“เช่นนั้นก็หมายความว่า!”
“เรื่องนี้เกิดขึ้นหลังจากที่ข้าส่งเหรินซินออกจากหอตันเหรียนด้วยตัวเอง หากว่าเป็นเช่นนั้นก็เท่ากับว่าข้าเป็นผู้ต้องสงสัยด้วยงั้นหรือ พวกเจ้าคิดว่าอย่างไร”
“มิบังอาจเพคะ พวกหม่อมฉันเพียงแค่…”
“พวกเจ้าเห็นเพียงข้าเดินเข้าไปในหอตันเหรียน ก็ตัดสินว่าข้าเป็นคนฆ่าศิษย์พี่เจ้างั้นหรือ”
“คือข้า… เรื่องนี้…”
“เจ้ารู้หรือไม่ว่ากงเหรินซินคือผู้ใด เจ้ากล้ากล่าวหานางที่จัดเตรียมทั้งที่พักและสิ่งอำนวยความสะดวกกับพวกเจ้า แต่กลับตอบแทนนางด้วยวิธีเช่นนี้น่ะหรือ ทหาร!”
""พ่ะย่ะค่ะ""
“จับพวกนางไปโบยคนละสิบไม้”
“ท่านอ๋องเพคะ อย่าทำเช่นนั้นเลยเพคะ”
“เหรินซิน…”
“พวกนางก็แค่พูดในสิ่งที่เห็นเท่านั้น ก่อนหน้านี้หม่อมฉันเองก็เคยมีปากเสียงกับศิษย์พี่ของพวกนางจริง ๆ เรื่องนี้มีคนรู้เห็นมากมาย ไม่แปลกที่พวกนางจะนึกสงสัย”
“เช่นนั้นครั้งนี้ข้าจะเห็นแก่หน้าของเหรินซิน จะไม่เอาความกับพวก
