บทที่ 3 ผมจะใช้เวทมนตร์ทำให้คุณหายเจ็บ 3
1188 คำ
ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจ ไม่รู้ว่าคนข้างๆ คิดอะไรอยู่ แต่เธอรู้ว่าหากไม่บอก คืนนี้เขาคงพาเธอขับรถเล่นแบบนี้ทั้งคืนแน่ แววตาขึงขังคู่นั้นบ่งฟ้องว่าไม่ชอบให้คนขัดใจ เธอจึงบอกที่อยู่กับเขาไป จะได้แยกย้ายกันเสียที ถึงอย่างไรเธอก็ไม่คิดจะหนีเขาอยู่แล้ว และรู้ว่าหนีไม่พ้นด้วย
หลังชายหนุ่มบอกที่อยู่ของเธอกับคนขับรถแล้ว ภายในรถก็เงียบสงัดราวกับอยู่ในป่าช้า เธอแอบชำเลืองมองเขาเป็นระยะ เขานั่งนิ่งไม่มีทีท่าอะไร เอามือท้าวคางมองออกไปนอกกระจกไม่สนใจเธอเอง ทำให้อัยยารู้สึกหายใจคล่องขึ้นมาหน่อย เธอใช้ช่วงเวลาที่รถเคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ เพราะการจราจรที่คับคั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
ในหัวหวนคิดไปตอนที่เธอเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ๆ ความเป็นน้องใหม่ได้ก้าวสู่โลกกว้างเป็นครั้งแรก ทำให้เธอตื่นเต้นจนลืมตัว เผลอข้ามถนนโดยไม่มองทางจนเกือบถูกรถชน ตอนที่เห็นรถในระยะกระชั้นชิดหัวใจเธอหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม กลัวจนก้าวขาไม่ออก ตอนนั้นเองที่มีมือหนาของใครบางคนดึงตัวเธอเข้าไปสู่อ้อมอกของเขาได้อย่างหวุดหวิด พอเงยมอง รอยยิ้มของเขา ร่างกายที่อบอุ่นของเขา ทำให้เธอตะลึงงันจนลืมกลัว จิตใจสงบอย่างน่าประหลาด
นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับชนนท์...
ความประทับใจแรกที่มีต่อเขามากมายท่วมท้น และต่อมาก็พัฒนากลายเป็นความรัก พวกเธอเข้ากันได้ดี ความรักหวานชื่นในช่วงสองปีแรก ชนนท์เป็นคนที่นุ่มนวลอ่อนโยน มีรอยยิ้มเบิกบานและเขินอายของเด็กหนุ่มในวัยแรกรัก
แต่พอขึ้นปีที่สามชีวิตของเธอก็พลิกผัน พ่อเลี้ยงที่เคยแสนดีก็เผยธาตุแท้ หอบหิ้วทั้งแม่ ทั้งเมียน้อยและลูกสาวเข้ามาอยู่ในบ้านตั้งแต่แม่เธอยังไม่ตาย จัดการยึดอำนาจ ยิ่งพอแม่เธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุขับรถตกแม่น้ำ เพราะความเสียใจหลังทะเลาะกับเขา ธุรกิจครอบครัวก็ถูกเปลี่ยนมือไปอยู่ที่สิทธา แม้เธอจะเป็นทายาทที่ถูกต้องโดยตรง แต่ถ้าไม่มีพินัยกรรมของแม่มายืนยัน เธอก็ทำอะไรพวกเขาไม่ได้ เพราะสิทธาและประภากีดกันเธอทุกวิถีทาง ใช้เล่ห์เหลี่ยมกลโกงและสิทธิ์ความเป็นสามียึดครองทุกสิ่งที่ควรจะเป็นของเธอไปอย่างหน้าด้านๆ
เธอถูกไล่ออกจากบ้านตัวเอง ต้องระหกระเหินอยู่ข้างนอก โชคดีที่แม่เธอรอบคอบซื้อคอนโดและฝากเงินไว้ให้ในบัญชีธนาคารอีกก้อนไว้ในชื่อเธอ เธอจึงยังมีที่ซุกหัวนอน สามารถเรียนต่อได้จนจบ แต่หลังจากวันนั้นชีวิตของเธอก็ต้องดิ้นรนมากขึ้น เหนื่อยจนสายตัวแทบขาด ความรักระหว่างชนนท์จึงราบเรียบคบกันไปเรื่อยๆ ไม่หวือหวาหรือหวานซึ้งเหมือนช่วงแรกๆ
ที่ผ่านมาถึงเธอไม่เคยเล่าอะไรให้เขาฟัง แต่ในฐานะที่อยู่ใกล้ชิดเป็นแฟนกันมานาน อัยยาคิดว่าชนนท์น่าจะเข้าใจเธอดียิ่งกว่าใคร รู้ถึงความลำบากของเธอ รู้ถึงเหตุผลที่บางครั้งเธออาจห่างเหินกับเขาไปบ้าง แต่เพราะเธออยากใช้ความสามารถของตัวเองปีนขึ้นมาหาเขา สร้างเนื้อสร้างตัวจนเชิดหน้าชูตาอยู่เคียงข้างเขาได้ โดยที่เขาไม่ต้องอายใคร
แต่สิ่งที่เธอทำมาทั้งหมดไม่มีความหมายเลย ต่อให้เธอซื่อสัตย์กับเขา แต่เขากลับเล่นชู้กับผู้หญิงคนอื่นลับหลังเธอ ซ้ำร้ายยังเป็นศัตรูที่เธอแสนจะชิงชังเข้าไส้
อัยยายิ้มเยาะ ไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด ใบหน้าสวยงามแน่นิ่งเหมือนไร้ความรู้สึก แต่มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าข้างในนี้เจ็บแสนเจ็บมากเพียงใด
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น หญิงสาวยังคงปล่อยใจทอดอารมณ์ต่อไป ขณะกดรับสายโดยไม่ดูหน้าจอ ได้ยินเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยดังมาตามสายด้วยความร้อนใจว่า
“คุณอยู่ที่ไหน คุณไปกับผู้ชายคนนั้นใช่ไหม”
ชนนท์เอ่ยอย่างไม่พอใจ ทนไม่ได้ที่เห็นอัยยาควงผู้ชายคนอื่นเย้ยเขาต่อหน้าต่อตา
“ฉันจะอยู่กับใคร เกี่ยวอะไรกับคุณ”
“หยา...อย่าทำแบบนี้ ผมรู้ตัวว่าผิด ผมทำให้คุณเสียใจ แต่คุณก็ไม่ควรประชดผมด้วยการทำร้ายตัวเอง มันไม่คุ้มกันหรอก คุณจะมีแต่เสียกับเสีย”
อัยยาแค่นหัวเราะ
“ประชดคุณ? ทำร้ายตัวเอง? ชนนท์...คุณหลงตัวเองเกินไปแล้ว คุณไม่มีค่ากับฉันมากขนาดนั้นหรอก”
น้ำเสียงเย็นชาและดูถูกทำให้ใจคนฟังปวดแปลบ รู้สึกได้ว่าเธอพูดจริงๆ เขาไม่มีค่าอะไรกับเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ในใจพลันเดือดดาลไม่อาจยอมรับได้ กระชากเสียงถามว่า
“บอกผมมาเดี๋ยวนี้ว่าคุณอยู่ที่ไหน!”
“หึ... น้องสาวสุดที่รักของฉันอุตส่าห์เปลืองตัวแย่งคุณไปได้แล้ว เขาจะยอมให้คุณมาหาฉันรึไง”
“ทำไมคุณจะต้องมองแพรในแง่ร้ายแบบนั้นด้วย แพรเป็นห่วงคุณมากนะ ถ้ารู้ว่าคุณเสียใจจนทำร้ายตัวเองแบบนี้ เขาไม่มีทางห้ามผมแน่ มีแต่จะขอร้องให้ผมช่วยคุณมากกว่า คุณต่างหากที่เอาแต่ด่าว่าเขาเสียๆ หายๆ คุณรู้ตัวไหมว่าการที่คุณเป็นแบบนี้ มันทำให้ผมเบื่อมากแค่ไหน”
“เบื่อแล้วคุณมาตามตอแยฉันอยู่ทำไม ก็ไปกกกับแฟนใหม่แสนดีของคุณสิ อย่ามายุ่งกับฉัน!” อัยยากัดฟันกรอด
ชนนท์ถอนหายใจ เอ่ยอย่างเอือมระอาเต็มที
“คุณก็เป็นซะแบบนี้ คิดถึงแต่ตัวเอง ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของผมเลย ไม่เคยรู้ถึงความอึดอัดใจของผมสักนิด คุณมักจะคิดว่าตัวเองเก่งกว่าผมเสมอ ผมบอกให้คุณเลิกตะลอนขายของ คุณก็ไม่ยอม บอกให้คุณหัดเข้าสังคมบ้าง คุณก็อ้างว่าไม่ถนัด แต่คุณเคยคิดในมุมของผมบ้างไหม ผมมีหน้าตามีชื่อเสียง คนอื่นจะมองผมยังไง ถ้ารู้ว่าผมมีแฟนเป็นแค่เด็กส่งของ จะให้ผมเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”
อัยยาถึงกับอึ้ง มือที่กำโทรศัพท์ไว้แน่นเกิดหมดแรงขึ้นมาดื้อๆ น้ำตาร่วง ทีแรกคิดว่าตอนที่รู้ว่าเขามีชู้จะเจ็บที่สุดแล้ว คิดไม่ถึงตอนนี้จะเจ็บปวดยิ่งกว่า
เธอใส่ร้ายแพรวา?
ยกตนข่มเขา?
ทำให้เขาอับอาย?
เธอเพิ่งรู้ซึ้งก็ตอนนี้เองว่าเขาคิดกับเธออย่างไร เธอกลายเป็นคนร้ายกาจเพราะเอาคืนคนที่ทำร้ายเธอ เป็นคนโอ้อวดไม่เห็นหัวเขาเพราะความทุ่มเทในงาน และสร้างความอับอายให้แก่เขาเพราะประกอบอาชีพสุจริต
เธออยากจะหัวเราะเยาะตัวเองดังๆ เหลือเกิน...
- ผู้เขียน
