23
ว่าที่สามี
ปรายฟ้าเดินนำร่างสูงไปยังครัวสำหรับประกอบอาหารให้ผู้เข้าพัก ซึ่งอยู่ด้านหลังเรือนต้อนรับ เสียงน้ำไหลกล่อมประสานกับเสียงหรีดหริ่งเรไรที่ไม่ถือว่าดังระงมจนน่ารำคาญ ปราบต์เงยมองผืนฟ้าเบื้องบนที่ได้แสงดาวทอระยับ รู้สึกราวกับเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีจนไม่รู้ว่านานเท่าใดที่ได้เห็นดาวเกลื่อนเต็มฟ้าขนาดนี้ ดวงตาคมเบือนกลับมามองร่างเล็กที่เดินนำอย่างไม่เร่งรีบ ก่อนเสียงเข้มเอ่ยขจัดความเงียบระหว่างเขาและเธอ
“ผมถามอะไรหน่อยสิปรายฟ้า”
“อะไรคะ?” เสียงเล็กถามกลับโดยไม่หยุดเดินหรือเหลียวไปมอง
“คุณแต่งงานกับผมได้ไหม”
ปลายเท้าที่จ้ำผ่านลานโล่งกว้างหยุดกึกทันควัน ส่งผลให้คนที่เดินตามมาชนเข้ากับแผ่นหลังเต็มแรง ร่างบางเกือบเสียหลักล้ม แต่เขาดึงไหล่เธอไว้ทั้งสองข้าง
“เมื่อกี้ได้ยินไม่ถนัด คุณถามว่าอะไรนะคะ” ปรายฟ้าดึงตัวเองจากการเกาะกุมของเขาแล้วเหลียวกลับมาถาม
“แต่งงานกับผมได้ไหม ผมอยากรับ
