บรรยากาศในห้องฉุกเฉินช่วงบ่ายวุ่นวายสมพอควร เมื่อเย็บแผลเสร็จหมอหนุ่มพยุงตัวลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางเก้กัง ปฐวีขยับตัวได้ไม่มาก กระสุนปืนฝากรอยถากไว้ตรงบริเวณหน้าท้องและโชคดีที่ไม่โดนจุดสำคัญ
“ดีนะวันนี้คนไข้ไม่เยอะ คืนนี้อย่าให้แผลโดนน้ำเดี๋ยวเราสั่งยาแก้อักเสบกับแก้ปวดให้”
เมลินดาว่าพลางวางอุปกรณ์ทำแผลบนโต๊ะ จากนั้นนางพยาบาลก็เข็นมันออกไป เมื่อม่านกั้นเปิดออกฟ้ารดาเดินไปยืนข้างเตียง เธอหันไปบอกเมลินดาก่อนถอนสายตากลับมาทางคนเจ็บ
“ขอบคุณมากนะคะ คุณหมอ”
“ไม่เป็นไรค่ะหน้าที่เมย์อยู่แล้ว ฝากคุณฟ้าดูแลวีให้กินยาตรงเวลาด้วยนะคะ”
สองสาวประสานยิ้มให้กัน และเป็นเมลินดาเองที่ขอตัวออกไป เพราะเดาออกว่าปฐวีต้องการเวลาคุยกับฟ้ารดาลำพัง หล่อนจึง ไม่อยากเป็นส่วนเกิน
เมื่อเมลินดาไม่อยู่ ฟ้ารดาก็เอื้อมไปกุมมือปฐวีไว้ นัยน์ตาแดงก่ำมองเขาอย่างรู้สึกผิด ถ้าปฐวีไม่ทำตัวเป็นจระเข้ขวางคลองเข้ามายุ่งกับคดี
