Chapter 9 | กอหญ้าไม่ได้ท้องใช่ไหม?
1668 คำ
พราวฟ้าที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กอหญ้านั่งมองสาวตัวเล็ก ๆ ที่เล็กกว่าเธอมาก เธอดูเหมือนเด็กเล็ก ๆ ที่ไม่น่าจะต้องมาเจอชะตากรรมอะไรแบบนี้เลยสักนิด กอหญ้าลืมตาขึ้นมาเห็นพราวฟ้า ก็ยิ้มหวานให้ เธอลุกขึ้นมานั่งนิ่ง ๆ เห็นจานผลไม้มากมายวางอยู่บนโต๊ะ
“ผลไม้ที่สวนหรอคะพี่พราว”
“อันนี้ไม่ใช่จ๊ะ พี่ลงไปซื้อมาเมื่อกี้เอง ทานสิ”
กอหญ้ามองนิ่ง ๆ ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ ก็มันรู้สึกไม่อยากกินจริง ๆ นี่นา พราวฟ้ามองกอหญ้านิ่ง ๆ ก่อนจะลุกเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบจานมะม่วงที่ถูกหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ เอามาวางให้กอหญ้าและคอยแอบมองปฏิกิริยาของเธออย่างตั้งใจ
กอหญ้าเองนั้นเมื่อเห็นมะม่วงกลับรู้สึกอยากอาหารขึ้นมาซะอย่างนั้น เธอหยิบมะม่วงชิ้นโตออกมากัดรสชาติที่ได้ถึงจะไม่เปรี้ยวมากมายแต่ก็มีรสชาติเปรี้ยวแฝงอยู่ เธอทำหน้าเหยเกนิดหน่อย ก่อนจะกัดต่ออย่างอารมณ์ดี กอหญ้าดูทีวีไป พรางหยิบมะม่วงกินไปด้วย โดยที่พราวฟ้าเองก็นั่งอยู่ข้าง ๆ พราวฟ้าที่เห็นกอหญ้ามีอาการแบบนี้เธอจึงหยิบมะม่วงในจานขึ้นมากัดหนึ่งคำ ก็ต้องคายทิ้งเพราะมันเปรี้ยวมากถึงมากที่สุด
ทำไมกอหญ้าถึงทำหน้าว่าเปรี้ยวแค่เล็กน้อยเท่านั้น กอหญ้าหันมามองพราวฟ้าที่คายมะม่วงทิ้ง ตาหยี เธอหัวเราะกับพฤติกรรมของพราวฟ้า
“มันไม่ได้เปรี้ยวขนาดนั้นนะคะพี่พราว”
“สงสัยเพราะพี่ไม่ชอบอะไรเปรี้ยว ๆ ละมั้ง”
“พี่พราวขนาดทำตาหยียังสวยมาก อิจฉาความสวยพี่พราวซะแล้วสิ”
“ทำไมอยู่ ๆ ก็มาชมพี่ละ กอหญ้าเองก็สวยมากนะรู้ตัวไหม”
“ได้ครึ่งหนึ่งพี่พราวก็ดีสิคะ”
“กอหญ้า พี่ถามอะไรหน่อยได้ไหม”
“ได้สิคะ”
“กอหญ้าไม่ได้ท้องใช่ไหม”
มือที่กำลังหยิบมะม่วงอยู่ชะงักกลางอากาศกับคำถามของพราวฟ้าทันที ท้องงั้นหรอ คงไม่ใช่หรอกมั้ง แต่ตั้งแต่เธอมาที่นี่เธอก็รู้สึกว่าวันนั้นของเดือนยังไม่มาเลย ตอนนี้ก็อยู่มาเดือนกว่าแล้ว แต่คงจะไม่ใช่อย่างที่พี่พราวบอกหรอก สมองของเธอตีกันปนเป ก่อนจะตั้งสติหันไปมองพราวฟ้าอีกครั้ง
“ไม่ใช่หรอกค่ะพี่พราว อาจจะเพราะช่วงนี้พักผ่อนน้อยค่ะ”
“แล้ววันนั้นของเดือนมาปกติใช่ไหม”
“มาปกตินะคะ”
โกหกคำโตซะแล้วสิกอหญ้า เธอได้แต่ขอโทษพราวฟ้าในใจหลาย ๆ ครั้ง เธอยิ้มหวานหยิบมะม่วงมากัดอีกครั้ง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องหันมองหาราชันย์กับมังกร ที่ตั้งแต่เธอตื่นมาก็ยังไม่เห็นเขาทั้งคู่เลย
“คุณราชันย์กับคุณมังกรไม่อยู่หรอคะ”
“เห็นว่าออกไปทำธุระด่วนกันนะ พี่ก็ไม่ได้ถามว่าธุระอะไร”
“ตอนค่ำวันนี้กอหญ้าต้องไปทำงานแล้ว พี่พราวจะอยู่คนเดียวได้ไหมคะ”
“ต้องไปอยู่หรอ พี่ไม่อยากให้เราไปสถานที่แบบนั้นเลย”
“ไม่เป็นอะไรเลยค่ะ กอหญ้าเริ่มชินกับที่ทำงานแล้ว พี่กันต์ที่ดูแลที่นั่นก็ดูแลกอหญ้าดีมาก ๆ”
“ไม่ต้องห่วงพี่หรอกนะ เดี๋ยวเฮียกลับมาพี่ก็กลับแล้ว”
ทั้งคู่นั่งคุยกันอย่างออกรสออกชาติ ถึงแม้จะเพิ่งได้รู้จักกัน แต่กลับเหมือนว่ารู้จักกันมานานหลายปี พราวฟ้าเองก็เห็นว่ากอหญ้านั้นเป็นเหมือนน้องสาวแท้ ๆ
"พราวฟ้า"
"เฮียมาแล้วหรอ จัดการธุระเรียบร้อยแล้วหรอคะ"
"อืม เดี๋ยววันนี้เราต้องกลับไร่แล้วนะ"
"ค่ะ พราวบอกน้องแล้ว"
"กอหญ้าเอาเบอร์เฮียกับพราวไว้นะ ถ้าไอ้ราชันย์มันรังแกอะไรโทรหาเฮียได้ตลอด"
"กอหญ้าต้องเรียกว่าเฮียใช่ไหมคะ อิอิ"
"เรียกอะไรก็ได้ ไม่ใช่คุณก็พอ มันดูห่างเหินไป ฮ่า ฮ่า"
ทั้งสามคนคุยกันอีกเล็กน้อย เธอก็เดินออกมาส่งพราวฟ้ากับมังกรที่กำลังจะกลับไร่มังกร เมื่อทั้งคู่กลับไปแล้วสมองของเธอก็เริ่มทำงานทันที กอหญ้ารีบเดินเข้าห้องไปหยิบกระเป๋าและมือถือ ก่อนจะรีบออกไปยังร้านขายยา ที่จำได้ว่ามีอยู่แถว ๆ นี้
"รับอะไรดีคะ"
"ขอที่ตรวจครรภ์ค่ะ"
"อย่างเดียวนะคะ นี่ค่ะ"
"ขออีกยี่ห้อด้วยค่ะ"
"ได้ค่ะ เป็นสองชิ้นนะคะ"
"เท่าไหร่คะ"
เมื่อเธอได้ของที่ต้องการ จัดการจ่ายเงินเรียบร้อยก็เดินออกจากร้านขายยาทันที เธอเดินมาเรื่อยเรื่อยจนมาถึงสวนสาธารณะที่ไม่ห่างจากคอนโดมากนัก เธอนั่งลงบนเก้าอี้ มองดูผู้คนมากมายเดินไปมาอย่างเหม่อลอย มือเล็ก ๆ กำถุงยาในมือแน่น
เธอกลับมาที่ห้องก็พบว่าราชันย์ยังไม่ได้กลับมา เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ หยิบถุงที่ตรวจครรภ์ออกมายืนมองอย่างคนเหม่อลอย ในใจคิดฟุ้งซ่านว่าถ้าหากผลที่ออกมาว่าเธอท้องเธอจะทำยังไง ในเมื่อราชันย์แสดงเจตจำนงชัดเจนว่าสถานะของพวกเราคืออะไร
เธอยืนคิดด้วยความฟุ้งซ่านสักพัก ก็หยิบที่ตรวจครรภ์ทั้งสองอันออกมาเดิมทีเธอจะเอาไว้ตรวจตอนเช้า แต่ในใจกลับฟุ้งซ่านอย่างบอกไม่ถูก ทำให้เธอตัดสินใจที่จะตรวจตอนนี้ทั้งสองอันพร้อมกันทันที เธอจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อย ก่อนจะนั่งนิ่ง ๆ รอดูผลบนแผ่นที่เธอวางไว้อย่างใจจดใจจ่อ ขีดแรกที่ขึ้นมาทำเอาเธอหายใจไม่ทั่วท้อง แต่เธอกลับต้องลืมหายใจทันทีเมื่อมีขีดที่สองจาง ๆ โผล่มาให้เธอเห็น
เธอหน้าชาราวกับว่ามีมือนับพันตบมาที่ใบหน้าของเธอแรง ๆ ที่เห็นขีดจาง ๆ นั่น เธอรีบหันไปดูอีกอันที่เธอวางทิ้งไว้ ก็พบว่าขึ้นสองขีดจาง ๆ เหมือนกัน เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ความตื่นเต้นที่ลุ้นว่าสิ่งที่คิดมันจะไม่เป็นจริง พังทลายลงมาราวกับกระจกที่ถูกทุบจนแตกละเอียดพังทลายลงมาอย่างรวดเร็ว สิ่งที่เธอกลัวมากที่สุดกำลังเกิดขึ้นกับเธอ
ยิ่งเธอนึกถึงภาพของราชันย์ยิ่งทำให้เธอจินตนาการว่า ถ้าหากราชันย์รู้ว่าเธอท้องเขาจะต้องให้เธอไปเอาออกแน่ ๆ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกกลัวเข้าไปอีก และตัดสินใจว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับราชันย์แน่ ๆ
"อดทนหน่อยนะกอหญ้า อีกแค่เดือนกว่า ๆ อดทนไว้ เธอไม่เป็นไรหรอก"
เธอสะบัดความคิดทั้งหมดออกจากหัว ลุกขึ้นจัดการอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงานที่กาสิโน ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะไม่เคยชอบเลยก็ตาม แต่เมื่อทำงานไปเรื่อยเรื่อยเธอกลับรู้สึกว่าที่นี่ก็น่าสนุกดีเหมือนกัน เป็นสถานที่ที่ทำให้เธอได้เปิดโลกใหม่หากไม่มีเรื่องของพ่อเข้ามาเกี่ยวข้องเธอคงไม่รู้ว่าบนโลกใบนี้มีสถานที่หลายสถานที่ที่เธอไม่เคยได้ไป
"กอหญ้าไม่ได้มาหลายวันมีลูกค้าถามถึงเยอะเลย"
"ขอโทษด้วยนะขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้มาช่วยงานพี่กันต์เลย"
"ไม่เป็นไรเลย เดี๋ยววันนี้พี่ไปส่งนะ พี่ไม่อยากให้นั่งTaxyกลับมันอันตรายพี่เป็นห่วง"
"ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ กอหญ้าเกรงใจ"
"ไม่ต้องเกรงใจพี่เลย ถ้าเป็นไปได้พี่ก็อยากจะดูแลกอหญ้าให้มากกว่านี้ด้วยซ้ำ"
"หมายความว่าไงคะ"
"หมายความว่าพี่ชอบกอหญ้าไงครับ อยากดูแลให้มากกว่านี้ ถ้ามีโอกาส"
"คือ.."
"กอหญ้าอย่าเพิ่งรีบปฏิเสธพี่เลยนะ พี่จริงจังมาก"
"กอหญ้าขอโทษด้วยนะคะพี่กันต์ ขอบคุณมาก ๆ สำหรับความรู้สึกดี ๆ แต่กอหญ้ามีแฟนแล้วค่ะ"
"กอหญ้ามีแล้วจริง ๆ หรอ ถ้ามีแฟนจริง ๆ แฟนคงไม่ให้กอหญ้าที่ทั้งสวยทั้งน่ารักแบบนี้มาเดินทางไปกลับด้วยTaxyทุกวันหรอก"
"พี่กันต์ไม่เชื่อไม่เป็นไร แต่กอหญ้าอยากบอกว่ามีแฟนแล้วจริง ๆ ค่ะ"
"อย่าโกหกพี่เลย พี่ไม่ใช่สเปกกอหญ้าหรอ ถึงรีบปฏิเสธพี่แบบนี้"
"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ คือว่า.."
"ถ้าอย่างนั้น ให้โอกาสพี่ได้ไหม"
"พี่กันต์อย่าทำให้กอหญ้าลำบากใจเลยนะคะ"
"แค่ลอง พี่ก็ยังไม่มีโอกาสนั้นหรอ"
พี่กันต์ที่กำลังทำหน้าหงอย ทำให้เธอรู้สึกไม่ดีเอามาก ๆ เธอไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าพี่กันต์นั้นดีกับเธอมากขนาดไหน ถึงแม้ตอนรู้จักกันแรก ๆ เธอจะรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เจ้าชู้มากก็เถอะ แต่เมื่ออยู่ด้วยกันไปนาน ๆ เธอกลับรู้ว่าผู้ชายคนนี้นั้นก็เป็นคนดีคนหนึ่งเลยก็ว่าได้
"กอหญ้า.."
"ทำไมมาอยู่ที่นี่ละปอร์เช่"
"เราต้องถามเธอมากกว่า มาทำอะไรที่นี่"
กอหญ้าที่เห็นปอร์เช่นั้น ก็นึกแผนดี ๆ เพื่อที่จะตัดไฟพี่กันต์ออก ไม่ใช่ว่าเธอนั้นไม่ชอบพี่กันต์ แต่เธอไม่อยากให้เขาต้องมามีส่วนพัวพันกับเรื่องของเธอ เธอเองไม่ได้ใสสะอาดเหมือนที่เขาเห็น
"คนนี้คือใครหรอ กอหญ้า"
"พี่กันต์ .. คนนี้แฟนกอหญ้าเองค่ะ"
"แฟน!"
"แฟน!"
- ผู้เขียน
