23
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมเขาไปทำงานฉันอยู่ห้อง บางวันแทบไม่ได้คุยกัน เขากลับดึกตื่นเช้า ส่วนฉันนอนเร็วตื่นสาย แต่เขาก็หวานขึ้นนะมีซื้อดอกมงดอกไม้มาให้ด้วย คิดว่าชาตินี้จะไม่ได้ดอกไม้จากเขาซะแล้ว นอกจากวันแต่งงาน
เขาน่ารักขึ้นมากนะ ไม่ค่อยเย็นชาใส่เหมือนเดิมแต่ก็ยังเย็นชาตามนิสัยของเขา ส่วนข้อมือฉันก็ดูแลอย่างดีสั่งให้คนพาไปหาหมอที่นี่ด้วย พรุ่งนี้หมอก็นัดอีกแล้ว มันดีขึ้นมากๆ แล้วล่ะ แต่ก็ยังทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
ฉันหยิบมือถือขึ้นโทรหาคนที่กำลังคิดถึงมากๆ
"ว่าไง" ไม่นานปลายสายก็รับ เอ่ยเสียงทุ้มมาตามสาย
"ทานข้าวรึยังคะ" ฉันถามอย่างเป็นห่วง นี่ก็เที่ยงกว่าๆ แล้ว กลัวว่าคนตัวโตจะไม่ยอมกินข้าวเอาแต่ทำงาน เขาน่ะบ้างานจะตาย
"กินแล้ว เราล่ะ"
"ยังเลย คิดถึงพี่คอปเลยโทรหาก่อนค่อยออกไปกิน" ทั้งตอบทั้งเขินไม่รู้จะเขินอะไร กับแค่เขาใช้คำว่า เรา กับฉัน
"ออกไปกินไหน" เ
