EP.2
3262 คำ
17.12 น.
ติ๊ดๆๆ
ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงขณะที่กำลังจะเดินไปขึ้นรถเมล์ก่อนจะดูชื่อหน้าจออย่างงงๆ เวย์...เวย์ไหนฉันเอียงหัวไปมาก่อนจะกดรับพร้อมกับเอาโทรศัพท์มาแนบหูตัวเอง
"สวัสดีค่ะ"
(ไง) ฉันหยุดก้าวเดินก่อนจะเอาโทรศัพท์ออกมาดูชื่ออีกครั้ง เสียงคุ้นๆแฮะ
"..."
(นี่อย่าบอกนะว่าจำฉันไม่ได้) ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันช้าๆ
"เอ่อ ขอโทษทีค่ะฉันจำคุณไม่ได้"
"ให้ตาย ฉันเสียใจนะ"
ฉันสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อมีเสียงนึงดังขึ้นจากปลายสายและดังที่ข้างหูฉันไปด้วย ฉันหันไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นอีกครั้งเมื่อจำได้แล้วว่าเขาคือใคร! ฉันมองเวย์ที่กำลังยืนยิ้มให้ฉันอยู่ตรงหน้าตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา
"คะคุณเวย์มาอยู่นี่ได้ไงคะ?" ฉันถามขึ้นเสียงดังคนตรงหน้ายิ้มออกมาอีกครั้งพร้อมกับเอานิ้วชี้จุปากตัวเองไว้เบาๆ
"ชู่อย่าเสียงดังไป ดะคนแถวนี้ก็ได้รุมฉันหรอก"
ฉันเอื้อมมือมาปิดปากตัวเองอย่างรวดเร็วพลางมองไปรอบๆตัวที่ตอนนี้คนกำลังเยอะเพราะเป็นช่วงเวลากลับบ้าน ฉันมองเวย์ที่ตอนนี้มีเพียงหมวกที่ปิดบังใบหน้าตัวเองไว้...นี่เขาคิดจริงๆหรอว่าคนจะจำตัวเองไม่ได้? ฉันมองเขาที่กำลังยิ้มกับท่าทางฉันก่อนที่เขาจะเอื้อมมือมาคว้ามือฉันไปกุมไว้พร้อมกับดึงรั่งให้ฉันเดินตามตัวเองไป
"เอ่อ...คุณเวย์จะพาฉันไปไหนคะ?"
"ไปที่ที่คนไม่เยอะไง ฉันจะได้คุยกับเธอได้สะดวก "
ฉันกัดริมฝีปากล่างตัวเองไว้อย่างรวดเร็วเมื่อรอยยิ้มที่เวย์ส่งมาให้เมื่อกี้มันทำให้ฉันรู้สึกใจสั่น...ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนี้กับคนที่ด่าฉันว่าเอ๋อเมื่อสองวันก่อนมันคนเดียวกันไหมนะ? ฉันเดินตามเวย์ไปเรื่อยๆจนเรามาถึงสวนแถวๆบริษัทที่ไม่ค่อยมีคน เวย์ค่อยๆหยุดเดินก่อนจะหันมาหาฉันที่กำลังมองเขาอยู่ เจ้าตัวเหยียดยิ้มออกมาอีกครั้ง
"โทษทีที่ฉันขอเบอร์เธอแล้วเพิ่งจะโทรหา...พอดีติดงานนิดหน่อย" คนตรงหน้าที่พูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด ฉันจึงยกมือขึ้นโบกไปมาเบาๆ
"ฉันไม่ได้โกรธอะไรหรอกค่ะ เพียงแต่...ฉันแค่งงว่าคุณจะมาหาฉันอีกทำไม?"
ฉันถามไปอย่างไม่รู้ แต่มันทำให้คนตรงหน้าหัวเราะออกมาเบาๆ เวย์ที่ยังจับมือฉันไว้อยู่ค่อยๆเปลี่ยนจากการกุมเฉยๆเป็นค่อยประสานมือใหญ่ของตัวเองเข้ากับมือฉันช้าๆ
"ฉันก็ต้องมาหาเธอสิ...ฉันบอกไปแล้วนิว่าจะจีบเธอ "
ฉันสบตากับสายตาคมเฉียบที่มองมาที่ฉันพร้อมกับรอยยิ้มที่โคตรจะดูดีนั้นอีก ฉันหลบสายตาหนีอย่างรวดเร็วพร้อมกับมองมือตัวเองที่โดนเวย์ประสานไว้อยู่ ทำไม...ฉันรู้สึกร้อนที่หน้าจัง
ป๊อก!
ฉันหลบตาลงอย่างตกใจเมื่อเวย์ดีดนิ้วตัวเองมาที่หน้าผากฉันเบาๆ ก่อนที่ฉันจะค่อยๆลืมตาขึ้นมองหน้าเวย์ที่ขมวดคิ้วมองฉันอยู่
"ทำงานหนักจนลืมรึไงยัยเด็กแว่น!" ฉันเอื้อมมืออีกข้างขึ้นมาลูบหน้าผากตัวเองพร้อมกับส่ายหัวไปมาเบาๆ
"ฉะ ฉันแค่ไม่คิดว่าคุณจะพูดจริงนี่คะ"
ฉันว่าขึ้นพร้อมกับดันแว่นตัวเองที่เลือนลงมาให้เคลื่อนขึ้นเบาๆพร้อมกับสบสายตากับคนตรงหน้าผ่านแว่นสายตาตัวเองอย่างเกร็งๆ เวย์ยกยิ้มมุมปากนิดๆพร้อมกับโน้มใบหน้าตัวเองเข้ามาหาฉันจนหมวกเขาที่ยื่นออกมามันโดนหน้าผากของฉัน
"ผมพูดจริงครับ"
"ฉะฉันไม่เชื่อหรอกค่ะ!" ฉันว่าขึ้นเสียงดังพร้อมกับถอยหลังออกมาห่างเขาแต่ก็ไปไกลไม่ได้เท่าไรเพราะเวย์จับมือฉันอยู่ "คุณเวย์ด่าฉันว่าเอ๋อ ฉะฉันยังจำได้นะ!"
ฉันว่าขึ้นอีกครั้งพร้อมกับมองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อที่เขาพูด เวย์หัวเราะออกมาอีกครั้งพร้อมกับยื่นมือตัวเองมาหยิกแก้มฉันไว้เบาๆ
"ขี้น้อยใจนะเราน่ะ "
"อื้อ ปล่อยเคสนะคะ!" ฉันว่าขึ้นเบาๆ และเขาก็ยอมละมือตัวเองที่จับแก้มฉันอยู่ออก
"ผมขอโทษ ผมแค่อยากแกล้งคนที่ตัวเองชอบผมผิดรึไง?" ไม่ไหว...ใจของฉันมันเต้นแรงจนจะออกมาด้านนอกอยู่แล้ว "เธอหน้าแดงนะเคส"
ฉันยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองไว้พร้อมกับพยายามจะหันหนีเขาแต่เวย์กับรู้ทันแถมยังมีหน้ามาดึงฉันเข้าหาตัวเองอีก
"ยะอย่าแกล้งกันสิคะ!"
ฉันเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจะต้องตัวแข็งอย่างทำอะไรไม่ถูกเมื่อเวย์ก้มใบหน้าตัวเองมาใกล้ฉันจนรับรู้ถึงลมหายใจร้อนๆของเขา ฉันเบิกตากว้างสบสายตากับสายตาร้อนๆที่กำลังส่งมาให้ฉัน เวย์มองหน้าฉันนิ่งๆจนฉันเริ่มจะทำอะไรไม่ถูกจริงๆ
"ฉันไม่ได้แกล้ง ใช่ว่ามันอาจจะเร็วไปสำหรับเธอ...แต่สำหรับฉันมันยังช้าไปด้วยซ้ำสำหรับการจีบใครสักคน"
สายตาที่จริงจังของเขามันทำให้ฉันรู้สึกใจเต้นแรงจนแทบจะยืนไม่ไหว...ละแล้วงี้ฉันจะว่าอะไรได้อีก มันยากมากเลยนะหากมีใครสักคนมาพูดตรงๆกับเราขนาดนี้ แถมสายตาทีสื่อทุกอย่างออกมาให้ฉันนั้นอีกแล้วฉันก็ยังไปใจเต้นแรงกับคนตรงหน้าอีก มันอดจะรู้สึกไปไม่ได้ว่าที่เขาพูดออกมาทุกอย่างมันจริง
"ไม่กินรึไง?" ฉันเงยหน้าขึ้นมองเวย์ที่ถามขึ้นก่อนจะพยักหัวเบาๆ "งั้นก็กินซะสิเดียวมันก็ละลายหมด"
ฉันพยักหน้าอีกครั้งพร้อมกับตักไอติมที่เวย์ไปซื้อมาให้เข้าปากพร้อมกับเหลือบตามองเขาที่กำลังมองพื้นน้ำตรงหน้า ตอนนี้เรากำลังนั่งพักหลังจากที่เวย์พาฉันเดินอ้อมไปมาภายในสวนนี้
"แล้ว..วันนี้คุณเวย์ไม่มีงานหรอคะ?" ฉันเอ่ยขึ้นเบาๆเวย์หันมาหาฉันก่อนจะส่ายหน้าไปมา
"ว่างน่ะ พรุ่งนี้มีถ่ายแบบอีก"
"อ่อ..." ฉันว่าขึ้นเบาๆก่อนจะเลิกคิ้วมองเวย์ที่มองมาที่ฉันอยู่อย่างงงๆ เจ้าตัวยิ้มออกมาพร้อมกับเอื้อมมือมาเกลี่ยเหนือริมฝีปากฉันออกเบาๆ "อ่ะ..ขอบคุณคะคุณเวย์!"
ฉันร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อเขาที่เกลี่ยไอติมออกจากริมฝีปากฉันแล้วตัวเองกลับเลี้ยที่นิ้วตัวเองช้าๆ ฉันมองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาแต่เขากลับยิ้มให้ฉันอีกครั้งพร้อมกับเอื้อมมือมาลูบหัวฉันเบาๆ
"อย่าน่ารักขนาดนี้สิเคส...เดียวผมก็อดใจไม่อยู่หรอก"
"..." ฉันตักไอติมเข้าปากพร้อมกับหันมองออกไปเพราะเริ่มจะทำตัวไม่ถูกอีกแล้ว
"พรุ่งนี้เราคงได้เจอกันใช่ไหม" ฉันหันกลับมามองเวย์อีกครั้งพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ
"ใช่ค่ะ"
"เธอมาทำงานที่นี้นานแล้ว?"
"ฉันเพิ่งเข้ามาได้ไม่กี่อาทิตย์ค่ะ ยังไม่ผ่านช่วงฝึกงานเลย"
"ถึงว่า...ทำไมฉันเพิ่งได้เห็นเธอ" ฉันสบสายตาเจ้าเลห์นั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ เวย์ยิ้มออกมาอีกครั้งพร้อมกับเอื้อมมือมาดึงผมฉันไปม้วนเล่นเบาๆ "ฉันอยากจะจูบเธอนะ แต่มันคงจะเร็วไป"
ฉันขยับออกห่างจากเขาทันทีที่ประโยคเมื่อกี้ออกมาจากปากเขา เวย์หัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะค่อยๆกดจมูกตัวเองลงบนปลายผมฉันเบาๆพร้อมกับเหลือบสายตาขึ้นมามองฉันอย่างกวนๆ
"งั้นแค่นี้ก่อนก็ได้ "
ฉันเอื้อมมือขึ้นจับแก้มตัวเองเมื่อมันรู้สึกร้อนจนอยากจะวิ่งลงไปโดดน้ำให้มันรู้แล้วรู้รอด เวย์หัวเราะในลำคออย่างพอใจก่อนจะค่อยๆที่หัวตัวเองลงมาพิงไหล่ฉันไว้เบาๆ
"ฉันกำลังทำให้เธอละลายเหมือนไอติมที่มันอยู่ในมือเธอตอนนี้รึเปล่า?"
มะ ไม่ไหวนะ! ถ้าหากเวย์ยังพูดหรือทำอะไรแบบนี้ไม่หยุดฉันคงได้ใจเต้นแรงจนต้องหามตัวส่งโรงพยาบาลเลยนะ! ฉันค่อยๆยิ้มออกมาเพราะทำตัวไม่ถูกโดยไม่ทันได้มองรอยยิ้มร้ายๆของอีกคนที่มันถูกบดบังเพราะความมืดของตอนกลางคืน...
19.45 น.
"กลับมาแล้วค่ะ "
ฉันเอ่ยขึ้นพร้อมกับวิ่งเข้าไปสวมกอดแม่นิ่มที่ดูแลฉันมาตลอด เธอหันมามองฉันที่ยิ้มให้ท่านอยู่ก่อนที่ท่านจะหอมฉันเบาๆ
"ทำไมวันนี้กลับค่ำจังละหื้ม?"
"พอดีเคสคุยเล่นกับเพื่อนอยู่น่ะค่ะ...แล้วนี่แม่นิ่มกำลังทำอะไรคะเนี้ย?" ฉันพูดขึ้นพร้อมกับมองบัวลอยที่มันอยู่หม้อ
"น้องๆเขาอยากกินน่ะ แม่เลยทำให้กิน "
"พี่เคสสสสส!!!"
ฉันยิ้มออกมาพร้อมกับกางมือกอดเจ้าตัวเองที่วิ่งมากอดฉันไว้ก่อที่ฉันจะหอมแก้มอวบๆนั้นแรงๆอย่างคิดถึง
"เป็นเด็กดีรึป่าวครับวันนี้!" ฉันถามขึ้นหลังจากที่หอมเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนตัวเองแล้ว
"เกอร์เป็นเด็กดีทั้งวันเลยยย แม่นิ่มเลยทำบัวลอยให้เป็นรางวัล" ฉันยิ้มออกมาพร้อมกับขยี้ผมเด็กตรงหน้าอีกครั้ง
"งั้นน้องเกอร์ไปรอกับพวกพี่ๆทางนู้นก่อนนะครับ เดียวพี่เคสจะเอาไปให้กิน"
"ครับผมมม"
ฉันอมยิ้มพร้อมกับมองน้องเกอร์ที่วิ่งไปนั่งกับพวกพี่ที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่อย่างรวดเร็ว ฉันโบกมือให้เด็กที่ทักฉันยิ้มๆ...เด็กที่อยู่ที่นี้ทั้งหมดล้วนไม่มีครอบครัวรวมไปถึงฉันด้วย...แต่พวกเราก็อบอุ่นดีนะเพราะครอบครัวที่เรามีอยู่ตอนนี้ก็ใหญ่แถมยังอบอุ่นเอามากๆอีกด้วย คงเพราะมีแม่ดีๆอย่างแม่นิ่มที่ค่อยดูแลเด็กพวกนี้รวมถึงฉันจึงดูไม่เหมือนขาดอะไร บ้านนี้ชื่อว่าบ้านฟ้าหลังฝน มันเป็นชื่อที่เพราะมากเลยล่ะสำหรับฉัน ฉันจึงอยากจะตอบแทนบุญคุณของแม่นิ่มให้มากที่สุด และนี่ก็เป็นอีกเหตุนึงที่ฉันไม่เรียนต่อ
"เคส" ฉันที่กำลังกินบัวลอยที่เหลืออยู่ในครัวหลังจากที่เอาไปให้น้องๆแล้วเงยหน้ามองแม่นิ่มอย่างสงสัย
"คะแม่?"
"แม่เห็นจดหมายขอหนูที่มันวางอยู่บนโต๊ะน่ะ" ฉันค่อยๆวางช้อนลงบนถ้วยช้าๆก่อนจะค่อยๆยิ้มออกมาบางๆ
"จดหมายอะไรหรอคะแม่?"
"เคส...แม่อยากให้หนูไปตามฝันนะ ทำเพื่ออนาคตของหนูสักครั้งเถอะนะลูก" ฉันกัดริมฝีปากเบาๆพร้อมกับมองแม่นิ่มที่มองมานิ่งๆ
"แม่นิ่มคะ...แม่ก็รู้เหตุผลที่หนูไม่ไปนิ แม่ให้หนูอยู่ช่วยแม่เถอะค่ะมันคงจะดีกว่าที่หนูจะไปตามฝันลมๆแล้งๆของตัวเอง"
"แต่เคส.."
"แม่ไม่ต้องห่วงเคสนะ ตอนนี้เคสแค่มีแม่มีน้องๆเคสก็พอใจแล้ว ให้เคสได้ทำสิ่งที่เคสควรทำเถอะนะแม่ "
ฉันว่าพร้อมกับยิ้มออกมาช้าๆ แม่นิ่มมองฉันนิ่งๆก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆฉันยิ้มอีกครั้งก่อนจะหอมแก้มแม่นิ่มแรงๆพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้
"หนูไปอาบน้ำนอนดีกว่าา ฝันดีนะคะแม่นิ่มม "
ฉันเอ่ยขึ้นพร้อมกับวิ่งขึ้นไปบนห้องตัวเองอย่างรวดเร็ว ฉันปิดห้องตัวเองพร้อมกับล็อคมันไว้พร้อมกับใบหน้าที่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปเป็นนิ่ง ฉันหันไปมองซองจดหมายที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดูอีกครั้ง...มันก็แค่ฝันลมๆแล้งๆล่ะ ฉันคิดพลางเก็บไว้เข้าไปในลิ้นชักของตัวเองให้มันลึกเพื่อที่ฉันจะได้หามันไม่เจออ**บางครั้งอะไรที่มันเกินจริงไปก็ให้มันเป็นแค่ความฝันก็คงดีที่สุดแล้วล่ะ
ติ๊ง!
ฉันที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำหยิบโทรศัพท์ของตัวเองที่ดังขึ้นมาดูช้าๆ และพบว่ามันมีข้อความเข้าฉันกดเข้าไปดูในแอพมันก่อนจะยิ้มออกมาบางๆเมื่อรู้แล้วว่ามันคือข้อความจากใคร
WAY : นอนรึยัง?
KATE : ยังค่ะ
ฉันตอบกลับไปพร้อมกับมองมันขึ้นว่าอ่านแล้วจากคนที่ส่งมาก่อนจะสะดุ้งตกใจอีกครั้งเมื่อเวย์โทรเข้ามา ฉันมองมันอย่างลังเลแต่ก็กดรับไป
"สวัสดีค่ะ"
(ทำไมเธอยังไม่นอน?)
"เคสเพิ่งอาบน้ำเสร็จ แล้วคุณล่ะพรุ่งนี้ถ่ายงานไม่ใช่หรอคะ?"
(นอนไม่หลับน่ะ) ฉันเงียบไปนิดนึงเพราะไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับเขา (พรุ่งนี้ฉันถ่ายเสร็จแล้วเราไปเดทกันไหม?)
"คะ?" ฉันถามขึ้นอีกครั้งอย่างไม่เชื่อหู
(ไปเดทกันโอเคแล้วนะ เพราะงั้นรีบนอนซะ)
"เดียวนะคะคุณเวย์!"
(ฝันดี)
ติ๊ด
ฉันก้มลงมองสายที่ถูกตัดไปแล้วก่อนจะเผลอยิ้มออกมาบางๆอย่างกลั้นไม่อยู่...นี่เขาโทรมาชวนฉันไปเดทงั้นหรอเนี้ย แล้วแล้วเดทนี้มันต้องทำยังไงกันบ้าง ฉันคิดกับตัวเองพลางเดินไปทั่วห้องอย่างตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เวย์เขาคงจะตื่นเต้นเหมือนกันใช่ไหม?
.
.
ร่างสูงที่ตอนนี้กำลังเดินเข้าไปในคลับที่เป็นที่รู้จักของพวกคนรวยๆก่อนจะเหยียดยิ้มทักทายสาวๆที่มองมาที่เขาอยู่ เขากวาดสายตามองไปทั่วคลับก่อนจะเห็นเพื่ออีกสองคนที่โบกมือให้เขาอยู่ เขาเดินเข้าไปในคลับเพียงไม่กี่วินาทีเขาก็ถูกจับจ้องโดยผู้หญิงด้วยสายตาที่หวานปานจะกลื่นกินแถมยังมีผู้ชายที่มองเขาอย่างอิจฉาในการแต่งตัวที่ดูยังไงก็เหมือนว่ามาเดินแบบมากกว่ามาเที่ยวคลับ
"ไง ไปไหนมาครับไอ้เสื้อ?" เพื่อนในกลุ่มถามเขาขึ้นเมื่อร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา
"มันจะไปไหน...นอกจากจีบน้องแว่น "
อีกคนขัดขึ้นอย่างรวดเร็วและมันเรียกเสียงหัวเราะในลำคอจากเจ้าตัวได้ทันที เขาเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำสีอำพันมากระดกดื่มจนหมดในทีเดียวก่อนจะวางมันลงที่โต๊ะตรงหน้าแรงๆ
"งี้ค่อยดับความหวานในปากกูได้หน่อย กูแม่งเลี่ยนตัวเองจนอยากจะอ้วก" เวย์พูดขึ้นพร้อมกับเคาะบุหรี่ออกมาจุดสูบ
"แล้วเป็นไง ไปได้สวย?"
"กูเลือกคันที่กูอยากได้ไว้ล่ะ เตรียมซื้อเหอะว่ะ"
"แหม่ มึงนี่ท่าทางดูมั่นใจ"
"หึ ไม่ใช่แค่ท่าทาง เพราะกูโคตรจะมั่นใจ"
"มึงอย่าลืม ว่าข้อตกลงเรามันสิ้นสุดวันเกิดมึง...วันที่เท่าไหร่นะ?" เพื่อนทั้งสองกดโทรศัพท์ดูนิดหน่อยก่อนจะยกนิ้วขึ้นมาห้านิ้วตรงหน้าของเวย์ "แม่งเหลือเวลาอีกห้าวันว่ะ จะทันได้แดกไหมครับ?"
"หึ...มึงคุยกับใครอยู่ว่ะ" เวย์หัวเราะออกมาอย่างกวนๆพร้อมกับพ่นควันออกช้าๆ "คนนี้กูไม่พลาด"
"แล้วถ้ามึงได้น้องแว่นแล้วมึงจะทำไงต่อว่ะ?" หนึ่งในนั้นถามขึ้น เวย์ขยี้บุหรี่ลงพื้นช้าๆพร้อมกับเหยียดยิ้มออกมาร้ายๆ
"กูก็จะเอารถที่พวกมึงจะซื้อให้กูก่อนเป็นอันดับแรก"
"แล้วสอง?"
"กูก็ทิ้งสิว่ะ! จะเก็บไว้ให้มันได้อะไรควงไปก็อายคน!"
"ไอ้เชี้ยนี้ร้ายย"
เวย์อิงตัวไปกับโซฟาก่อนจะกระตุกยิ้มออกมาที่มุมปากพร้อมกับมองไปตรงหน้าที่มีผู้หญิงคนนึงกำลังส่งสายตามาให้เขาอยู่ เวย์เหยัยดยิ้มให้เธอบางๆเมื่อเธอมีรูปร่างที่เขาพอใจ
"กูไปก่อน"
เวย์ว่าขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืนโดยไม่ได้สนใจคำพูดอะไรของเพื่อนตัวเองต่อ เพราะตอนนี้เขากำลังต้องการปลดปล่อย...ปลดปล่อยตัวเองจากที่แกล้งเป็นอีกคนมานาน คนที่ดูอ่อนโยนคนที่ไม่ใช่ตัวเขา...มันแน่นอนอยู่แล้วว่าเขาจะได้รถ แต่เขาก็ไม่ได้จนถึงขนาดต้องการมันขนาดเพราะเขาออกจะรวยมากด้วยซ้ำ เพียงแต่...เพียงแต่เขาไม่ชอบที่คนอื่นมาท้าทาย และที่สำคัญมันก็สนุกดีเพราะผู้หญิงที่ชื่อเคสเธอทำให้เขารู้สึกสนุก!
ตึก!
"วะเวย์ ยะอย่าเพิ่งสิคะ!" เวย์ละใบหน้าออกมาจากซอกคอขาวพร้อมกับมองเธออย่างหงุดหงิด เธอยิ้มให้เขาอย่างอ่อยๆ "ขอเอสไปเข้าห้องน้ำแป๊บได้ไหม?"
"ถ้าคุณช้าจนผมหมดอารมณ์...ผมก็ไม่รู้ด้วยนะ"
เวย์ว่าขึ้นเสียงนิ่งก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงที่เตียงใหญ่อย่างรวดเร็ว หญิงคนนั้นเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็วเวย์หยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาเล่นรอก่อนที่จะคิดถึงใครอีกคนขึ้นมา เขาส่งไลน์ไปหาและพบว่าเธอยังไม่นอนจึงเปลี่ยนเป็นกดโทรออก
(สวัสดีค่ะ)
"ทำไมเธอยังไม่นอน?" เขาถามขึ้นด้วยเสียงเป็นห่วงแต่สายตากลับไม่ได้ไปด้วยกันเลย
(เคสเพิ่งอาบน้ำเสร็จ แล้วคุณล่ะพรุ่งนี้ถ่ายงานไม่ใช่หรอคะ?)
"นอนไม่หลับน่ะ" เขาโกหก "พรุ่งนี้ฉันถ่ายเสร็จแล้วเราไปเดทกันไหม?" มันไม่ใช่ประโยคคำถามสำหรับเขาแต่มันเป็นคำสั่ง
(คะ?)
"ไปเดทกันโอเคแล้วนะ เพราะงั้นรีบนอนซะ" เวย์พูดขึ้นเร็วเมื่อตัวเองเริ่มจะรู้สึกหงุดหงิดกับความซื่อของเธอ
(เดียวนะคะคุณเวย์!)
"ฝันดี"
เวย์เหลือบสายตามองหญิงสาวที่เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับตัดสายจากผู้หญิงที่อยู่ในสายอย่างไม่สนใจเมื่อความสนใจของเขาถูกดึงมาที่หญิงสาวตรงหน้าที่ตอนนี้ใส่แต่บราออกมา เธอยิ้มให้เขาด้วยท่าทีอ่อยๆพร้อมกับถอดบรานั้นออกอย่างรวดเร็วก่อนจะคลานเข่าเข้าไปหาเขาที่กำลังพิงไปกับหัวเตียงช้าๆ
"คุณคุยกับใครงั้นหรอคะ?" หญิงสาวถามขึ้นเบาๆพร้อมกับลูบไล้มือตัวเองที่บริเวณเป้ากางเกงเขาช้าๆ
"เปล่านิ"
เวย์ตอบกลับเสียงนิ่งๆพร้อมกับเอื้อมมือจะไปสัมผัสที่หน้าอกใหญ่ๆนั้นแต่กลับโดนปัดมือออกอย่างรวดเร็ว เธอคลานเข้ามาใกล้เขามากขึ้นพร้อมกับยิ้มออกมาบางๆ
"ผู้ชายปากแข็งอย่างคุณ...เอสจะลงโทษให้คุณลืมผู้หญิงทุกคนที่คุณมีเลยล่ะ!"
- ผู้เขียน
