เด็กแฝดคนนั้นเป็นลูกของท่านประธาน (คนซึน)

ผมเพอร์เฟกต์กว่า

24

ผมเพอร์เฟกต์กว่า

ผู้บริหารหนุ่มตั้งนาฬิกาปลุกไว้ที่หกโมงครึ่ง บรรยากาศหนาวเย็นผสานไปกับเสียงลำธารไหลรินฟินจนอยากนอนต่ออีกสักชั่วโมง แต่เมื่อคิดถึงหน้าสองแฝดความตื่นตัวก็มาเยือนโดยฉับพลัน อีกอย่างเวลานี้ปรายฟ้าน่าจะตื่นแล้วเช่นกัน

หลังจากล้างหน้าล้างตาแล้วปราบต์ก็มาเดินสำรวจรอบโฮมสเตย์อยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นก็มาป้วนเปี้ยนที่หน้าบ้านหญิงสาว ภายในตัวบ้านมีแสงไฟเปิดสว่างแล้ว ทว่ายังไม่เห็นการเคลื่อนไหวของตัวคน กระทั่งครึ่งชั่วโมงผ่านไปประตูบ้านก็เปิดออกพร้อมด้วยสตรีวัยกลางคนที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนส่งยิ้มตามมาเมื่อจำได้แล้วว่าชายผู้นี้คือใคร

เธอคือปานเดือนมารดาของปรายฟ้าสินะ สตรีวัยห้าสิบแปดปีกระชับผ้าพันคอให้เข้าที่ก่อนเดินมาทักทายชายหนุ่ม

“ปราบต์ลูกชายคนโตของพี่ฐาสินะ”

“สวัสดีครับคุณน้า” สิบนิ้วของชายหนุ่มพนมไหว้ตามมารยาท “ผมมาถึงก็สองทุ่มแล้วเลยไม่ได้มีโอกาสเจอคุณน้า”

“ในที่สุดก็ได