ภรรยาลับ ขุนนางร้าย

รอยช้ำที่น่าตกตะลึง

รั่วอินสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเขาร้องสั่ง นางพยุงตัวเองลุกขึ้นอย่างลำบาก ก่อนที่จะค่อยๆ คลำทางไปห้องน้ำ ขาของนางอ่อนแรงจนแทบจะล้มลงเสียหลายครั้ง

น้ำในห้องน้ำก็เย็นจนบาดผิวกายเจ็บไปหมด ในเมื่อเขาไม่เรียกสาวใช้ให้ยกน้ำร้อนเข้ามา นางจะมีสิทธิ์อันใดไปพูดได้เล่า

รั่วอินแข็งใจลงไปแช่ในน้ำ นางถูกร่างกายจนขึ้นรอยแดงไปทั้งตัว ราวกับอยากจะขัดผิวชั้นนอกที่ถูกเขาลูบไล้ให้หลุดออกไปจากตัวของนาง

รุ่ยเผิงได้ยินเสียงสะอื้นแผ่วเบามาจากในห้องน้ำ เขาเพียงแค่ขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์เท่านั้น แล้วล้มตัวลงนอนโดยไม่รอให้รั่วอินออกมาจากห้องน้ำ

ไม่รู้ว่านานเพียงใดที่รั่วอินนางนั่งแช่อยู่ในน้ำ นางนึกถึงใบหน้าของบิดา หากท่านรู้ว่านางยอมเป็นภรรยาลับของเซียวรุ่ยเผิงบิดาจะโกรธนางมากเพียงใด

ยิ่งคิดถึงหงอี้ที่อยู่ในมือของเขานางก็จำต้องทนอยู่ เพื่อรอวันที่เขาแต่งฮูหยิน หรือรอให้บิดาพ้นโทษเท่านั้น

รั่วอินนางนั่งแช่น้ำจนตัวของนางไร้ความรู้สึก แต่เมื่อจะลุกขึ้นกลับขยับตัวไม่ได้ เพราะขาที่แข็งของนางจึงไม่อาจลุกขึ้นออกจากอ่างน้ำได้

“เจ้าอยากตายเช่นนั้นหรือ ถึงได้แช่ลงไปทั้งตัวเช่นนี้” รุ่ยเผิงที่หลับไปแล้ว เขาพลิกตัวกลับมาเพื่อจะกอดรั่วอิน แต่กลับไปพบนางอยู่บนที่นอน

เมื่อเดินมาดูดวงตาของเขาก็แดงก่ำไปด้วยโทสะ เขาคิดว่านางเพียงแค่จะเช็ดตัวเท่านั้น นึกไม่ถึงว่านางจะโง่เขลาจนนั่งลงไปในอ่างน้ำทั้งตัวเช่นนี้

รุ่ยเผิงดึงตัวของรั่วอินขึ้นมาอย่างแรง จนขาของนางกระแทกกับขอบอ่างน้ำหวิดจะล้มคว่ำลงไป ยังดีที่เขารับตัวนางไว้ได้ทัน

แต่เขาก็อดจะตกตะลึงไม่ได้ ไม่รู้ว่านางแช่ตัวนานเพียงใด ทั่วทั้งร่างถึงได้เย็นราวกับน้ำแข็งเช่นนี้

“โง่เขลานัก” เขานำผ้ามาห่อตัวนาง ก่อนที่จะอุ้มออกไปวางลงที่บนเตียง

“ข้าเพียงอยากล้างตัวเท่านั้น ไม่คิดว่าพอจะขึ้นขากลับไปไม่มีแรง” นางอธิบายให้เขาเข้าใจ เพื่อที่จะได้ลดโทสะของเขาลงได้

“แล้วไม่มีปากร้องเรียกให้ช่วยหรือ” เขามองนางอย่างแข็งกร้าว

รั่วอินเมื่อเห็นเช่นนี้ ก็ทำได้แต่เม้มปากแน่น ความอับอาย ความขุ่นข้องหมองใจทั้งหมดที่มีก็ทำให้น้ำตาของนางไหลออกมาอย่างไม่หยุด นางไม่กล้าส่งเสียงร้องออกมากลัวว่าเขาจะรำคาญ

“เลิกร้องได้แล้ว นอนเสีย” รุ่ยเผิงถอนหายใจ เมื่อเห็นท่าทางที่อ่อนแอของรั่วอิน

เขาลืมไปได้อย่างไรว่าเมื่อก่อนนางเป็นคุณหนูที่เพียงแค่ยื่นมือก็มีบ่าวสวมเสื้อผ้าให้ อ้าปากก็มีคนรอป้อนข้าวแล้ว

รุ่ยเผิงถอดเสื้อผ้าออก แล้วขึ้นเตียงไปสวมกอดรั่วอินไว้ เขาใช้ร่างกายเพื่อให้นางคลายหนาว

รั่วอินนอนนิ่งไม่กล้าขยับ นางหนาวมากจริงๆ ทั้งยังแสบผิวไปทั้งร่างกาย ความร้อนจากตัวของรุ่ยเผิงเพียงไม่นาน ร่างกายของรั่วอินก็อบอุ่นขึ้น

“ใต้เท้า” นางร้องเขาเสียงเบา เพื่อจะบอกว่านางดีขึ้นแล้ว

“อืม” เขาส่งเสียงเพื่อให้นางพูด ไม่น่าเชื่อว่าร่างนุ่มนิ่มที่เขากอดอยู่จะเป็นยากำหนัดที่รุนแรงกับเขามากเพียงนี้

“ข้าดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ” นางเอ่ยเสียงหวานออกมาอย่างแผ่วเบา

“หุบปาก แล้วนอนเสีย” เขาเอ่ยเสียงลอดไรฟันอย่างไม่สบอารมณ์

ดีเพียงใดแล้วที่ข้ากอดเจ้าเช่นนี้ ยังไม่สำนึก แล้วยังเอ่ยปากไล่อีก รุ่ยเผิงกำชับร่างบางในอ้อมแขนแน่นขึ้นอย่างมีโทสะ

รั่วอินจำต้องยอมอึดอัด ข่มตาหลับไป เพราะไม่อยากเพิ่มความขุ่นเคืองให้เขามากไปกว่านี้

รุ่งเช้าวันต่อมา เขาจึงยอมคลายสตรีในอ้อมแขนออก แล้วลุกไปเตรียมตัวไปทำงาน ในตอนแรกเขาคิดว่านางจะตื่นขึ้นมาช่วยเขาเตรียมตัวแต่นางกลับนอนหลับอย่างสบายอยู่ใต้ผ้าห่ม

รุ่งเผิงรีบแต่งตัวแล้วออกจากเรือนไปอย่างไม่สบอารมณ์ เสี่ยวหงกับเสี่ยวฮวาเตรียมอาหารเช้าไว้เขาก็ไม่ยอมกิน

รั่วอินนางรู้สึกตัวตื่นก็เป็นเวลาสายเสียแล้ว ทั่วทั้งหมดปวดเมื่อยจนไม่อยากจะนึกขยับตัว

เสี่ยวหงกับเสี่ยวฮวาเข้ามาช่วยนางล้างหน้าแต่งตัว เมื่อเห็นร่างของรั่วอินที่เปลือยเปล่าลุกออกมาจากผ้าห่มทั้งคู่ก็สูดหายใจเข้าอย่างตกตะลึง

เหตุใดนายท่านจึงไม่รักถนอมสาวงามเช่นนี้ ไม่มีส่วนใดของรั่วอินที่รุ่ยเผิงไม่ทิ้งรอยไว้เลย ทั้งคู่มองนางอย่างเห็นใจแล้วช่วยใส่เสื้อผ้าให้นาง

รั่วอินนางกินอาหารได้ไม่เยอะ เพราะปกตินางก็กินน้อยอยู่แล้ว นางหนักหัวจนอยากจะนอนพัก เสี่ยวหงกับเสี่ยวฮวาจึงประคองนางกลับไปส่งที่ห้องนอน

นางช่วยทายาให้รั่วอิน เมื่อเห็นช่องทางรักที่บวมเบ่งแต่ไม่ถึงกับฉีกขาด ก็อดจะเห็นใจไม่ได้ หากเป็นพวกนางโดนเช่นนี้ก็ไม่รู้ว่าจะมีสภาพอย่างไร

ยิ่งรั่วอินนางเป็นคุณหนูที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี เท้าแทบไม่ถูกดิน เนื้อตัวนุ่มนิ่มราวกับทำขึ้นด้วยน้ำ โดนแตะเพียงนิดก็เกิดรอยแดงแล้ว

แต่นายท่านของพวกนาง ไม่แม้แต่จะเบามือสักนิด เนื้อตัวของรั่วอินนางจึงดูน่าสงสารยิ่งนัก

มื้อกลางวันรั่วอินก็ไม่ยอมลุกขึ้นมากินอาหาร เพราะว่านางปวดหัวจนลุกไม่คิด และไม่ได้บอกกับสาวใช้ทั้งสอง เพราะกลัวว่าจะหาว่านางเรื่องมาก

คืนนั้นรุ่ยเผิงไม่ได้กลับมาที่จวนหลังน้อย รั่วอินนางก็ไม่ได้รับรู้ เพราะนางนอนพักทั้งวัน ในมื้อเย็นเสี่ยวหงก็ทนไม่ไหว ช่วยประคองนางขึ้นมาป้อนข้าวต้ม

“คุณหนูทานเสียหน่อยเจ้าค่ะ” นางเอ่ยเสียงเบา เพื่อให้รั่วอินที่ถูกประคองอยู่อ้าปากให้นาง

รั่วอินลืมตาไม่คิด แต่ก็ยอมอ้าปากให้เสี่ยวหงป้อนอย่างดี นางกินไปได้เพียงไม่กี่คำก็ไม่ยอมกินอีกแล้ว

เสี่ยวหงกับเสี่ยวฮวาช่วยเช็ดตัวให้นางเพื่อให้นางนอนสบายขึ้น รอยแดงไม่ได้จางลงเลยสักนิด ทั้งยังรอยฝ่ามือก็เริ่มเขียวแล้ว