"ที่โปรดไม่บอกพี่เรื่องเปรม ไม่ใช่เพราะอยากจะปิดบังหรือทำให้พี่กลายเป็นตัวตลกในสายตาใครๆ แต่ก่อนที่พี่จะกลับมาจากเมืองนอก เปรมกับวีวิทย์ก็เลิกกันไปแล้ว แถมพอพี่กลับมาปุ๊บก็ขอเปรมแต่งงานทันที แล้วพี่จะให้โปรดพูดยังไง จะให้โปรดทำลายความสุขของพี่กับเปรมยังงั้นเหรอ”
“แต่สุดท้ายฉันก็ยังเจ็บอยู่ดี” เขากระตุกยิ้ม
“งั้นพี่บอกสิว่าโปรดควรจะทำยังไง โปรดจะชดเชยยังให้พี่ได้บ้าง พี่ถึงจะไม่เจ็บไม่เสียใจ”
ดนุวัศส่ายหน้า
“ฉันไม่รู้” เพราะตอนนี้เขาเจ็บไปหมดทั้งใจแล้ว...
“พี่ไม่เชื่อโปรดใช่มั้ย?”
“ฉันไม่รู้”
“พี่...” หญิงสาวกลืนก้อนสะอื้นที่จุกแน่นอยู่ในลำคอ กลั้นใจถามเขาว่า “เกลียดโปรดจนไม่สามารถยกโทษให้ได้เลยใช่มั้ย”
“ฉันไม่รู้...”
คำตอบยังคงเหมือนเดิม แต่น้ำเสียงแผ่วหวิวจนเธอหัวใจกระตุกวูบเหมือนถูกกระชากออกจากอก แล้วแตกสลายไปพร้อมๆ กับน้ำตาที่ร่วงหล่นลงมาด้วยความสิ้นหวัง
“โปรดขอโทษ ขอโทษจริง
