พระรามและจันทร์เจ้าอยู่ทานมื้อเย็นจนเสร็จสิ้นถึงเริ่มเอ่ยปากลากลับ ซึ่งแน่นอนว่าลูกรักคนใหม่ของบ้านต้องถูกรั้งตัวเอาไว้ พระรามยกมือขึ้นนวดขมับเล็กน้อยเมื่อภาพตรงหน้าคือคุณแม่ของเขากำลังฟัดแก้มกลมๆ ของจันทร์เจ้า
ยัยลูกแมวของเขาก็ไม่เอ่ยท้วงแม้แต่นิดเดียว ยืนเป็นแมวให้แม่เขาฟัดจนแก้มช้ำ เท่านั้นยังไม่พอ ยังถูกคุณพ่อกับคุณย่าดึงไปลูบหัวลูบหลัง
ตกลงว่าใครเป็นลูกแท้ๆ กันนะ
“ปล่อยภรรยาผมได้แล้วครับ”
พระรามเอ่ยเจือน้ำเสียงขุ่นเคือง คนที่เพิ่งจะได้แทะเล็มภรรยาเมื่อคืนเริ่มออกอาการหวงขึ้นมาเล็กน้อย
“ขี้หวงเสียจริงๆ นิสัยเหมือนใครนะ” ไพลินเหลือบตามองคู่ชีวิตเล็กน้อย
“ผมกลับแล้วนะครับ ถ้าว่างจะพาน้องมาใหม่”
“ขับรถดีๆ นะตาราม หนูจันทร์ ถ้าเหงาก็มาเล่นที่นี่ได้นะลูก”
ประโยคแรกบอกลูกชายที่ยืนกอดอกทำหน้าดุอยู่ไม่ไกล ส่วนประโยคหลังบอกกับลูกสะใภ้ตัวน้อยที่ยืนทำตาแป๋วราวกับลูกแมวตัวน้อย จนเธออดเอ็นด
