ร่างบางถูกโยนไว้บนโซฟาตัวนุ่มในห้องนั่งเล่น อังเปาแค่นระบายยิ้มขอบคุณทั้งที่ในใจอยากจะฟาดไอ้เด็กตัวดีให้ตายคามือไปเลย เธอเป็นผู้หญิงบอบบางขนาดนี้เขายังกล้าโยน แถมยังโยนจนก้นเธอกระแทกรีโมทโทรทัศน์ที่วางอยู่บนโซฟาอีก
“อย่าให้ถึงทีฉันบ้างนะ ชิ”
คนโมโหพึมพำพลันเฝ้ามองแผ่นหลังรุ่นน้องชายเดินหายเข้าไปในห้องครัว
ใช้เวลาที่อีกคนไม่อยู่ถือวิสาสะเดินสำรวจห้อง เธอลุกขึ้นเดินปร๋อเมื่อมั่นใจว่าอินทรไม่อยู่ในห้องนั่งเล่นแล้ว เดินดูไปเรื่อยๆ จนสายตาไปสะดุดกับรูปภาพหนึ่งที่วางอยู่ในกรอบ เป็นรูปถ่ายของอินทรตอนวัยมัธยมนั่งอยู่บนชิงช้าแห่งหนึ่งในสถานที่ที่ดูเหมือนสวนสาธารณะ
ภาพนี้ดูคุ้นตาเธอยิ่งนัก
“ไหนบอกเจ็บขาไงแล้วลุกเดินทำไม”
ร่างบางสะดุ้งอย่างแรงเมื่ออีกคนเข้ามาแบบไม่ให้สุ้มเสียง
คนเสแสร้งแกล้งทำเดินกะเผลกกลับมานั่งที่โซฟา
“ก็เจ็บน่ะสิ แต่อยากสนใจนายมากกว่าเลยถือโอกาสเยี่ยมชมห้องนายสักหน่อย”
“ถ
