16 ไปได้ซักที
1512 คำ
“เฮ้อ!!อะไรนักหนาวะ”
ลีโอลุกจากเตียงอย่างหงุดหงิด เดินโทงๆไปเอาผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวแล้วเดินไปเปิดประตู ต่างจากจูนที่รีบลุกวิ่งเข้าไปแอบในห้องน้ำ ใจดวงน้อยเต้นแรงไม่หยุด กลัวพี่สาวมาเจอ
แอ้ด!!
“อ้าวยังไม่ตื่นเหรอ ฉันเอากาแฟกับขนมมาให้หนะ”
แจนยืนถือถาดกาแฟกับขนมระบายยิ้มกว้างอยู่ที่หน้าห้องพักของเขา
“ขอบใจ”
ลีโอรีบรับถาดเตรียมปิดประตู
“เอ่อ คุณพ่อกับคุณแม่ให้เรียกนายไปทานมื้อเช้าด้วย อาบน้ำแต่งตัวแล้วตามไปนะ”
แจนรีบเรียกไว้ก่อนที่ลีโอจะทันได้ปิดประตู
“บอกพ่อกับแม่เธอด้วยฉันไม่ทานมื้อเช้า ฉันจะนอนต่ออีกหน่อยไม่ต้องให้ใครมารบกวน”
แจนได้แต่พยักหน้ารับ แล้วเดินหงอยกลับไปที่บ้านหลังใหญ่
“จูนกลับนะ”
พอกลับเข้ามาในห้องจูนก็แต่งตัวเสร็จแล้ว ไวกว่าลิงซะอีก ลีโอไม่ได้ห้ามอะไรมองดูจูนที่ค่อยๆแง้มประตูออก มองซ้ายทีขวาทีอย่างหวาดระแวง ก่อนจะค่อยๆทำตัวลีบๆออกจากห้องเขาไปอย่างเนียนๆ
“จูนไปไหนมาแต่เช้า”
ยังไม่ทันจะก้าวขาขึนบันได แจนก็รีบเรียกถามแล้ว จูนตกใจจนหน้าร้อนผ่าวเหงื่อเม็ดเล็กๆซึมเต็มกรอบหน้า ก่อนจะหันมายื้มเจื่อนๆให้พี่สาว
“พอดีจูนเห็นว่าอากาศตอนเช้ากำลังดี ก็เลยออกไปสูดอากาศหนะค่ะ ว่าแต่พี่แจนก็ตื่นเช้าเหมือนกันนะคะ”
เธอตอบพี่สาวพร้อมถามกลับบ้าง
“พี่ตื่นมาชงกาแฟให้ลีโอหนะ เอาไปให้ที่ห้องพักพึ่งกลับมาเมื่อกี้เหมือนกัน”
จูนพยักหน้าน้อยๆรับรู้
“อ้อ งั้นจูนขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ เหนียวตัวมากเลย”
“จ๊ะ แล้วรีบลงมาทานมือเช้านะ”
“ค่ะพี่แจน”
จูนเดินขึ้นห้องตัวเองไปพร้อมกับความรู้สึกผิด สงสารพี่สาวก็สงสาร ไม่รู้จะทำไงแล้วกับปัญหานี้
ก๊อกๆๆ
“จูน พี่เข้าไปได้มั้ย”
เสียงเคาะเรียกจากด้านนอก ในขณะที่จูนกำลังเป่าผมอยู่
แอ้ด!!
“พี่แจนมีอะไรคะ จูนเป่าผมอยู่แต่ใกล้เสร็จแล้ว”
จูนเดินมาเปิดประตูให้พี่สาว แล้วกลับไปนั่งเป่าผมต่อ
“พี่อยากถามเรื่องของลีโอหนะ จูนเป็นน้องรหัสลีโอ ก็คงจะรู้จักกันระดับนึง อยู่ที่มหาลัยลีโอเป็นคนยังไงเหรอ”
แจนชวนเม้าท์มอยตามประสาผู้หญิง
“ก็ไม่ค่อยพูดค่ะนิ่งๆดุๆ”
จูนเล่าให้พี่สาวฟัง
“ใช่เหรอ แล้วเรื่องผู้หญิงละมีมั้ย”
แจนยังถามต่อ
“มีคนชอบพี่ลีโอเยอะมากค่ะ แต่ก็ไม่เคยเห็นพี่คบใคร พี่ไม่ชอบการผูกมัดค่ะเห็นบอกแบบนั้น”
จูนบอกพี่สาวอย่างไม่ปิดบัง
“ใช่ม๊ะ แต่พี่ถูกใจลีโอมากอะ จูนน้องรักช่วยพี่หน่อยนะ”
แจนอ้อนน้องสาวอย่างไม่เคยทำมาก่อน คงจะถูกใจลีโอมากนั่นแหละ
“พี่แจนจะให้จูนช่วยยังไงคะ ”
เรื่องแบบนี้จะให้เธอช่วยอะไรได้ จีบคนที่ตัวเองชอบให้พี่สาวงี้เหรอจะบ้าตาย
“ก็ช่วยเป็นหูเป็นตาให้พี่นะสิ คู่รักทางไกลมักจะแพ้คนใกล้ชิด ช่วยดูให้พี่หน่อยว่าลีโอยุ่งอยู่กับใคร และมีใครมายุ่งกับลีโอไหม”
ฟังที่พี่สาวบอกแล้วยิ่งลำบากใจเข้าไปใหญ่ คนที่ยุ่งกับลีโอก็คงเป็นเธอนั่นแหละ
“แต่/นะจูน นะๆๆๆ พี่ขอแค่นี้จริงๆ พี่ถูกใจลีโอมากอ่านะๆๆๆ”
“ก็ได้ๆ จูนจะช่วยดูพี่ลีโอให้เอง”
เมื่อทนลูกตื้อของพี่สาวไม่ไหว จูนก็จำใจรับปาก
“เย้น้องสาวพี่น่ารักทีสุดเลย ตรงไทป์แบบนี้พี่ไม่ปล่อยให้หลุดมือง่ายๆหรอก”
จูนได้แต่ยิ้มให้กับท่าทีของพี่สาว แต่นัยน์ตากลับเศร้าอย่างเห็นได้ชัด รู้แค่ว่ามันกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหานี้ยังไง
“พี่สาว”
สาวน้อยหน้าตาน่ารัก เรียกจูนขณะที่เธอกำลังนั่งเล่นที่หน้าบ้าน
“ว่าไงจ๊ะ”
จูนจำได้ว่าเป็นน้องสาวของลีโอ
“หนูไม่มีเพื่อนค่ะขอนั่งด้วยคน”
ลีอาห์เดินมานั่งลงข้างๆอย่างหงอยๆ
“ได้สิ เรียนอยู่ชั้นไหนแล้วเนี่ย ดูสิหน้าตาน่ารักเชียว”
หน้าตาดีเหมือนพี่ชายนั่นแหละ หล่อและมีเสน่ห์มาก
“ม.6แล้วค่ะ เทอมหน้าก็ขึ้นปี1 ”
สองสาวนั่งคุยกันไป ความจริงอายุของจูนกับลีอาห์ห่างกันแค่ปีเดียว ดูแล้วเหมือนเพื่อนกันซะมากกว่า
ในตอนบ่ายลีโอกับครอบครัวก็เดินทางกลับ ทุกคนไปรอส่งหมด เหลือก็แต่จูนที่ได้แต่ยืนมองจากทีไกลๆ
“ลีโอขึ้นรถสิลูก ถ้ายังไม่อยากกลับจะอยู่เที่ยวกับหนูแจนก่อนก็ได้นะ”
ชุติมาเห็นลูกชายยังไม่อยากขึ้นรถ เลยบอกให้ผู้เป็นลูกอยู่ต่อ ลีโอไม่ตอบแม่แต่รีบก้าวขึ้นรถตู้ไป
“แม่กลับแล้วนะหนูแจน”
หลังจากร่ำลากันเสร็จ รถตู้คันหรูก็ขับออกจากไร่ไป
“ไปได้ซักที”
จูนพูดเบาๆกับตัวเอง จะได้ไม่ต้องลำบากใจอีก
วันต่อมา
“คุณพ่อคะ จูนขอยืมรถคุณพ่อ1วันนะคะ”
จูนขอยืมรถพ่อ เพราะจะไปทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้แต่แรก
“ได้สิลูก ว่าแต่ลูกจะขับไปไหนละ”
ผู้เป็นพ่อถามอย่างเป็นห่วง
“ไปขับรถเล่นแถวนี้ละค่ะ ไหนๆก็ได้กลับมาพักแล้ว”
“ขับดีๆนะลูก แล้วพี่แจนไปด้วยรึเปล่า”
“ไม่ได้ไปค่ะ พี่แจนจะเข้าตัวจังหวัดกับคุณป้าคุณลุง”
อย่างพี่แจนคงไม่ต้องมูแล้วหละ
“งั้นขับรถดีๆนะ พ่อกับแม่จะเข้าบริษัท”
“โอเคค่า!!”
รถราคาแพงขับไปตามวัดหรือสถานที่มูดังๆของจังหวัด รวมๆแล้วก็ประมาณ8ที่จนมาถึงที่สุดท้ายแล้วของวันนี้
“สาธุวันนี้ลูกช้างลูกม้ามาขอความรัก ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยส่งเนื้อคู่มาให้ลูกทีเถอะ ลูกจะไม่ลืมพระคุณเลยเพี้ยง!!”
นี่ก็เป็นที่สุดท้ายแล้ว ขอให้เจอรักแท้ในเร็ววันด้วยเถอะ
“นังหนูเอ้ย”
“คุณยายเรียกหนูเหรอะคะ”
ในระหว่างที่กำลังขอพร ก็มียายแก่ๆเดินเข้ามาหา
“จ๊ะ หนูมาขอเนื้อคู่เหรอจ๊ะ”
“ใช่ค่ะคุณยาย”
ไม่ใช่เรื่องน่าอายที่จะบอก เพราะคนที่มาที่นี่ ถ้าไม่มาขอโชคขอลาภก็ขอเนื้อคู่นั่นแหละ
“หนูเจอแล้วนะ แต่แค่ยังไม่ถึงเวลาแค่นั้นเอง หนูยังมีกรรมเล็กๆน้อยๆ เลยทำให้ยังรักกันไม่ได้”
“ใครเหรอคะคุณยาย คนใกล้ตัวรึเปล่า”
จูนถามอย่างสงสัย
“อันนี้ยายก็บอกไม่ได้ เดี๋ยวซักวันก็รู้เองนั่นแหละ ฮึฮึ ยายไปก่อนนะ”
พูดจบหญิงชราก็เดินจากไปช้าๆ ปล่อยให้จูนงงกับคำพูดของยายต่อไป
1อาทิตย์ต่อมา
“เฮ้อ!!”
แจนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก้มหน้าดูแต่มือถือซ้ำแล้วซ้ำอีก
“เป็นอะไรคะพี่แจน ดูทำหน้าเข้าสิ”
จูนเดินลงมาจากบ้าน ก็เห็นพี่สาวทำหน้าอมทุกข์
ก็ได้แต่ถามอย่างเป็นห่วง
“ก็ลีโอนะสิ ทักไปก็ไม่อ่าน ถึงอ่านก็ไม่ตอบ พี่ไม่รู้จะทำไงแล้ว”
แจนตอบอย่างหงอยๆ มองหน้าจอมือถืออยู่แบบนั้น
“ใจเย็นๆนะคะพี่แจน พี่ลีโออาจจะไม่ค่อยเล่นมือถือก็ได้”
จูนได้แต่พูดปลอบใจ ปกติพี่รหัสก็เป็นคนไม่สนโลกอยู่แล้ว ถ้าเขาไม่อยากคุยจริงๆใครก็บังคับเขาไม่ได้หรอก
“เฮ้อ!!แล้วพี่ต้องทำไงช่วยพี่คิดหน่อยสิ ”
แจนพูดอย่างคนปลงไม่ตก
“ไม่รู้สิคะ พี่ลีโอก็แบบนี้ละค่ะเคยสนใจใครที่ไหน”
ตอบพี่สาวไปตามความจริง
“จูนพี่คิดออกแล้ว พี่จะไปหาลีโอที่บ้าน”
“พี่แจนมันจะดีเหรอคะ”
พี่สาวเป็นคนเงียบๆออกจะเรียบร้อย คิดไงถึงจะไปหาผู้ชายที่บ้าน
“พี่ชอบเขาหนิ พาพี่ไปนะจูน”
เฮ้อ แล้วจะลากเธอไปทำไมอีก
“แต่จูนว่าไม่ดีมั้งคะ”
“นะจูน นะๆๆๆ”
แล้วพี่แจนก็มาไม้นี้อีกแล้ว จะให้เธอไปบ้านผู้ชายเป็นเพื่อนให้ได้ใช่ไหม
- ผู้เขียน
