อังเปามัดรวบผมหางม้าขึ้นสูง สวมใส่เสื้อกันหนาวแขนยาวสีดำตัวโคร่ง เปลี่ยนกระโปรงนักศึกษาเป็นกางเกงยีนขาสั้นขาดริ้ว แต่งหน้าพอเป็นพิธีไม่ให้มีใครทักว่าเธอเหมือนศพเดินได้ สวมรองเท้าผ้าใบสีขาวคู่แพงที่แช่ไว้ในตู้เก็บรองเท้าไว้นานเกือบครึ่งปีไม่มีโอกาสได้หยิบออกมาปัดฝุ่นใช้
เดินออกมาถึงหน้าคอนโดก็กวาดสายตามองหาคนที่นัดเธอลงมา ไม่นานก็เจอผู้ชายคนนั้นยืนหันหลังสูบบุหรี่อยู่
“รู้ว่าฉันเกลียดบุหรี่ก็ยังจะสูบ อยากตายหรือไง”
นี่คือคำทักทายแรกที่เธอเอ่ยทักหลังจากไม่ได้เจอเขาเสียนาน พอร์ชกระตุกยิ้มหันมาประจันหน้าเพื่อนสาวคนสวย วางสายตามองอังเปาตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะถอนหายใจ
“มากเกินไปแล้วนะคนสวย ทำไมพอออกไปกับฉันทีไรแต่งตัวชิลทุกทีเลยล่ะ”
“แล้วใครสั่งให้นายมาแบบกะทันหันไม่ทราบ ได้แค่นี้ก็ดีถมไปละ” เธอพูดอย่างเป็นกันเอง
“หึ แต่ไม่เป็นไรเธอทำแบบนี้ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้รู้สึกว่าตัวเองพิเศษ” คนพูด
