความกังวลลง เขารู้เพราะเห็นดวงตากลมโตวูบไหวเล็กน้อย
“พ่อกับแม่พี่รามจะชอบจันทร์ไหม?”
“ทำไมถามแบบนั้นล่ะ”
“ไม่รู้สิ...”
จันทร์เจ้าไม่รู้จริงๆ...ความทรงจำเก่าที่ได้มาก็ทำให้เขารู้เพียงแค่หน้าตาของคนในครอบครัวพี่ราม แต่ทว่าเรื่องความสัมพันธ์กลับว่างเปล่า เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าครอบครัวพี่รามรู้สึกอย่างไรกับเขา ย
