เช้าวันต่อมา
อังเปาลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับอาการงัวเงียและหนักหัวหน่อยๆ เธอบิดขี้เกียจและนั่งแช่อยู่บนเตียง เมื่อวานทำอะไรไว้เธอจำได้หมดไม่เว้นแม้กระทั่งจูบอันดูดดื่ม เสียดายก็แต่ไอ้เด็กบ้านั่นดันมีสติก่อนสตาร์ทเกือบจะได้เรื่องแล้วแต่เด็กนั่นก็ดันดึงสติกลับมาได้รีบผละจูบเธอออกแล้วหนีไป
ส่วนเธอที่เมาเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็หลับไปอย่างง่ายดาย
อังเปาลุกจากที่นอนเดินออกมาในห้องรับแขกกวาดสายตามองหาเจ้าของห้อง แต่ก็เห็นเพียงกระดาษโพสต์อิทแปะติดไว้ที่หลังบานประตูทางออก
‘ผมมีเรียนเช้า ออกไปแล้วล็อกห้องให้ด้วย’
ลายมือสวยดีแฮะ
หญิงสาวถือวิสาสะที่เจ้าของห้องไม่อยู่เดินไปเปิดตู้เย็นดื่มน้ำ แต่ก่อนจะถึงตู้เย็นสายตาเธอก็เหลือบเห็นขนมที่ยื้อแย่งเมื่อวานถูกวางทิ้งไว้ที่เคาท์เตอร์ครัว ใส่ถุงพลาสติกดังเดิมไร้ซึ่งร่องรอยการคิดจะหยิบออกมากิน
“ไหนบอกชอบไง ไม่เห็นจะกินเลยสักนิด”
เธอหยิบขนมมาแกะห่อกินอย่างสบา
