บทที่ 5 ขอต้อนรับสู่โลกของผม 2
833 คำ
“หนูหยา ถ้าหนูไม่ต้องการรับงานนี้ ลุงจะให้คนอื่นมาดูแลแพรวาแทน ขออย่างเดียว...อย่าลาออกเลยนะ”
เขารีบเอ่ยขอร้อง หวังว่าจะเป็นหนทางที่ช่วยเปลี่ยนใจทีปต์ได้ ไม่ต้องการให้เงินที่กองอยู่ตรงหน้าหายวับไปทันตา ทั้งที่กำลังจะคว้ามาอยู่ในมือได้
ชนนท์เสียหน้ามากที่พ่อเขาต้องวิงวอนพนักงานตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ทั้งที่ไม่มีความจำเป็น ถึงไม่ได้ร่วมงานกับอิศราคอร์ป เจนวายก็สามารถผงาดขึ้นมาได้ด้วยตัวเอง ไม่มีใครโค่นลงได้
“คุณพ่อครับ ในเมื่อคนเขาไม่อยากอยู่ ก็อย่าไปรั้งเลยครับ”
ชนนท์ยังมีความมั่นใจว่าหากเขาแข็งกร้าวกลับไป อัยยาจะต้องยอมอ่อนข้อเป็นฝ่ายมาง้อเขาเอง เธอคงไม่คิดจะทิ้งบริษัทที่ร่วมสร้างมากับมือไปง่ายๆ ก็แค่ขู่เขาให้กลัวเท่านั้นละ
“แกหุบปากไปเลย!” วิชาญหันมาตวาด ทำเอาชนนท์เม้มปากไม่พอใจ แล้วจึงเอ่ยกับอัยยาต่อว่า “ถือว่าลุงขอก็แล้วกันนะหนูหยา”
“ขอบคุณที่ให้โอกาสหยานะคะ แต่หยาขอยืนยันคำเดิมค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”
“ผมเองก็ขอตัวนะครับ”
ทีปต์พูดจบปุ๊บก็จูงมืออัยยาเดินออกจากห้องไปอย่างองอาจ บนใบหน้าคมเข้มมีเพียงรอยยิ้มเยาะบางๆ ที่จงใจส่งไปยังชนนท์ ราวกับจะเย้ยว่าเขาได้พลาดทำสิ่งที่มีค่าที่สุดหลุดมือไปแล้ว
“พัง! พังหมดแล้ว! เพราะความโง่ของแกคนเดียว”
วิชาญโมโหจนหน้ามืด ทิ้งตัวนั่งอย่างหมดแรง มองลูกชายที่ปรี่เข้ามาช่วยพยุงตัวเขาด้วยความเดือดดาล ก่อนจะออกปากไล่
“ไป! แกไสหัวออกไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้”
ชนนท์กำมือทั้งสองแน่น พยายามระงับโทสะ ข่มความน้อยเนื้อต่ำใจลงไป แล้วพาคนรักออกจากห้องทำงานของท่านเงียบๆ
พ่อไม่เคยเห็นว่าเขาดีเลย...
ในสายตาท่าน เขาเป็นลูกชายแท้ๆ แต่กลับสู้ผู้หญิงอย่างอัยยาไม่ได้ ท่านมักตำหนิเขาแต่ชื่นชมเธออยู่เสมอ ท่านเชื่อมือเธอ แต่ไม่เชื่อมือเขา ทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเจนวายต้องผ่านความเห็นชอบจากอัยยาก่อน แม้แต่เขาท่านก็ยังไม่ไว้ใจ พวกหุ้นส่วนและพนักงานก็คาดหวังในตัวอัยยา พากันมองข้ามหัวเขา ทำให้บางครั้งเขาอดสงสัยไม่ได้ว่าใครกันแน่ที่เป็นผู้บริหารสูงสุดของเจนวาย
อัยยาเป็นคนเก่ง แล้วเขาล่ะเป็นตัวอะไร?
หลายปีมานี้พ่อยกเครดิตให้อัยยาว่าเป็นคนที่สร้างเจนวายให้เติบโตยิ่งใหญ่ แต่เขาเหมือนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเลย สร้างความหงุดหงิดและกดดันจนทำให้เขารู้สึกไม่พอใจอัยยาอยู่ลึกๆ นับวันก็ยิ่งมากขึ้น... ทุกวัน... ยิ่งตอนที่อยู่กับเธอ เขารู้สึกเหมือนอยู่ใต้ชายกระโปรงผู้หญิง
ชนนท์ขบกราม ยิ่งคิดก็ยิ่งหัวเสียจนเผลอแสดงอารมณ์บนใบหน้าให้พนักงานเห็น กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่มือของแพรวาแตะลงบนต้นแขนเขาอย่างนุ่มนวล เอ่ยน้ำเสียงปลอบโยนว่า
“พี่นนท์ของแพรเป็นคนเก่ง ตอนนี้พี่หยาไม่อยู่แล้ว ถือเป็นโอกาสดีที่ทุกคนจะได้รู้ถึงศักยภาพของพี่ อีกไม่นานคุณลุงจะต้องภูมิใจในตัวพี่เหมือนกับแพรค่ะ”
ชายหนุ่มเหลือบมองหญิงสาวที่ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวาน แววตาขุ่นมัวค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นมุ่งมั่น ในใจค่อยๆ รู้สึกดี มีความสะใจอยู่หลายส่วน
จริงดังที่แพรวาพูดทุกอย่าง ต่อให้หลายปีมานี้อัยยาจะเหน็ดเหนื่อย ตรากตรำทำงานหนักจนมีผลงานเกินหน้าเกินตาเขา
แล้วยังไงล่ะ?
ตอนนี้คนไม่อยู่แล้ว เขายังต้องกลัวอะไรอีก เขาจะใช้โอกาสนี้พิสูจน์ให้พ่อเห็นว่าถึงไม่มีเธอ เขาก็สามารถนำพาเจนวายให้ยิ่งใหญ่ได้ด้วยสองมือตน ต่อไปที่เจนวายจะไม่มีใครจดจำอัยยา มีแต่จะยกย่องชื่นชมเจ้าของตัวจริงเช่นเขาเท่านั้น
“ขอบคุณนะครับแพร ผมรักคุณที่สุด”
ชนนท์กอดหล่อนไว้ทั้งตัว ในใจเปี่ยมไปด้วยความสุขหวานชื่น คิดไม่ผิดจริงๆ ที่เขาตัดสินใจเลือกแพรวา หล่อนทั้งอ่อนโยนและเชื่อฟัง ช่างเอาอกเอาใจ ผู้หญิงแบบนี้นี่แหละเหมาะจะให้ผู้ชายรักมากกว่าผู้หญิงที่แข็งกระด้างและดื้อรั้นอย่างอัยยา
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มเยาะ อัยยาจากไปแล้วก็ดี เขาจะคอยดูความล้มเหลวของเธอ อยากดูน้ำหน้าเธอนักว่าจะมีที่ไหนกล้ารับเธอเข้าทำงาน ถ้าหากรู้ว่าเธอกล้ามีเรื่องกับเขาและเจนวาย
เดาได้เลยว่า... อีกไม่นานอัยยาจะต้องซมซานกลับมาอ้อนวอนเขาแน่ ถึงตอนนั้นเขาจะหัวเราะเยาะเธอให้สมใจ!
- ผู้เขียน
