เพียงไม่กี่วันต่อมาโจวเหล่ยหลงก็ได้รับราชโองการปล่อยตัว ข้อกล่าวหาทั้งหมดที่เขาได้รับ ถูกถอดถอนทันที ยามนี้เขากลับเข้ารับตำแหน่งเดิมโดยไร้ข้อกล่าวหาติดตัว
รั่วอินพาน้องชายมารับบิดาที่หน้าจวน เมื่อเห็นบิดาเดินทางกลับมาที่จวนนางก็น้ำตาไหลพรากอย่างน่าสงสาร ไม่มีชาวเมืองคนใดไม่เห็นใจสาวงามยามหลั่งน้ำตา
“ท่านพ่อ” สองพี่น้องเดินเข้าไปสวมกอดบิดาอย่างรักใคร่
ท่านน้า ท่านอา ที่ไม่ยอมเปิดประตูจวนต้อนรับรั่วอิน วันนี้นางก็ได้เห็นพวกเขาอยู่ในกลุ่มคนที่มารอรับบิดาของนางด้วย
“อินเออร์ที่ผ่านมาเจ้าคงลำบากไม่น้อย หากตอนนั้นน้าไม่ล้มป่วยหนัก เพราะตรอมใจเรื่องท่านพี่ ก็คงมีแรงช่วยคิดอ่านกับเจ้าได้” รั่วอินปรายตามองน้าหญิงของนางอย่างเฉยชา
โจวเหล่ยหลงรับรู้ได้ว่าบุตรีของตนมีท่าทีไม่สบอารมณ์กับพี่น้องของตน จึงได้ส่งคนพวกนั้นกลับทั้งหมด แล้วพาบุตรทั้งสองเข้าจวนไป
“อินเออร์ พ่อต้องเดินทางลงใต้ เพื่อไปจัดกา
