โจวเหล่ยหลงรู้ดีว่า เมื่อเขาเข้ามาอยู่ในคุกแล้ว บุตรสาวของเขาย่อมต้องถูกคำพูดของผู้อื่นว่าร้าย แต่เรื่องที่รั่วอินนางไปเป็นภรรยาลับของรุ่ยเผิงเขาไม่ได้ล่วงรู้
เมื่อเห็นว่าเวลาล่วงเลยมานานแล้ว รั่วอินจำต้องยอมกลับจวนไปเสีย ทั้งยังบอกบิดาว่านางจะมาเยี่ยมเขาใหม่อีกครั้ง
รั่วอินเดินออกมาจากคุกนางก็พบรุ่ยเผิงที่ยืนจ้องนางอยู่ เขามองนางอย่างไม่ว่างตา เหมือนอยากจะเอ่ยถามว่านางเป็นเช่นใด แต่เพราะมีผู้อื่นอยู่ด้วยจึงไม่สะดวกที่จะพูด
รั่วอินนางมองเขาอยู่แวบหนึ่งก่อนจะเก็บสายตาแล้วเดินออกจากศาลต้าฉีไป รุ่ยเผิงมองตามแผ่นหลังของนางไปอย่างปวดใจ เขาเห็นดวงตาที่แดงก่ำของนางจากการร้องไห้ อยากจะเอื้อมมือไปลูบปลอบโยนอย่างที่เคยทำ แต่ก็ไม่อาจจะทำได้แล้ว
ยามค่ำคืนรั่วอินสลัดเรื่องรุ่ยเผิงทิ้งแล้วล้มตัวลงนอน นางนอนครุ่นคิดว่าเหตุที่เขาช่วยบิดาของนางในคุกให้ใช้ชีวิตสุขสบายด้วยเรื่องอันใดกัน
เสียงกุกกักที่ดั
