บทที่ 3 ทำตัวไม่ถูก
2136 คำ
ช่วงนี้เธอไม่ได้โฟกัสเรื่องภายนอกมากเท่าไหร่ เพราะช่วงเปิดเทอมขึ้นปีสองอาจารย์ค่อนข้างที่จะเน้นเรื่องเรียน เธอจึงไม่ได้สังเกตว่าคนอื่นมองเธอยังไงในช่วงหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา ทั้งเรียนหนักและรับงานรับน้องปีหนึ่งที่เสร็จสิ้นไปอย่างเหนื่อยกาย และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ปกติของเธอ แต่ก็ไม่ปกติสำหรับใครบางคน...
"ไฟ! แม่บอกให้เอาข้าวไปเสิร์ฟให้ปิ่นหน่อย ไม่เห็นเหรอว่าแม่ยุ่งอยู่น่ะ"
เสียงของป้าออยดังขึ้น วันนี้เธอเลือกฝากท้องไว้ที่ร้านป้าออย ในวันเสาร์เพราะดูเหมือนว่าแม่ของเมย์จะเลิกส่งข้างส่งน้ำให้เธอตลอดช่วงหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา ถามว่าเธอแคร์ไหมตอบได้เลยว่าไม่แคร์ สงสัยยัยเมย์คงกรอกหูใส่แม่ตัวเองเกี่ยวกับเธอเป็นที่เรียบร้อย
และช่วงหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาเธอก็ไม่ได้รอเมย์อีก เช้าปุ๊บเธอก็รีบเดินผ่านหน้าบ้านยัยนั้นไปขึ้นรถสองแถวทันที
ส่วนคนที่แปลก... คงเป็นไฟที่เธอเจอหน้าทีไรก็เอาแต่หลบหน้าหลบตาไม่เลิก
เป็นบ้าหรือไง -_-!
คนตัวเล็กมองไปยังร่างสูงที่มักจะเข้ามาช่วยแม่เขาเสิร์ฟข้าวให้ลูกค้าเฉพาะช่วงเสาร์และอาทิตย์ ใบหน้าหล่อถึงจะเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อที่ไหลซึมออกมาข้างขมับ แต่นั่นก็ไม่ได้ลดความดูดีของเขาลงแม้แต่น้อย ผมยาวๆ ก็ถูกมัดรวบไว้ทางด้านหลังเผยใบหน้าเปลือยๆ ให้ดูเป็นขวัญตาของเธอ
"ผมไม่ว่าง ช่วยเสิร์ฟข้าวโต๊ะอื่นอยู่ แม่เอาไปเสิร์ฟก่อนเลย" เขาที่ไม่เห็นว่าจะเอาข้าวไปเสิร์ฟที่โต๊ะไหนได้แต่เดินวนเวียนอยู่แถวโต๊ะลูกค้า โดยหลีกเลี่ยงที่จะเดินมายังโต๊ะของเธอ จนโดนแม่เขาบ่นอีกชุดใหญ่
"ไม่เห็นเหรอว่าแม่ผัดข้าวให้อีกคนอยู่ เอาไปให้ปิ่นเดี๋ยวนี้" ป้าออยไม่พูดเปล่ายังยกตะหลิวที่มีควันร้อนๆ ชี้มาอย่างเขาอย่างคาดโทษ สีหน้าบ่งบอกได้ว่าถ้าเขาไม่เอามาเสิร์ฟให้เธออีกห้านาทีมันจะปลิวไปอยู่ที่หัวเขาอย่างแน่นอน
ร่างสูงเห็นแบบนั้นถึงกับขนลุกซู่ รีบยกข้าวผัดที่เธอสั่งไว้เมื่อ 15 นาทีที่แล้ว มาเสิร์ฟให้อย่างไม่เต็มใจนัก อีกทั้งยังไม่มองหน้าเธออีก
มันจะอะไรขนาดนั้น เธอเป็นลูกค้านะ ทำหน้าให้มันดีๆ ไม่ได้หรือไง : (
คนตัวเล็กไม่อยากเสวนากับเขาเลยเลิกที่จะทานข้าวไปอย่างเงียบๆ ข้าวผัดทะเลคืออาหารจานโปรดที่เธอสามารถทานได้ทุกวัน บางวันก็มีกะเพราบ้าง แต่ถ้าให้เลือกระหว่างข้าวผัดกับกะเพราเธอคงเลือกอย่างแรก เพราะเธอไอเลิฟข้าวผัด Forever
ปิ่นมุกทานไปได้ไม่กี่คำก็พึ่งจะนึกได้ว่าลืมหยิบแก้วน้ำมาด้วย แต่ไม่ทันที่จะได้ลุกออกจากโต๊ะ แก้วน้ำพร้อมกับน้ำแข็งก็ถูกวางไว้ต่อหน้าเธอ คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นก็พบเข้ากับแผ่นหลังกว้างที่เดินหันหลังให้เธอไปเสียแล้ว...
แปลกคนจริงๆ อะไรของเขา ทำเหมือนหลบหน้ากันแบบนี้มันคืออะไร เพราะมองแผ่นหลังกว้างที่เดินไปนั่งหลังเคาน์เตอร์ มีบ้างที่เขายกข้าวไปเสิร์ฟให้โต๊ะอื่นๆ แต่ก็เลี่ยงที่จะเดินมายังโต๊ะของเธอ จงใจหลีกเลี่ยงจนปิ่นมุกเริ่มจะหมั่นไส้เขาให้แล้ว
"ป้าออยคะ ปิ่นขอน้ำซุปเพิ่มด้วยนะคะ" ปกติเธอชอบทานน้ำซุปกับข้าวผัดอยู่แล้ว แต่วันนี้อยากกินมันเป็นพิเศษ!!
และมันก็เป็นไปตามคาดป้าออยเป็นคนให้ไฟเอามันมาเสริฟให้กับเธอ น้ำซุปร้อนๆ วางลงตรงหน้าของเธอ แต่เมื่อหันไปมองแก้วน้ำของตัวเองก็พบว่าน้ำแข็งหมดเช่นเดียวกัน
"น้ำแข็งหมดด้วย เอาให้หน่อยได้ไหม" คนตัวเล็กเงยหน้ามองเขาเล็กน้อย เพราะปกติทางร้านจะมีน้ำดื่มให้บริการตัวเอง แต่กรณีของเธอแค่อยากแกล้งคนแถวนี้ที่ทำตัวเก็กขรึมกับเธออยู่ได้
ตามจริงเธอแค่แหย่เขาเล่น คนอย่างไฟมันจะทำให้เธอหรือไง... คงฝันกลางวัน
"เรื่องมาก.." เขาพูดแค่นั้นก่อนจะหยิบแก้วของเธอไปเติมน้ำแข็งบวกกับน้ำอีกหนึ่งขวด นี่คงไม่ได้ประชดเธอใช่ไหม ให้มาเสียขวดใหญ่เลย ทำคนตัวเล็กได้แต่อึ้งกับปฏิกิริยาของเขา
นี่ฝันใช่ปะ? คนแบบไฟเนี่ยนะจะทำแบบนี้ให้เธอ นึกว่าต้องรอถึงชาติหน้าเสียอีก
เธอยกไหล่อยางปลงๆ สงสัยคงต้องทำบุญเพิ่มเพราะใช้ไปกับไฟวันนี้หมดแล้ว เธอทานข้าวไปเงียบๆ โดยไม่รบกวนใครอีก จนกระทั่งลูกค้าภายในร้านต่างทยอยออกจากร้านไป เธอที่ทานเสร็จก็รีบยกจานข้าวไปวางไว้บนซิงค์ แล้ววางเงินจำนวนห้าสิบบาทไว้บนโต๊ะอย่างเคย
"ไฟทอนให้ปิ่นอีก 20 บาท" ป้าออยที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากนั้น บอกลูกชายที่ยืนอยู่ใกล้เธอมากกว่าให้ทอนตังค์ให้เธอด้วย
"ข้าวผัดทะเลมัน 50 บาทไม่ใช่เหรอแม่" เขาเอ่ยถามคนเป็นแม่อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ หรือแม่เขาคิดผิด?
"แม่คิดหนูปิ่นแค่ 30 ก็พอ ทอนให้ด้วย"
"ป้าคะ ไม่เป็นไรค่ะ หนูเกรงใจ" เพราะเกรงใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเลยคิดจะไม่รับตังค์ทอน ทุกวันนี้ป้าออยลดแลกแจกแถมให้กับเธอจนลูกค้าคนอื่นหมั่นไส้แล้วเนี่ย แต่เขากลับยัดแบงก์ยี่สิบเข้ามาในมือเธอทันที
"แม่บอกเท่าไหนก็เท่านั้นดิ๊ อย่าเรื่องมาก"
"ขอบใจ" คนตัวเล็กเอ่ยบอกเขาอย่างงงๆ ปกติหมอนี่มันต้องขัดแม่เขาสิ แทบจะนับครั้งได้มั้งที่เขายอมทอนตังค์ให้เธอหลังจากที่แม่เขาบอกว่าลดราคาให้
ไฟมักจะไม่พอใจอยู่เสมอเวลาเธอได้ของแถม หรือสิทธิพิเศษจากแม่ของเขา วันนี้มาแปลกชะมัด
ไม่สิ... เขาทำตัวแปลกมาหนึ่งสัปดาห์แล้วต่างหาก กินยาลืมเขย่าขวดมาหรือไง -_-!
คนตัวเล็กไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้นก็หันหลังเดินออกจากร้านป้าออยทันที ตอนนี้บ่ายสองโมงกว่าๆ คนในร้านก็มีไม่เยอะเท่าไหร่ ไฟจึงใช้โอกาสนี้เดินตามหลังเธอมา
"ปิ่นเดี๋ยวดิ" ร่างสูงเรียกปิ่นมุกก่อนที่เธอจะได้เดินไปไหนไกลมากกว่านี้
"มีอะไร" คนตัวเล็กชะงักปลายเท้าทันทีที่ได้ยินเขาเรียกชื่อเธอ นี่เธอหูฝาดหรือเปล่าที่ได้ยินเขาเรียกชื่อเล่นของเธอ ปกติเขามักจะใช้คำที่ใช้แทนชื่อเธอเสียมากกว่า มันแปลกจริงๆ จนเธอเริ่มจะประหม่ากับอาการของเขาแล้ว
"ขอคุยด้วยหน่อย" เมื่อร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าก็เอ่ยบอกกับเธอเสียงแผ่ว
"คุย? นายเนี่ยนะมีเรื่องคุยกับฉัน" ปิ่นมุกได้แต่ขมวดคิ้วมุ่น ร้อยวันพันปีเขาไม่เคยที่จะขอคุยกับเธอเลย
"เออดิ คุยไม่ได้หรือไง" เขาเองก็ส่งสีหน้านิ่วคิ้วขมวดมาให้เธออีกเช่นเดียวกัน
"ก็ได้.." แปลกๆ นะนายน่ะ ถ้าคุยเรื่องยัยเมย์อีกเธอจะตีเขาให้หนักเลยคอยดู
ไฟเดินนำเธอไปยังริมฟุตบาทที่อยู่ถัดจากร้านแม่เขาพอสมควร สงสัยไม่อยากให้ใครสังเกตเห็นถึงได้พาเธอมาคุยในที่ที่ห่างผู้คนขนาดนี้
"ฉันคิดว่าเธอควรเลิกว่ะ" เขาเอ่ยเสียงเรียบในตอนที่ขายาวๆ หยุดเดิน ไฟยังคงหันหลังให้เธอขณะที่พูดประโยคนั้นออกมา
"เลิก? เลิกอะไร"คนตัวเล็กขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด
เลิกอะไรของเขา? หรือบอกให้เธอเลิกกินข้าวร้านแม่เขา?
"สิ่งที่เธอคิดไง เธอคิดอะไรอยู่ก็ขอให้เลิกไปเลย" เขาหันกลับมาจ้องหน้าเธอด้วยใบหน้าเคร่งเครียด อย่างกับเธอทำอะไรให้เขาไม่พอใจนั่นแหละ
"แล้วนายคิดว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ล่ะ" นี่ไม่อยากจะกวนตีนเขาหรอกนะ แต่เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าเขาพูดถึงเรื่องอะไรกันแน่ ไม่เจอกันหนึ่งสัปดาห์ประสาทกลับแล้วเหรอ?
"เธอรู้ตัวเองก็อย่ามาถามฉันดิ" เขาจิ๊ปากอย่างคนขัดใจ เมื่อคนตัวเล็กทำตัวไม่ได้ดั่งใจเขาไปเสียทุกอย่าง
"อะไรของนาย" ปิ่นมุกขมวดคิ้วทำสีหน้างงงวยไปให้เขา ใบหน้าใสซื่ออยู่ในสายตาเขา ดวงตากลมโตของเธอสะท้อนใบหน้าเขาอยู่ในนั้น ริมฝีปากจิ้มลิ้มสีชมพูอมมันนิดๆ เพราะเพิ่งทานข้าวเสร็จ ทำไฟเผลอมองอย่างไม่ตั้งใจ จนต้องสะบัดหน้าไล่ความคิดบ้าๆ ออกไป
'ในสมองก็พยายามคิดว่าเขาไม่ได้ชอบยัยนี่!! เขาชอบเพื่อนเธอเท่านั้น!'
เขาสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆ ก่อนจะพยายามทำตัวให้นิ่งที่สุด โดยไม่สบตากับเธอเพื่อจินตนาการไปถึงอะไรบางอย่างในหัวที่สารเคมีในนั้นมันบอกให้เขามองแต่หน้าสวยๆ ของยัยนี่
"โอเค ฉันคิดว่าฉันก็ไม่ใช่คนดีอะไรมากไง ที่จะรับรักคนที่ฉันไม่ได้ชอบ เลิกชอบฉันได้ก็เลิกไปเลย"
"ห๊ะ?"
ปิ่นมุกอุทานในลำคอทันทีที่เขาพูดจบ นึกว่าตัวเองหูฝาดที่ได้ยินอะไรแบบนี้
นี่เขามโนเก่งอะไรขนาดนั้น! ถ้าเกิดเป็นเรื่องเมื่อสัปดาห์ที่แล้วเธอแค่แกล้งเขาเล่นเฉยๆ ไม่ได้ชอบเขาจริงอะไรเลยนะ แต่นี่ไอ้บ้าไฟมันคิดว่าเธอชอบเขาจริงๆ งั้นเหรอ?
โอเคถึงเขาจะหน้าตาหล่อเอาเรื่องตรงตามสเปกเธอทุกอย่าง แต่ก็ใช่ว่าเธอจะชอบเขาเสียหน่อย นิสัยเขามันทำเธอชอบไม่ลง : (
"ฉันบอกให้เธอตัดใจจากฉันไง ยัยเผือก ฉันคงเป็นแฟนกับคนที่ไม่ชอบไม่ได้ว่ะ เธอทำให้ฉันลำบากใจที่จะชอบคนอื่นไม่รู้เหรอ มันหงุดหงิดเวลาคิดว่ามีใครชอบฉันอยู่แล้วมันก็เป็นเธอ ตัดใจเลยนะ"
เรื่องที่เธอชอบเขา มันทำให้เขาเอากลับไปคิดจนนอนแทบไม่หลับ ตลอดหนึ่งสัปดาห์มานี่ก็คอยหลบหน้าเธอ เพราะกลัวว่าปิ่นมุกจะเข้ามาจีบเขา
ตอนนี้ไฟไม่พร้อมรับรักใครที่ไม่ได้ชอบทั้งนั้น และนั่นก็ทำให้ใจเขาแทบไม่สงบ ยัยเผือกกล้าดียังไงมาทำให้ใจเขาปั่นป่วนไม่เป็นตัวของตัวเองขนาดนี้ เขาไม่เคยเสียอาการให้ใคร แต่เมื่อลองมานั่งคิดคนเดียวเขาคงไม่พอใจนั่นแหละที่เธอชอบเขา ใช่! มันต้องเป็นแบบนั้นนั่นแหละ
หงุดหงิดจนอยากให้เธอเลิกชอบเขาเสียเดี๋ยวนี้!
ส่วนปิ่นมุกได้แต่ส่ายหน้าให้คนตัวสูงอย่างเอือมระอากับการคิดเองเออเองของเขา
"ถ้าบอกว่าไม่ตัดใจล่ะ" จะให้เธอตัดใจจากคนที่ไม่ได้ชอบยังไงก่อน บ้าปะ!
แต่คำพูดของเธอกลับทำเขาเม้มปากอย่างคนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ แก้มเขาขึ้นริ้วสีแดงเจือจาง ตัดกับผิวขาวอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่ร่างกำยำจะสะบัดใบหน้าไปมาเพื่อไล่อาการบางอย่างออกไป
"งั้นก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน" เขาทำสีหน้าเคร่งขรึมให้เธอหลังจากนั้น ชักสีหน้าเคืองๆ ไปให้ก่อนจะเดินเฉียดไหล่ของเธอกลับไปยังร้านแม่เขาทันที
ใจร้ายงั้นเหรอ? เรื่องของเขาเลย ปกติก็ไม่เคยใจดีกับเธออยู่แล้วนี่นา จะร้ายเพิ่มแค่ไหนก็เรื่องของเขาเลยแล้วกัน หมอนี่ชักไปกันใหญ่มโนไม่เลิกเลยสิท่า
แล้วอาการหน้าแดงของเขานี่มันโกรธเธอเหรอ? แล้วคิดว่าเธอพอใจเขามากมั้ง มีเรื่องชวนปวดหัวไม่เลิกเลย : (แม่งเดี๋ยวก็แกล้งว่าชอบเสียให้เข็ด!!
.
- ผู้เขียน
