ทันทีที่ผลักประตูห้องเข้าไป… หัวใจของณัฐณิชาแทบร่วงไปกองกับพื้น
ร่างสูงที่เธอคุ้นเคยกำลังนั่งพิงโซฟาตัวยาวในความมืดสลัว สองมือหนาประสานเข้าหากันแน่น ร่างกายเต็มไปด้วยแรงกดดัน เหมือนคนที่กำลังอดกลั้นบางอย่างอย่างสุดขีด เธอรู้ดีว่าใคร
แม้จะมีเพียงแสงไฟริบหรี่ เธอก็จำเขาได้อย่างไม่ผิดแน่…
เธอทำให้เขาโกรธ ทั้งที่ไม่รับสาย ทั้งที่ไม่ตอบข้อความ เด็กสาวหลับตาลงเบา ๆ สูดลมหายใจลึกอย่างยอมรับชะตากรรม เพราะถึงยังไง… นางบำเรออย่างเธอ ก็ไม่มีสิทธิ์จะอธิบาย ไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไรอยู่แล้ว
แต่ทันทีที่คิดจะก้าวถอย…
หมับ!
ร่างเล็กถูกแรงมหาศาลดึงเข้าสู่อ้อมกอดแกร่ง แรงกอดรัดแน่นหนาจนร่างเธอเกือบหายใจไม่ออก น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลลงมาในทันทีด้วยความสับสน เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ เห็นใบหน้าคมคายซุกอยู่บนซอกคอ ความรู้สึกร้อนผ่าวแผ่กระจายไปทั้งร่าง
“กล้าดียังไง…”
“...”
“กล้าดียังไง… ถึงทำให้ฉันเป็นห่วงขนาด
