บทที่ 54
วิกฤตสกุลเป่า
จวนสกุลอี้หยาง
ในคืนนั้นเองอี้หยางเซียวหมิ่นได้รับรายงานจากชุนเถาและหรงฮวาว่าเจ้านายของตนนั้นได้หายตัวไป จุดน่าฉงนใจคืออิสตรีนอนตั้งแต่หัววันและห้ามไม่ให้ผู้ใดรบกวนเว้นเสียแต่อี้หยางเซียวหมิ่น ด้วยรู้ว่าหากอิสตรีเอ่ยเช่นนั้นบุรุษไม่มีทางรบกวนเวลาพักผ่อนของนาง
ชุนเถาและหรงฮวานึกเป็นห่วงกลัวว่าหวางเฟยของตนจะป่วยไข้ จึงถือวิสาสะเข้าไปดู ทว่ากลับไม่พบร่องรอย จึงรีบวิ่งมารายงานให้กับอี้หยางเซียวหมิ่นด้วยความร้อนรน เนื่องจากก่อนหน้านี้มีการโจมตีจากมนุษย์หมาป่า จึงกลัวว่ามนุษย์หมาป่าจะลอบเข้ามาลักพาตัวเป่าซูเม่ย
ทว่ามีจดหมายฉบับหนึ่งวางไว้บนหัวเตียง นางจึงหยิบยื่นให้อี้หยางเซียวหมิ่น เมื่อได้อ่านเนื้อความในจดหมายบุรุษก็แทบไม่อาจเอื้อนเอ่ยสิ่งใด ได้แต่ถอนหายใจกับความดื้อรั้นของนาง
…เม่ยเอ๋อร์ เจ้าช่าง…
อี้หยางเซียวหมิ่นไม่อาจเอ่ยถ้อยคำใดมาเปรียบการกระทำบุ่มบ่ามของอิสต
