แพรวาถลกกระโปรงวิ่งตามคนรักที่สาวเท้าอาดๆ โดยไม่เหลียวมองหลังอย่างเหนื่อยหอบ ขาแทบจะขวิดกันจนสะดุดล้มเพราะรองเท้าส้นสูง หล่อนพยายามร้องเรียกเขาหลายครั้ง แต่ชนนท์ไม่มีทีท่าจะชะลอฝีเท้าลงแม้แต่น้อย ซ้ำยังไม่สนใจด้วยว่าหล่อนจะเป็นอย่างไร เขาเอาแต่เดินหนีหน้าเหมือนไม่อยากจะให้หล่อนเฉียดเข้าไปใกล้ กลัวจะทำให้เขาอับอายขายขี้หน้ามากกว่าเดิม
แพรวากัดฟันทุ่มแรงวิ่งตามเขาจนทัน เอื้อมมือไปคว้าแขนเขาไว้ อีกฝ่ายสะบัดออกทันควันอย่างแรงจนหล่อนซวนเซตกรองเท้าส้นสูง ล้มกระแทกกับพื้นหยาบๆ จนเกิดแผลถลอกตรงหัวเข่า
“โอ๊ย!” แพรวาร้องด้วยความเจ็บปวด พอเห็นเลือดที่แขนก็หวีดร้องลั่นด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด ร้องเรียกชนนท์เสียงสั่น “พี่นนท์ช่วยแพรด้วย แพรเจ็บ...”
แม้จะโมโหมากขนาดไหน แต่อย่างไรหล่อนก็ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของเขา ชนนท์จึงไม่อาจใจดำไม่หันกลับไปดูหล่อนได้ เห็นแพรวานั่งก้นจ้ำเบ้า ตามแขนขาก็มีรอยถลอก มี
